Pi

ฉงชิ่งมีทรัพยกรการท่องเที่ยวอันอุดมสมบูรณ์ ทั่วทั้งเมืองมีสถานที่ท่องเที่ยวกว่า 300 แห่ง รวมถึงอู่หลง-มรดกโลกทางธรรมชาติ ต้าจู๋-มรดกโลกทางวัฒนธรรม สวนป่า 24 แห่ง สวนธรณีวิทยาแห่งชาติ 6 แห่ง เขตอนุรักษ์ธรรมชาติระดับชาติ 4 แห่ง เมื่อการเดินทางสะดวกแล้ว การท่องเที่ยวจึงเป็นเรื่องที่ง่ายและมีความสุขสนุกมากยิ่งขึ้น

ภายในเมืองฉงชิ่ง มีสถานที่แห่งหนึ่งที่คนต่างถิ่นต้องไปเที่ยว คือ ฉือชี่โข่ว (磁器口) ซึ่งเป็นตำบลเก่าแก่ที่มีประวัติยาวกว่านับพันปีแล้ว มีฉายาว่า "ฉงชิ่งเล็ก" บางคนเชื่อว่า มี "ฉือชี่โข่ว" ก่อนมีเมืองฉงชิ่ง ปัจจุบัน เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของฉงชิ่ง มีพื้นที่ประมาณ 1.18 ตารางกิโลเมตร เมื่อก่อนมีชื่อว่าตำบลหลงหยิ่น คนท้องถิ่นส่วนใหญ่ประกอบอาชีพทำเครื่องเคลือบดินเผา ซึ่งภาษาจีนออกเสียงว่า "ฉือชี่" เมื่อประมาณ 100 ปีก่อน มีการสร้างโรงงานผลิตเครื่องเคลือบดินเผาขนาดใหญ่ ขึ้นชื่อว่ามีคุณภาพดี และมีปริมาณการผลิตจำนวนมาก สามารถส่งไปขายในท้องถิ่นต่างๆ ทั่วประเทศ จนกระทั่งส่งออกไปยังต่างประเทศ ช่วงรุ่งเรืองที่สุดมีโรงงานผลิตกว่า 70 แห่ง ต่อมา เนื่องจากพื้นที่ดังกล่าวการคมนาคมทางน้ำสะดวกมาก จึงมีพ่อค้าทำการค้าขายสินค้าหลากชนิดมากขึ้น และเนื่องจากที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นปากหรือช่องทางการส่งสำคัญ ซึ่งตรงกับคำจีนว่า "โข่ว" จึงเปลี่ยนชื่อตำบลเป็น "ฉือชี่โข่ว" การเที่ยวชมตอนกลางวัน สามารถชมความงามของอาคารพื้นเมือง บ้านพักโบราณ ที่ผนังเป็นสีขาว และหลังคาเป็นสีเทา ยามกลางคืน บ้านพักทุกหลังเปิดโคมไฟแดง ขายอาหารพื้นเมือง คนท้องถิ่นเชิญชวนนักท่องเที่ยวเข้าร้านลองชิมอาหารโอชารสด้วยสำเนียงฉงชิ่ง มีคนแสดงฝีมือการทำอาหารทานเล่นและเส้นหมี่ชนิดต่างๆ คึกคักมาก ในพื้นที่ไม่กว้างนัก มีซอยเล็ก 12 สาย บ้านเก่าส่วนใหญ่มีลักษณะสมัยราชวงศ์หมิงและชิง ในช่วงที่ฉือชี่โข่วเจริญที่สุดนั้น มีร้านค้ากว่า 1,670 แห่ง แต่ละวันมีเรือขนส่งสินค้ากว่า 300 ลำเข้าออกท่าเรือ แบ่งเป็นถนนไม้ ถนนเหล็ก ถนนหมู ถนนเครื่องถ้วยชามเคลือบดินเผา และถนนข้าว เป็นต้น ปัจจุบัน แม้ว่าจะไม่คึกคักเท่าสมัยนั้น แต่ก็มีร้านค้า ร้านอาหาร ร้านชาตั้งติดกันตามริมถนน เป็นเขตที่ทั้งชาวฉงชิ่งและคนต่างถิ่นนิยมไป

ของที่ขายมากที่สุดในฉือชี่โข่วคืออาหาร อาหารฉงชิ่งมีมากมายหลากหลาย รสชาติเด่นที่สุดคือ ทั้งเผ็ดและซ่า อาหารชื่อดังที่สุดในฉือชี่โข่วคือ "เหมาเสวี่ยวั่ง" คือนำกระเพาะวัว เลือดเป็ด ปลาไหล และเลือดหมู ตุ๋นกับเครื่องเทศ พริกและฮวาเจียว ปัจจุบัน บางร้านยังเติมปลาหมึกด้วย ทำให้ซุปสีแดงมีรสเข้มข้น ทั้งเผ็ด ซ่าและหอม แม้จะเผ็ดร้อนแต่ก็หยุดวางมือไม่ได้

อาหารที่ชาวฉงชิ่งชอบรับประทานมากที่สุดคือ หม้อไฟ ภาษาจีนเรียกว่า "หั่วกัว 火锅" ไม่ว่าอาหารทะเล อาหารภาคเหนือ ภาคใต้ สามารถจับลงหม้อลวกทานได้หมด เนื่องจากอากาศชื้น หม้อไฟฉงชิ่งมักมีน้ำซุปรสเผ็ด เพื่อขับความชื้นออกจากร่างกาย เพื่อไม่ให้เกิดร้อนใน เวลารับประทานหม้อไฟที่ฉงชิ่ง มักทานกับน้ำจิ้มที่ทำด้วยน้ำมันงา ผักหรือเนื้อพอเอาออกจากหม้อไฟแล้ว จะใส่ไว้ในถ้วยที่มีน้ำมันงาสักพักแล้วค่อยกิน

อาหารพื้นเมืองอีกชนิดหนึ่งที่พลาดไม่ได้คือ "ทังหยวน" หรือบัวลอย ทำด้วยแป้งข้าวเหนียว มีไส้งาดำ แป้งนุ่ม ไส้ไม่หวานมากนัก หอมอร่อยมากๆ เมื่อเดินตามถนน มักเห็นมีร้านขายทังหยวน ถ้วยละ 5-10 หยวน มี 8-10 ลูก คนท้องถิ่นชอบกินริมถนน ไม่กี่นาทีก็หมดเกลี้ยง แต่สำหรับคนภาคเหนือที่ปกติไม่ค่อยกินของหวาน 10 ลูกถือว่ามากเกินไป ต้องแบ่งกันกิน

นอกจากนี้ อาหารที่คนต่างถิ่นชอบซื้อเป็นของฝากยังมีมากมายหลายอย่าง เช่นน้ำพริกชนิดต่างๆ แป้งทอด "เฉินหมาฮวา" เครื่องเทศท้องถิ่น เครื่องปรุงอาหารรสเผ็ดสำเร็จรูปบรรจุซอง ของหวานที่ทำด้วยงาดำ ถั่วลิสง และลูกนัท นอกจากนี้ ฉงชิ่งเหมาะสำหรับปลูกส้ม โดยเฉพาะส้มชนิดหนึ่งที่ชื่อว่า "โฉ่วกาน" หรือส้มขี้เหร่ ที่จะมีรูปทรงบูดเบี้ยวไม่น่าดูแต่กลับมีรสหวานอร่อยมาก มีน้ำเยอะ ช่วยแก้กระหายน้ำและแก้ร้อนใน