ผมหันไปยิ้มให้เพื่อนร่วมทางว่า สิ่งที่ผมกล่าวไว้ล่วงหน้านั้นตรงกับความจริงขนาดไหน เพราะระหว่างที่อยู่ในรถไฟใต้ดิน ผมได้บอกเพื่อนสมาชิกคณะท่องเที่ยวของผมแล้วว่า อยากเที่ยวชมหูถ้งโดยรถสามล้อถีบนั้น ไม่ต้องไปเดินหาที่ไหน ขอให้เดินผ่านปากทางรถไฟใต้ดินออกมาเท่านั้นก็จะพบทันที เพราะที่นี่เป็นแหล่งท่องเที่ยวหูถ้งที่ขึ้นชื่อที่สุดของกรุงปักกิ่ง ทำเลใกล้เคียงกันนั้น มีทั้งบ้านแบบซือเหอย่วนโบราณ หอกลองและหอระฆัง ซึ่งสมัยโบราณเป็นสถานที่สำคัญส่วนหนึ่งของพระราชวังต้องห้าม และยังอยู่ใกล้ทะเลสาบโฮ่ไห่ แหล่งท่องเที่ยวยามราตรี ที่ว่ายน้ำ ล่องเรือยามกลางวัน และเล่นสเก็ตซ์น้ำแข็งในฤดูหนาวจัด และไม่ไกลจากนั้นก็มีถนนราตรีหนานหลูกู่เชี่ยง ซึ่งผมเคยแนะนำไปในรายการแล้วทั้งสิ้น นักท่องเที่ยวนานาชาติจึงพากันหลั่งไหลมาที่นี่ แต่ผมกำชับว่าให้ต่อราคากันเอาเอง เพราะที่เมืองจีน ถ้าไม่ใช่ของขึ้นห้างที่ติดราคาแน่นอน ย่อมต่อราคาได้ทั้งสิ้น ซึ่งรวมทั้งการบริการด้วยเช่นกัน

                   หอกลอง                      นั่งสามล้อทัวร์ปักกิ่ง

หลังจากการเดินหนี โดยทำเป็นไม่สนใจ แกล้งทำเป็นมองเมนูที่ทำเป็นภาพกราฟฟิกอย่างดี พร้อมเคลือบพลาสติกกันน้ำ ทำเป็นเดินช้าๆ อย่างลังเลให้วิ่งมาตาม ในที่สุดก็หลุดจากหัวละ 40 หยวน ก็เหลือเพียง 20 หยวนเท่านั้น แต่เรากัน 3 คน ผมเห็นว่าตัวเลขไม่สวยก็เลยต่อให้เหลือ 50 หยวน พูดแบบเล่นๆ ให้ก็เอา ไม่ให้ก็ไม่เอา สุดท้ายพี่นักปั่นน่องเหล็กก็ใจอ่อนยอมในราคาของเรา

แต่ก็อาจจะมีคนต่อได้คนละ 10 หยวนก็ได้ใครจะไปรู้ แต่เราพอใจราคานี้แล้ว ก็กระโดดขึ้นนั่งกันทันที

ถ้าท่านผู้ฟังจะมาเที่ยวหูถ้งบริเวณนี้นั้น ยังมีทางเลือกอีก 2 ทาง คือ เดิน และขี่จักรยาน ซึ่งผมแนะนำอย่างหลัง เพราะตรงหน้าสถานีรถไฟใต้ดินนั้นมีร้านเช่าจักรยานอยู่ด้วย ราคาต่อชั่วโมงยังไงก็ถูกกว่านั่งสามล้อ แต่ก็ต้องลงแรงหน่อย ซึ่งผมว่าก็เพลิดเพลินดี แถมอยากหยุดที่ไหนก็ได้ จะขี่ช้าขี่เร็วเราก็กำหนดเอง และไม่ต้องไปแวะตามจุดจอดในตารางการท่องเที่ยวด้วย เพราะต้องเสียเงินค่าเข้าเพิ่ม เช่น การเข้าไปดูซื่อเหอย่วน หรือเข้าชมพิพิธภัณฑ์ส่วนบุคคล ที่สำคัญคนถีบสามล้อก็พูดภาษาอื่นไม่ได้เลย จะแปลกอะไรกับการที่เราขี่จักรยานลุยเข้าไปดูเอง

แค่สามล้อ 2 คันสวนนกันก็แถบไม่พอ