วัฒนธรรมในการสร้างอุทยานของจีนมีประวัติอันยาวนานแล้ว การสร้างอุทยานในแต่ละยุคสมัย ต่างเน้นการออกแบบให้เกิดความงามทางธรรมชาติกับความงามทางศิลปะผสมผสานกัน สำหรับการสร้างอุทยานอี๋เหอหยวนได้คัดสรร เอาเอกลักษณ์ของการสร้างสวนจากท้องที่ต่างๆทั่วประเทศจีนมาไว้ด้วยกัน มีการสร้างตำหนัก ศาลา ซุ้ม เก๋งจีนและหอต่าง ๆ ตามบริเวณเขาหวั่นโซ่วซันและริมฝั่งทะเลสาบ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความใหญ่โตมโหฬารของภูเขาทางภาคเหนือของจีนแต่ ขณะเดียวกัน ก็แฝงไว้ด้วยท่วงทำนองที่มีความนุ่มนวลของทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซีและช่วยผสานความโออ่าของพระราชวังกับความน่ารื่นรมย์ของที่พักอาศัยต่างๆเข้าไว้ด้วยกันได้อย่างกลมกลืนกัน

ภายในอุทยานอี๋เหอหยวนได้ออกแบบเพื่อให้เกิดทัศนียภาพที่น่า สนใจในมุมต่าง ๆ ขึ้นทั่วบริเวณประมาณร้อยแห่ง แต่ละแห่งต่างมีเอกลักษณ์เฉพาะ ซึ่งล้วนแสดงให้เห็นถึงศิลปะการสร้างสวน และสถาปัตยกรรมในสมัยโบราณของจีน เช่น บริเวณเชิงเขาหวั่นโซ่วซันได้สร้างระเบียงที่มีความยาว 700 เมตรขึ้นตามทะเลสาบคุนหมิง แม้แต่เสาแต่ละต้น คานและหลังคา ตลอดแนวต่างก็มีภาพวาดที่มีลวดลาย และสันงามวิจิตรอยู่ด้านบน โดยมีภาพเขียนทั้งหมดมากกว่า 14,000 ภาพ ซึ่งประกอบด้วยทิวทัศน์ ดอกไม้ สัตว์นานาชนิด และตำนานต่าง ๆ ซึ่งเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายทางวัฒนธรรมพื้นเมืองจีน และได้รับการบันทึกไว้ ในหนังสือกินเนสบุ๊คว่าเป็น " ระเบียงที่มีความยาวที่สุดในโลก " เมื่อปี ค.ศ.1992

ที่บริเวณริมฝั่งทะเลสาบคุนหมิงยังได้สร้างเรือหินอ่อนลำหนึ่งไว้ซึ่งถือว่าเป็นสถาปัตยกรรมที่มีลักษณะตะวันตกเพียงแห่งเดียวในสวนแห่งนี้ เรือหินอ่อนลำนี้ยาว 36 เมตรโดยแบ่งเป็นสองชั้น เวลาที่ฝนตก น้ำฝนที่ตกอยู่บนหลังคาเรือก็จะไหลลงสู่เสากลวงที่สร้างไว้บริเวณสี่มุมของเรือ และระบายลงสู่ทะเลสาบจากปากมังกรทั้ง 4 ตัวที่อยู่บนเรือถือเป็นการออกแบบที่ยอดเยี่ยมเลิศล้ำ

ภายในพระราชวังฤดูร้อนแห่งนี้ ภูเขา ทะเลสาบ ตำหนัก วัดวาอารามและความงามของสวนต่างมีเอกลักษณ์เฉพาะและผูกพัน กัน สิ่งปลูกสร้างกับความงามทางธรรมชาติต่างประกอบเข้ากันอย่าง ประสานกลมกลืน สะท้อนให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์จีนอันยาวนานและวัฒนธรรมพื้นเมืองที่ทรงคุณค่าในฐานะเป็นสวนแห่งราชสำนักที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างสมบูรณ์ที่สุดแห่งหนึ่ง อุทยาน อี๋เหอหยวนได้รวบรวมเอาส่วนที่ยอดเยี่ยมทางด้านศิลปะในการสร้างสวนสมัยต่างๆของจีนเข้าไว้ด้วยกัน จึงมีฐานะโดดเด่นในด้านประวัติศิลปะการสร้างสวนทั้งในจีนและต่างประเทศ ได้รับการยกย่องคัดเลือกให้เข้าสู่บัญชีรายชื่อมรดกโลกทางวัฒนธรรมเมื่อปีค.ศ. 1998