บทสัมภาษณ์ อ.เฉิน ลี่ หัวหน้าภาคภาษาไทย มหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่ง และ อ.เกื้อพันธุ์ นาคบุปผา อาจารย์รับเชิญภาคภาษาไทย มหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่ง

คุณชุย：อาจารย์มีความพอใจต่อระบบสวัสดิการของอาจารย์ในสถาบันอุดมศึกษาหรือไม่อย่างไร

อาจารย์เฉินลี่：เมื่อท่านอธิการบดีของมหาวิทยาลัยชิงหวามีข่าวนี้ออกมา ดิฉันคิดว่า ไม่ว่าใครก็จะรู้สึกตื่นเต้นมากเลย ดิฉันก็เช่นเดียวกัน แต่ว่าถ้าจะถามถึงมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่งมีนโยบายนี้หรือเปล่า ดิฉันคิดว่า แต่ละมหาวิทยาลัยจะมีสภาพไม่เหมือนกัน ถ้ามหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่งจะมีนโยบายนี้เหมือนกัน จะรู้สึกยินดีมาก ถ้าไม่มีก็โอเค ไม่มีอะไร ถ้าพูดถึงรายได้หรือว่าสวัสดิการของอาจารย์ในสถาบันอุดมศึกษาของจีนั้น ถือว่าปัจจุบันนี้อยู่ในระดับปานกลาง แต่ว่าในการประชุมสองสภาปีนี้ จะจัดสรรงบประมาณให้กับทางด้านการศึกษาเพิ่มเป็น 40% ดิฉันคิดว่ารายได้หรือว่าสวัสดิการอาจารย์ก็จะเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ แน่นอน ยังไงก็จะมีแนวโน้มที่ดีสำหรับสวัสดิการของอาจารย์

คุณชุย：อาจารย์มีความคิดเห็นอย่างไรต่อการที่นักศึกษาสำเร็วการศึกษาแล้ว แต่ไม่มีงานทำ

