วันครูแห่งชาติของจีนมีการกำหนดขึ้นครั้งแรกในปีค.ศ.1932 ตรงกับวันที่ 6 มิถุนายน หลังจากนั้นได้มีการปรับเปลี่ยนเรื่อยมาจนถึงปี 1985 ได้กำหนดใหม่อีกครั้งว่าให้ตรงกับวันที่ 10 กันยายนของทุกปีและยึดถือเรื่อยมาถึงปัจจุบัน ซึ่งการให้ความเคารพนับถือในครูบาอาจารย์ถือเป็นหนึ่งในประเพณีอันดีงามที่สืบทอดต่อกันมานับแต่โบราณของชาวจีน ที่ย้อนกลับไปได้ถึงยุคราชวงศ์โจวตะวันตก (1,066 - 256 ปีก่อนค.ศ.) กับคำกล่าวว่า "ลูกศิษย์ต้องเคารพครูอาจารย์เสมอดั่งบิดา" การกำหนดวันครูแห่งชาติขึ้น จึงเป็นการแสดงถึงการยอมรับนับถือในการอุทิศตนเป็นประโยชน์ต่อสังคมและแวดวงทางการศึกษาของครู

แต่เนื่องจากการแสดงออกถึงความรำลึกในพระคุณครูของชาวจีนในปัจจุบัน ได้คลอบคลุมทั้งศิษย์และพ่อแม่ของศิษย์ด้วย ทำให้บรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองทั้งหลายต่างต้องขบคิดและลุ้นระทึกอยู่ทุกปีว่าจะมอบของขวัญของกำนัลสิ่งใดให้จึงจะเหมาะเจาะได้ใจและเป็นการดีต่อลูกของตน ซึ่งนักข่าวจีนได้ทำการสุ่มสัมภาษณ์ความคิดเห็นของพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กนักเรียนอายุระหว่าง 3-12 ปี จำนวน 150 คน และครูอาจารย์รวม 30 ท่าน ผลปรากฏว่า 60% ของผู้ปกครองคิดจะมอบของขวัญในเทศกาลปีนี้แบบ "พอเป็นพิธี" แต่ในใจก็นึกหวั่นว่าจะ "พอเป็นพิธี" ได้ไม่เหมาะไม่ควรหรือไม่ และ 60% ของครูต่างกล่าวว่าได้รับของขวัญจากผู้ปกครองในช่วงเทศกาลนี้จริง และว่าการมอบของขวัญนี้เหมือนกับมันเผาร้อนๆ ที่จะทำให้มือพอง สร้างความลำบากใจให้กับครูผู้รับรวมถึงตัวผู้ปกครองผู้ให้ด้วยที่รู้สึกระวนกระวายกังวลใจทั้งก่อนให้และหลังให้ เรียกว่าวางตัวไม่ถูกไปตามๆ กัน

รองผู้อำนวยการโรงเรียนประถมศึกษาแห่งหนึ่งกล่าวว่า "การมอบของขวัญแทนสินน้ำใจนี้ ผู้ปกครองทั้งหลายต่างเข้าใจกันผิดๆ คิดว่าเมื่อมอบให้แล้วครูจะดีต่อลูกของตนเพิ่มขึ้น ดังนั้น พอมอบให้แล้วก็จะคอยสังเกตพฤติกรรมความสัมพันธ์ระหว่างครูกับบุตรหลานของตนยิ่งขึ้นไปด้วย และมักโยงเหตุบังเอิญเข้ากับผลจากการมอบของขวัญให้ไป ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้ว อาจารย์ให้ความเอาใจใส่ ชื่นชมหรือตำหนิศิษย์ถือเป็นพฤติกรรมที่ปกติแท้ๆ "

