เมื่อ 10 ปีก่อน ท่านโจวก็ระบุว่า มนุษย์เราเข้าสู่ยุคสารสนเทศแล้ว สัญลักษณ์อย่างหนึ่งของยุคสารสนเทศคือ การใช้โทรศัพท์มือถือ ในอดีต ชีวิตความเป็นอยู่ของเราต้องมีเครื่องนุ่งห่ม อาหารการกิน ที่อยู่อาศัย และยานพาหนะ ปัจจุบัน ต้องเพิ่มอีกอย่างหนึ่งคือ โทรศัพท์มือถือ ตอนอายุ 105 ปี ท่านโจวเปิดเขียนบล็อกทางอินเตอร์เน็ต และเป็นที่นิยมของบรรดาชาวเน็ต โดยจำนวนผู้คลิกเข้ามาอ่านนับล้านครั้ง และมีผู้ติดตามกว่า 5,000 คน

เมื่อหลายปีก่อน ท่านโจวได้รับไอแพดเครื่องหนึ่งเป็นของขวัญ ท่านดีใจมาก ชอบเปิดดูรูปถ่ายที่ถ่ายกับญาติมิตรในไอแพด และชมว่า วิทยาศาสตร์เทคโนโลยียุคปัจจุบันพัฒนาเร็วมาก

ในวันเกิดอายุ 109 ปี ท่านเล่าว่า พระเจ้าลืมผมแล้ว ทิ้งผมให้อยู่ในโลกต่อไป ขอบคุณพระเจ้าที่ผมอายุมากขนาดนี้ยังมีสมองที่แข็งแรง ยังสามารถคิดเรื่องต่าง ๆ ได้

ท่านบอกว่า การทำงานและการคิดเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของท่าน เพื่อนสนิทของท่านโจวเห็นว่า ตลอดชีวิตของท่านโจว ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ให้ความคิดอันลึกซึ้ง อย่างเช่นห้องหนังสือของท่านโจวเป็นห้องเล็ก ๆ มีเนื้อที่แค่ 9 ตารางเมตรเท่านั้นเอง ท่านโจวบอกว่า อายุมากขึ้นแล้ว การฟังไม่ค่อยดี ห้องเล็กช่วยเก็บเสียงได้ เสียงจะไม่กระจัดกระจายไปไหน จึงมีส่วนช่วยต่อการฟัง แม้ว่าห้องเล็ก แต่ใจเรากว้าง เมื่อใจกว้างแล้ว ห้องก็กว้างขึ้นตาม ผู้คนทั้งหลายต่างชมว่า ห้องหนังสือเล็ก ๆ ของท่านโจวส่องแสงสว่างให้โลก

ในห้องหนังสือของท่านโจว มีโต๊ะหนังสือตัวเล็กตัวหนึ่ง ซึ่งมีความยาว 90 เซนติเมตร กว้าง 55 เซนติเมตร พื้นที่บนโต๊ะ ครึ่งหนึ่งใช้วางหนังสือ อีกครึ่งหนึ่งวางเครื่องพิมพ์ นอกจากนี้ ห้องหนังสือของท่านโจวยังมีตู้หนังสือตู้ใหญ่ 2 ตู้ บนตู้ นอกจากหนังสือแล้ว ที่ดึงดูดความสนใจคือ รูปถ่ายของท่านโจวกับภรรยา ห้องหนังสือของท่านโจว ยังมีโซฟาตัวหนึ่ง เล่ากันว่า เมื่อภรรยาของท่านโจวเสียชีวิตไปแล้ว ท่านโจวก็เลือกนอนบนโซฟาตัวนี้ ไม่ยอมไปนอนในห้องนอนอีกเลย

ท่านโจวกับภรรยาใช้ชีวิตด้วยกันนานถึง 70 ปี ท่านเล่าว่า ความรักของท่านเป็นน้ำที่ไหลไม่มีวันหยุด ซึ่งต่างกับความรักแบบจรวดของหนุ่มสาวทุกวันนี้ ภรรยาของท่านโจวมาจากตระกูลใหญ่ ก่อนแต่งงาน คบเป็นแฟนกันอยู่ 8 ปี ท่านโจวบอกกับแฟนว่า ผมเป็นคนยากจน เป็นห่วงว่า ไม่สามารถให้ความสุขกับคุณได้มากพอ ส่วนแฟนของท่านโจวตอบว่า ความสุขต้องสร้างด้วยตนเอง สตรีต้องเป็นตัวของตัวเอง พึ่งพาอาศัยผู้ชายไม่ได้

ท่านโจวระบุว่า คู่สามีภรรยานอกจากต้องมีความรักแล้ว ยังต้องเคารพและช่วยเหลือซึ่งกันและกันอีกด้วย มีนิทานเรื่องหนึ่งถือเป็นตัวอย่างของการให้ความเคารพซึ่งกันและกันระหว่างท่านโจวกับภรรยา จีนมีสุภาษิตว่า "จวี่อั้นฉีเหมย" คือ สมัยโบราณ เวลาทานข้าวด้วยกัน คู่สามีภรรยาต้องยกจานให้สูงขึ้นถึงระดับคิ้วเพื่อแสดงความเคารพซึ่งกันและกัน ส่วนท่านโจวกับภรรยาปฏิบัติตามประเพณีนี้ทุกวัน แต่ไม่ได้ยกจาน โดยยกถ้วยแทน ท่านโจวกับภรรยาชอบดื่มชาและกาแฟด้วยกันวันละสองครั้ง คือตอน 10 โมงเช้าและบ่าย 3 โมง ท่านโจวชอบดื่มกาแฟ ส่วนภรรยาของท่านโจวชอบดื่มชา เวลาดื่ม คู่สามีภรรยาคู่นี้มักจะยกถ้วยสูงถึงคิ้ว ท่านโจวกับภรรยามีพิธีการอย่างนี้เป็นเวลาหลายสิบปี จนถึงภรรยาของท่านโจวเสียชีวิตไปตอนที่ท่านโจวอายุ 96 ปี การจากไปของภรรยาทำให้ท่านโจวเสียใจอย่างยิ่ง ท่านเล่าว่า ชีวิตของท่านกับภรรยาเหมือนรถจักรยานสองล้อคันหนึ่ง ตอนนี้ล้อหนึ่งหลุดหายไป เหลือแค่ล้อเดียว จักรยานคันนี้วิ่งได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้ หลังจากภรรยาเสียชีวิตไปแล้ว ท่านโจวไม่ยอมนอนในห้องนอนอีก เปลี่ยนไปนอนบนโซฟาในห้องหนังสือตามลำพัง

ชื่อของท่านโจวคือ โหย่วกวง หมายถึงมีแสง ภรรยาของท่านโจวชื่นชมสามีว่า

"โหย่วกวงยี่เซิงโหย่วกวง" แปลว่า ตลอดชีวิตของท่านโจวเปล่งแสงมาโดยตลอด