ส่วนอีกอาชีพหนึ่งที่ทำที่บ้านเหมือนกัน และเอาเข้าจริง ๆ อาศัยว่าเพียงมีอุปกรณ์พร้อม กับทักษะที่ค่อย ๆ ฝึกฝนจากการทำงาน ก็ทำรายได้อู้ฟู่ได้ง่าย ๆ นั่นก็คือช่างถ่ายภาพสตูดิโอครับ เนื่องจากผมมีเหตุต้องใช้ภาพถ่ายทางการแบบเต็มตัว จึงไม่สามารถใช้บริการตามร้านอัดภาพได้ พอค้นไปค้นมาก็เจอร้านนี้ วันที่เข้าไปขนาดว่าเช้าแล้วก็ยังต้องรอคิวครับ มีครอบครัวจูงลูกมาถ่ายภาพเพื่อเป็นที่ระลึกเก็บความทรงจำวัยเด็กกันหลายครอบครัว ภายในบ้านแบ่งเป็นสัดส่วนชัดเจน คือไม่ใช่ว่าเข้าไปแล้วเห็นครัว เตียงนอน อะไรแบบนี้นะครับ คือเขาเอาทุกอย่างออกมาหมดแล้วและเอาสิ่งต่าง ๆ ที่สตูดิโอควรมีใส่เข้าไป เช่นฉากสีสันต่าง ๆ ห้องแต่งตัว ห้องเช็คภาพ ไฟตั้งพื้น ฯลฯ ผมไม่แน่ใจว่าที่บ้านเราคิดค่าถ่ายภาพสตูดิโอกันอย่างไร แต่ที่จีนคิดตามภาพที่เราเลือกครับ คือช่างเขาจะถ่ายไปเรื่อย ๆ จนกว่าเราจะพอใจ อาจจะมีช่วยจัดท่าให้บ้าง เท่านั้นจริง ๆ จากนั้นก็จะนัดเรามาเลือกรูป คิดราคากันง่าย ๆ คืออยากได้รูปไหนก็ "ภาพ" ละ 20 หยวน ผมใช้คำว่าภาพนะครับ เพราะนั่นหมายถึงคุณจะได้แค่ไฟล์ภาพให้เราเอา Flash Drive ไปจิ้มเซฟเอาเอง หากจะให้เขาอัดภาพขนาดไหนอย่างไรก็ต้องจ่ายเพิ่ม ยกตัวอย่างผมเองใช้เวลาอยู่ที่สตูดิโอจริง ๆ เพียง 10 นาที และขนาดว่าสะกดจิตตัวเองแล้วว่าจะเอาภาพที่จำเป็นเท่านั้นก็ได้มาตั้ง 5 ภาพ

กลุ่มเป้าหมายของสตูดิโอนี้ไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นหนู ๆ วัยกำลังน่าฟัด พ่อแม่จีนจะมีค่านิยมอยู่อย่างคือในช่วงที่ลูกตัวเองอายุได้ 2-3 ขวบ ก็จะนำมาถ่ายภาพแต่งตัวในชุดแฟนซีฮีโร่ต่าง ๆ เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วนึกดูนะครับย่านชุมชนที่หลายพันครอบครัวอยู่ในสถานที่เดียวกัน จะมีจำนวนเด็กมากขนาดไหน โดยเฉพาะรัฐบาลจีนเพิ่งอนุญาตให้มีบุตรคนที่สองได้เมื่อต้นปีอีก ผมว่าอาชีพนี้ยังทำเงินได้อีกนานแสนนานเลยแหละครับ