หนุ่มรูปหล่อกล้ามใหญ่คนนี้ไม่ได้มีดีแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น แต่เขาเป็นถึง "เหล่าซือ" หรือครูสอนภาษาจีน แห่งสถาบัน Chinese Pop-up สถาบันที่สอน "ให้พูดไทยได้เหมือนคนไทย พูดจีนได้เหมือนคนจีน"

ครูพี่ป๊อป ณัฐพงศ์ นำศิริกุล เป็นทั้งพิธีกรรายการโทรทัศน์ นักจัดรายการวิทยุ เจ้าของธุรกิจ แต่ครูพี่ป๊อปยกให้เป็นที่สุดของความภาคภูมิใจคือการเป็น "ครูสอนภาษาจีน"

รายการ On View ช่อง China Face ของเรามีโอกาสพูดคุยกับครูพี่ป๊อปแบบส่วนตัว เลยซอกแซกถามหาเทคนิคและความสำคัญในการเรียนภาษาจีนให้เข้าใจง่ายมาแบ่งปันกัน เพราะเราอดทึ่งไม่ได้ว่า คนที่ไม่ได้เรียนในระบบทำไมสามารถใช้ภาษาจีนได้ดี และดีจนกระทั่งสามารถเอามาถ่ายทอดผู้อื่นได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วย ซึ่งความน่าทึ่งในทักษะภาษาของครูพี่ป๊อปสะท้อนอยู่ในประโยคหนึ่งที่เขามักพร่ำพูดกับตัวเองและคนรอบข้างเสมอว่า "ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเรียนรู้ อายุเท่าไหร่ก็เรียนได้ แต่ถ้าไม่เริ่มวันนี้ สักวันสายไปแน่นอน"

#ผันตัวเองจากหนุ่มสถาปัตย์สู่เหล่าซือสอนภาษาจีนได้อย่างไร?

#ภาษาจีนคือภาษาที่3ที่สำคัญที่สุดในโลกหรือไม่?

#เรียนภาษาจีนไม่ยากอย่างที่คิด ไม่ยากจริงอย่างที่ครูพี่ป๊อปกล่าวจริงหรือ?

-หนุ่มสถาปัตย์อย่างครูพี่ป๊อป ทำไมถึงมาเป็นครูสอนภาษาจีนได้?

ผมไม่ได้เป็นคนที่ชอบภาษาจีนตั้งแต่แรก แต่เป็นคนที่ชอบภาษาอังกฤษตั้งแต่เกิด หลังจากเรียนจบปริญญาตรีคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในยุคนั้นหลายต่อหลายคนเริ่มจะไปเรียนต่อเมืองนอกกัน ที่นิยมมากเป็นโซนฝรั่ง เช่น อังกฤษ อเมริกา แต่สำหรับผมถึงจุดอิ่มตัวแล้วสำหรับภาษาอังกฤษ คิดว่าเราสามารถที่จะศึกษาต่อเองได้ อีกอย่าง ถ้าหากว่าเราเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมไปก็ไม่ได้โดดเด่นกว่าคนอื่น ก็เลยตั้งใจไปเรียนที่ประเทศจีน

ถามว่าทำไมเลือกประเทศจีน เป็นเพราะว่าตัวเองมีความชอบในศิลปะตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และจีนถือว่ามีสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่มากๆ ส่วนเมื่อพูดถึงวัฒนธรรม ก็ยังเป็นสายศิลปะที่แยกกันไม่ขาดอีก บวกกับตั้งแต่เด็กเติบโตมากับวัฒนธรรมจีน เพราะที่บ้านเป็นคนไทยเชื้อสายจีน เป็นคนจีนแต้จิ๋ว คืออากง อาม่ามาจากเมืองจีน จึงเรียกได้ว่าตัวผมเองเป็นเลือดจีน 100% แต่ก็เหมือนกับเด็กไทยเชื้อสายจีนทั่วๆ ไปคือไม่สามารถพูดภาษาจีนได้ ตั้งแต่สูญเสียอากงอาม่าไป ภาษาจีนแต้จิ๋วก็แทบจะไม่ได้ใช้เลย 

แต่ที่จีน ผมไม่ได้เรียนทางด้านภาษาเลย เพราะไปเรียน MBA ปริญญาโท!

-พูดภาษาจีนได้ยังไง?

