ก่อนออกเดินทาง ดิฉันได้ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับเส้นทางรถไฟสายชิงไห่—ทิเบตมากมายและรู้ว่า คืนวันที่ 2 หลังจากรถไฟผ่านเมืองเก๋อเอ่อร์มู่ ของมณฑลซิงไห่แล้วก็จะเข้าสู่เขตทุ่งหญ้าจ้างเป่ย ซึ่งเป็นทุ่งหญ้าในภาคเหนือของธิเบตและจะผ่านสวนอนุรักษ์สัตย์ป่าเข่อ เข่อ ซี หลี่ด้วยซึ่งมีขนาดพื้นที่กว้างที่สุด อยู่ระดับน้ำทะเลสูงสุด และมีสัตว์มากที่สุดของจีน มีเนื้อที่ 8.3 ตารางกิโลเมตร เหนือระดับน้ำทะเล 5,000 เมตรขึ้นไป อากาศหนาวตลอด อุณหภูมิเฉลี่ยทั้งปี -4 องศา หนาวสุด-40 องศา มีลมพัดแรงตลอดปี สภาพอากาศที่เลวร้ายทำให้เป็นเขตที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ จึงมีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า"ขั้วโลกที่สาม" แม้อากาศจะไม่ดีแต่กลับกลายเป็นสวนสนุกของสัตว์ชนิดต่าง ๆ มากถึงกว่า 230 ชนิด และเพื่อไม่ทำลายสิ่งแวดล้อมกับระบบนิเวศที่อยู่อาศัยของสัตว์ จึงจำเป็นต้องสร้างสะพานลอยขึ้น เพื่อให้รถไฟวิ่ง เป็นการรักษาพื้นที่อยู่อาศัยของสัตว์ท้องถิ่น ซึ่งบริเวณใต้สะพานเป็นทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่แบบไม่มีขอบเขต แต่ช่วงที่ขบวนเราวิ่งผ่านเป็นเวลากลางคืน จึงมองไม่เห็นสัตว์อะไรออกมาวิ่งเล่นเลย

วันรุ่งขึ้น ทุกคนยังไม่ตื่น ท่ามกลางความเงียบ ไม่ทราบใครตะโกนขึ้นมาว่า "เขาหิมะ วิวสวยเหลือเกิน" ดิฉันจึงรีบลุกขึ้น มองออกไปข้างนอก เห็นว่าท้องฟ้าเป็นสีคราม สดใสมาก ทุ่งหญ้าโล่งกว้างเวิ้งว้าง ธงทิวหลากสีปลิวไสว(มีรูปถ่าย) และมีสัตว์เลี้ยงหลายชนิดออกมาหาอาหาร เช่น จามะรี วัว แพะและแกะ เป็นต้น (มีรูปถ่าย)

ในตอนกลางวัน ผู้โดยสารบนรถไฟไม่มีใครเล่นไพ่หรืออ่านหนังสืออีกแล้ว ต่างพากันยืนหรือนั่งติดหน้าต่าง ชมวิวสองข้างทางจนเพลินใจ ก่อนเข้าเมืองลาซา รถไฟแวะจอดที่สถานีน่า ฉวู่ ที่สูงจากน้ำทะเล 4,513 เมตรให้ผู้โดยสารลงไปถ่ายรูปกัน (มีรูปถ่าย)