อาจารย์เกื้อพันธุ์：ดิฉันเรียนให้ทราบว่า ความจริง ประเทศจีนกับประเทศไทยต่างกันมาก เมื่อตอบปัญหาคุณนลินรัตน์ที่ผ่านมา ดิฉันชี้ให้เห็นว่ากำลังเร่งขยายอุดมศึกษา เมื่อขยายมาก แน่นอน ตัวป้อนมากกว่าตัวรับ เพราะฉะนั้น นักศึกษาไทยดูผืนๆ เตรียมตัวตกงานตั้งแต่สอบเข้า พูดกันตรงๆ นะคะ ยกเว้นสาขาที่เป็นสาขาต้องการสูง แล้วความต้องการสูงมันมีไม่เกิน 10 ปี เพราะฉะนั้น ถ้าจะมองว่านักศึกษาหรือบัญฑิตไทยทำอย่างไร ตรงนี้รัฐบาลเองต้องเตรียมตัว เมื่อ 20 ปีที่แล้ว รัฐบาลก็ประกาศนโยบายว่า จริงๆ นักศึกษามหาวิทยาลัยน่าจะหันเข้าสู่อาชีพอิสระ คือไม่คอยแต่งาน ถ้าว่าไปแล้วมันก็ได้ผล เพราะอยู่ในพื้นฐานที่ว่าจะตกงาน คุณทำยังไง ถ้ามองจากอย่างในมหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่ เจารู้ว่าจบแล้วจะได้งานหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉะนั้น ระหว่างที่เรียน เขาจะคอยดูว่า ที่ไหน จะรับอะไร รับมีคุณสมบัติยังไง เช่น เรียนภาษาไทย แต่ต้องเป็นคอมพิวเตอร์ด้วย พวกนี้ก็จะเลือกวิชาคอมพิวเตอร์ เรียนข้างในไม่พอ ออกเรียนข้างนอก พูดง่ายๆ ว่านักศึกษาต้องการมีเตรียมตัว ตรงนี้ดิฉันมองว่า นักศึกษาจีนเตรียมตัวน้อย พูดอย่างนี้อาจจะมากไป เอาเป็นว่านักศึกษาจีนที่ดิฉันสอนอยู่ค่อนข้างจะเตรียมตัวน้อย ทุกคนก็จะตั้งใจเรียน แต่ไม่ได้ดูเลยว่า ถ้าเราไม่ได้ทำงานภาษาไทย คุณจะทำงานอย่างอื่นได้ไหม เพราะฉะนั้น ตรงนี้ก็จะพูดถึงว่า การไม่มีงานทำ ความจริงดิฉันก็เห็นด้วยที่นักศึกษาพอจบไปก็เป็นข้าราชการ สิ่งหนึ่งที่คุณต้องยอมรับว่าคุณยังไม่มีประสบการณ์พอ เรื่องนี้ในไทย เราจะมีครู 5 ปี หมายความว่า คุณจะเรียนอะไรก็ช่าง ต้องเรียนวิชาครูอีก 1 ปี เพื่อจะออกไปเป็นครู ความจริง ตัวดิฉันเองก็ทำอย่างนี้ จบอักษรศาสตร์แล้ว ไปเรียนครูศาสตร์อีก 2 ปี เพราะอยากเป็นครู เพราะฉะนั้น เมื่อไปทำงานก็ทำได้ ตรงนี้นักศึกษาไทยได้ดูหรือเปล่า ปกตินักศึกษาจีนที่ดิฉันสงสัยก็คือ ทำไมนึกว่าจบปริญญาตรีแล้ว เราเท่านั้นเลิศแล้วในโลก ซึ่งมันไม่ใช่ คุณจบแล้วคุณจะรู้ส่วนที่คุณรู้ แต่ส่วนที่คุณไม่รู้ยังมีอีกมากใช่ไหม ทำไมไม่ขยายความคิดอย่างนี้ ทำไมไม่เรียนรู้อย่างอื่น จริงละ นักศึกษาจีนทุกคนรู้ว่าเดี๋ยวนี้ต้องรู้ภาษาต่างประเทศ 2 ภาษา แล้วอย่างอื่นล่ะ สมมุดคุณอยากไปทำงานที่สถานีวิทยุซีอาร์ไอ ตัวคุณควรเตรียมตัวใช่ไหม คุณมาฝึกงานก่อน นี่ต่างหากที่เป็นข้อที่เขาเลือกคุณ งั้นนักศึกษาเสียกำลังใจเรียนมาตั้ง 4 ปีแล้วทำไมยังไม่ได้งาน ดิฉันก็รู้สึกว่านักศึกษาค่อนข้างมองแคบเกินไป ควรจะทำอะไรที่กว้างกว่านั้น และคำว่าได้งานไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นงานรัฐบาลเท่านั้น หรือต้องงานบริษัทเท่านั้น มองงานอื่นด้วยไหม นักศึกษาในไทยหลายคนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ แต่ว่าคุณแม่เขาทำไก่ทอดอยู่ที่ตลาด ทอดหมู ทอดอะไรต่ออะไร ลงท้ายคนนี้ที่ออกไปทำงานบริษัทได้สตางค์ตั้งเยอะลาออก และมาทำงานกับแม่ ถามจริงๆ ว่า ลูก คุณได้รายได้เท่าไหร่ ก็นึกถึงคุณทำงานบริษัท นึกออกไหม เขาบอกว่ามากกว่าทำงานบริษัท 3 เท่า แล้วก็ถามว่าที่เรียนมาเสียเปล่าใช่ไหม ไม่ใช่เลย หนุ่มคนนี้เขาใช้ความรู้เทคโนโลยีการอาหารที่เขาเรียนรู้มา เขามาปรับ มาพัฒนา มันน่าจะเป็นอย่างนี้ต่างหาก เพราะฉะนั้น นักศึกษาที่เรียนมหาวิทยาลัยไม่ควรคิดว่าตัวเองฉันยอดแล้ว แต่ควรจะเตรียมการเพื่อที่จะทำงาน อย่าเอาแต่ใจเสียอย่างเดียว ชีวิตมันยังต้องสู้ ความจริงมันก็เป็รอย่างนั้น