เหมือนกับตัวอย่างจากผู้ปกครองท่านหนึ่งที่เล่าให้ผู้สื่อข่าวจีนฟังว่า เธอได้ส่งลูกสาวเข้าโรงเรียนอนุบาลเมื่อเปิดเทอมใหม่นี้ ลูกก็ร้องทุกวันไม่ยอมไปโรงเรียนเห็นแล้วก็สงสาร แต่ก็ฝืนใจส่งลูกไปแล้วก็เคยไปแอบดู เห็นว่าอาจารย์ป้อนนมให้เด็กคนอื่นอยู่ ปล่อยลูกสาวของตนให้ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลไม่มีใครเหลียวแล "เห็นอย่างนั้น ใจก็คิดเลยว่าต้องมอบสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ให้คุณครู" เธอว่า เคยมีผู้ปกครองท่านอื่นเตือนตนเองแล้วเหมือนกันว่า "วันครู" มาถึงแล้วต้องเตรียมหาของอะไรมอบให้คุณครูบ้าง ตอนแรกเธอก็ลังเลเลยไม่ได้มอบให้จนมาเห็นภาพอย่างนี้เข้า

เธอกลับมาเขียนจดหมายใจความสั้นๆ แนบใส่ซองจดหมายไปพร้อมกับบัตรของขวัญแทนเงินสดจำนวน 5 ใบ พอวันรุ่งขึ้นไปส่งลูกก็ยื่นซองจดหมายที่เตรียมมาใส่มือครูประจำชั้น ตกบ่ายแอบไปดูลูกที่โรงเรียนอีกครั้งก็พบว่า เด็กอื่นนอนพักกลางวันหลับปุ๋ยไปหมดแล้ว มีแต่ลูกตนที่ยังร้องไห้อยู่ แต่ครั้งนี้ผิดไปจากครั้งก่อนตรงที่คุณครูได้โอบลูกสาวเธอไว้แนบอกพลางปลอบโยน "นี่คือความต่างของการมอบกับไม่มอบ" เธอคิด พอตกเย็นกลับมาเปิดกระเป๋าลูกสาวดูก็ต้องอึ้ง เมื่อพบว่า "ซองอั่งเปา" ของเธอถูกส่งกลับมาโดยไม่มีรอยแกะเปิดออกแม้แต่น้อย เธอว่าจากตอนแรกที่เบาใจหลังจากมอบให้ ก็รู้สึกเป็นกังวลแทนที่เมื่อเห็นว่าถูกคืนกลับมา แต่ก็ทำให้เธอรู้ว่า "ครูไม่ได้เป็นพวกหน้าโลภเห็นแก่เงินอย่างที่คิดกัน ครูส่วนใหญ่ยังเป็นครูที่ดีมีจรรยาบรรณ"

จากการสอบถามของผู้สื่อข่าวยังได้ความว่า การมอบของกำนัลให้ครูประจำชั้นของผู้ปกครองนี้ เนื่องด้วยสาเหตุหลัก 3 ประการด้วยกัน คือ หนึ่ง) เห็นว่าครูท่านนี้ดีจริง จึงต้องการแสดงออกถึงความขอบคุณที่ช่วยสั่งสอนอบรมบุตรหลานของตนอย่างดี สอง) มอบเพื่อหวังให้ครูดูแลบุตรหลานของตนเป็นพิเศษ หยิบยื่นโอกาสให้เด็กได้แสดงความสามารถมากๆ และสาม) เนื่องจากผู้ปกครองท่านอื่นมอบจึงจำต้องมอบตามอย่างบ้าง เพราะเกรงว่าไม่อย่างนั้นบุตรหลานของตนอาจไม่ได้รับความเป็นธรรมในชั้นเรียน ซึ่งของขวัญในใจสำหรับมอบให้ครูอาจารย์ปีนี้ เหล่าผู้ปกครองยังคงเห็นว่า ของเรียบง่ายแต่มีคุณค่าต่อผู้รับจริงอย่าง บัตรของขวัญ นี่แหละเหมาะสมที่สุด รองลงมา ได้แก่ คูปองขนมไหว้พระจันทร์ บัตรโทรศัพท์ บัตรออกกำลังกายฟิตเนส น้ำหอม เครื่องสำอางค์ ผ้าพันคอ ช่อดอกไม้ ชอคโกแลต เป็นต้น โดย 80% ของผู้ปกครองเห็นว่ามูลค่าของของที่จะมอบให้นั้นอยู่ระหว่าง 200 – 500 หยวน โดยการมอบของนี้ก็ต้องมีวิธีการ หากมอบให้ต่อหน้าย่อมถูกปฏิเสธจากครูอาจารย์อย่างแน่นอน