ผมไปเรียนหลักสูตร MBA บริหารธุรกิจ ภาค International เรียนเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด ผมต้องการได้ภาษาที่ 3 จึงวางแผนไว้ว่า ภาษาอังกฤษใช้ในห้องเรียน ภาษาจีนใช้นอกห้องเรียน ถึงเวลาก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมต้องการให้ภาษาจีนของผมดีขึ้นทุกวันๆ โดยที่ภาษาอังกฤษของผมไม่ถดถอยลง เพราะฉะนั้นเวลาเรียนผมเรียนเป็นภาษาอังกฤษ แต่เวลาออกไปข้างนอกผมจะต้องโดดหนีไปจากกลุ่มคนไทยให้ได้ ต้องไปใช้ภาษาจีนให้ได้มากที่สุด สุดท้ายผมก็เลยได้ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาจีน

พอเรียนจบ MBA ตัดสินใจทำงานต่อที่ประเทศจีน ตอนนั้นเลือกเป็นสถาปนิก เพราะว่าแบ๊กกราวด์เป็น "เจี้ยนจู๋ซือ" 建筑师 หรือสถาปนิกอยู่แล้ว เรียนมา 5 ปี ก็ต้องขอใช้ซะหน่อย ผมชอบสถาปัตยกรรมในประเทศจีนมากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่กรุงปักกิ่ง ซึ่งถือว่าเป็นเมืองหลวงเก่ามีพื้นที่ที่น่าสนใจมากมาย แต่พื้นที่ที่น่าสนใจสุดยอดที่สุด คือ "กู่โหลวต้าเจีย" "กู่" แปลว่า เก่า "โหลว" หมายถึงอาคาร "ต้า" หมายถึง ใหญ่ "เจีย" หมายถึง ถนน สรุปแล้ว "กู่โหลวต้าเจีย" หมายถึงโซนพื้นที่ของเมืองเก่า ถ้าหากว่านึกภาพไม่ออกเปรียบเทียบกับกรุงเทพฯ ก็บริเวณราชดำเนิน เยาวราช ตลาดน้อย ลักษณะที่เต็มไปด้วยของเก่า เมืองเก่า ในบริเวณ "กู่โหลวต้าเจีย" ก็คือบริเวณที่รายล้อมพระราชวังต้องห้าม หรือ "กู้กง" 故宫ทั้งหมด บริเวณนั้นมีเสน่ห์มากๆ คนไทยโดยทั่วไปหรือว่าฝรั่งก็ชอบไปเที่ยวกัน เพราะเขาเรียกว่า "เหลาเป่ยจิงตี้ชวู" เป็นพื้นที่ของคนปักกิ่งเก่าแก่

หลังจากนั้นผมก็ไปเจอร้านกาแฟร้านหนึ่งเป็นร้านกาแฟที่เปิดโดยคนต่างชาติ และสืบทราบว่าเป็นบริษัททำเกี่ยวกับงานสถาปนิก และด้านหลังเป็นวัดเก่าอีกต่างหาก วัดเก่านี้มีการทำเป็นพิพิธภัณฑ์ ด้านหน้าทำเป็นร้านกาแฟ และโชคดีมีโอกาสได้นัดเจอกับเจ้าของที่เป็นคนบรูไน ถือได้ว่าเป็นเจ้านายคนแรกในชีวิตของผม

เขาชื่อว่ามิสเตอร์โรบิน ทุกวันนี้ยังรู้สึกว่าบุญคุณเขายิ่งใหญ่เหลือเกิน เพราะว่ามีโอกาสทำงานร่วมกับเขา ตอนนั้นเขามองแบบนี้คือ 1.ผมพูดภาษาอังกฤษได้ 2.ผมพูดภาษาจีนได้ ตัวเขาเองก็เป็นคนต่างชาติที่มาขุดทองอยู่ในปักกิ่งเช่นเดียวกัน ผมถือว่าเป็นเลขาของเขาเลย พนักงานในบริษัทเป็นคนจีนทั้งหมด และในยุคนั้นชาวจีนจะมีความเชื่อถือฝรั่งหรือชาวต่างชาติอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านของการดีไซน์ รสนิยม การแต่งตัว อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับรสนิยม คนจีนจะสนใจและมีความเชื่อถือ เพราะฉะนั้นงานด้านสถาปัตยกรรมก็อยู่ในข่ายเดียวกัน จะมีความเชื่อในบริษัทต่างชาติมาก

ตอนนั้นผมกับมิสเตอร์โรบินได้งานในประเทศจีนเยอะแยะเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นโรงแรม 5 ดาว หรืออาคารออฟฟิศสูงๆ ในปักกิ่ง ในฐานะที่ผมทำงานอยู่ในวงการสถาปัตยกรรมที่ประเทศจีนมา 1 ปี บอกได้เลคนจีนสามารถสร้างอาคารระดับโลกได้เลย ดังคำพูดจีนที่บอกไว้ "อี้ เฟิน เฉียน อี้ เฟิน ฮั่ว" หรือ ให้เงินเท่าไหร่คุณก็ได้สินค้าคุณภาพเท่านั้นจริงๆ

เพราะฉะนั้นประสบการณ์การทำงานของผม 1 ปี กับประสบการณ์การเรียนทั้งหมด 1 ปี กว่าๆ รวมเป็น 2 ปีกว่าๆ ที่อยู่ในประเทศจีน ผมถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีสุดๆ ในช่วงหนึ่งของชีวิต