ผู้ปกครองท่านหนึ่งว่า การมอบ "สินน้ำใจ" นี้ จะให้แบบโจ๋งครึ่มก็ย่อมสร้างความกระดากใจทั้งผู้ให้และผู้รับ เธอเองปีก่อนนำเงินสด 500 หยวนพร้อมจดหมายใส่ซอง เพื่อให้ลูกชายนำไปยื่นในรูปแบบของจดหมายให้กับคุณครูประจำชั้น โดยเนื้อความที่แนบไปในจดหมายเขียนบอกเล่าถึงข้อเสียของลูกตน หวังให้อาจารย์เข้าใจและให้อภัยเด็กด้วย เธอว่า "นับว่าได้ผลดีทีเดียว ผ่านไปไม่กี่วันลูกชายก็กลับมาเล่าให้ฟังว่า ถูกครูเรียกให้ตอบคำถามบ่อยๆ และยังตั้งให้เป็นหัวหน้ากลุ่มย่อยด้วย"

ผู้ปกครองนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สามของโรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่งว่า ยิ่งโรงเรียนมีชื่อเสียงมากเท่าไหร่ การมอบของกำนัลครูอาจารย์ก็ยิ่งมีการเล่นลูกไม้แพรวพราวซับซ้อนมากเท่านั้น ปากบอกว่าไม่ให้ไม่เตรียมแต่แอบนัดเลี้ยงข้าวแอบให้อั่งเปากันแทบทั้งนั้น ซึ่งตรงข้ามกับโรงเรียนที่บุตรหลานผู้ใช้แรงงานทั้งหลายศึกษาอยู่ โดยมีเกือบหนึ่งในสามของกลุ่มสำรวจจากจำนวน 150 คนเป็นผู้ปกครองในกลุ่มนี้ ผู้ปกครองท่านหนึ่งกล่าวว่า เพื่อนนักเรียนของลูกเป็นกรรมกรและเกษตรกร เมื่อถึงวันเทศกาลลูกไม่เคยเรียกร้องขอเงินไปซื้อของขวัญให้คุณครูเลย เด็กเตรียมหากันเอง และน้อยมากที่จะได้ยินว่าผู้ปกครองคนไหนเตรียมของขวัญมอบให้ครูโดยเฉพาะ

และแน่นอนสังคมจีนก็เห็นว่าการมอบของขวัญของกำนัลแบบนี้ย่อมถือว่าเป็นเรื่องไม่เหมาะสม ศาสตราจารย์ฟั่นเซียนจั่ว ประจำมหาวิทยาลัยครูหัวจงกล่าวว่า พฤติกรรมนี้เป็นการสะท้อนบรรยากาศที่ขุ่นมัวในวงการศึกษา แฝงความนัยที่ว่า "ไม่มอบของเป็นไม่บรรลุผล" ไม่ว่าการมอบนั้นจะมาจากความเต็มใจหรือแบบจำยอมก็ตาม ย่อมทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปกครองกับครูต้องบิดเบือนเพี้ยนผิดไปบ้างไม่มากก็น้อย รวมถึงส่งผลกระทบเชิงลบต่อเด็ก ปลูกฝังความเข้าใจที่ผิดๆ ให้กับพวกเขาว่า "ทำการใดต้องมอบของ" นับเป็นผลร้ายต่อการพัฒนาทางจิตใจของเยาวชนของชาติ ดังนั้น ผู้ปกครองควรให้คำชี้แนะที่ถูกที่ควรต่อบุตรหลาน ให้มอบดอกไม้หรือลงมือทำของขวัญหรือเขียนการ์ดด้วยตนเองสำหรับมอบให้ ส่วนฝ่ายครูอาจารย์แม้ว่าจะแสดงเจตนามั่นคงปฏิเสธไม่รับแน่ชัดแล้ว แต่ผู้ปกครองบางท่านยังมอบให้อยู่ก็อาจใช้วิธีชี้แจงว่า จะนำเงินนี้เป็นเงินกองกลางสำหรับทำกิจกรรมในห้องของเด็ก หรือนำไปมอบสมทบช่วยเหลือเพื่อนเด็กนักเรียนที่ฐานะทางครอบครัวยากลำบาก เป็นต้น