บริเวณย่านการค้าเฉียนเหมินกรุงปักกิ่งมีถนนสายหนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า "หลิวหลีฉ่าง" ซึ่งแปลว่า "โรงงานกระเบื้องเคลือบ" เพราะว่า เดิมทีถนนสายนี้เคยเป็นที่ตั้งของโรงงานทำกระเบื้องเคลือบมาก่อน เมื่อถึงสมัยราชวงศ์หมิง โรงงานกระเบื้องเคลือบขยายกว้างมากขึ้น จนถึงศตวรรษที่ 17 เมื่อเมืองปักกิ่งขยายตัวออกไป บริเวณนี้จึงได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของเขตตัวเมืองปักกิ่ง ส่วนโรงงานกระเบื้องเคลือบต้องย้ายออกไปอยู่ชานเมือง แต่คงชื่อ "หลิวหลีฉ่าง" ไว้ให้เป็นชื่อของสถานที่นี้จนถึงปัจจุบัน

ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ในสมัยราชวงศ์ชิงบันทึกว่า ในศตวรรษที่ 17 บริเวณที่อยู่ใกล้ "หลิวหลีฉ่าง" มีข้าราชการอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ เนื่องจากบริเวณนี้อยู่ใกล้พระราชวัง บรรดาผู้คนที่เดินทางไป "สอบจอหงวน"ที่กรุงปักกิ่งก็พักอยู่ตามโรงเตี้ยมใกล้ๆ กันนี้

เพื่อสนองความต้องการของข้าราชการและผู้ที่มาสอบ "จอหงวน" พ่อค้าหนังสือจากที่ต่างๆ จึงพากันมาตั้งแผง หรือเปิดร้านขายหนังสือแถวนี้ นานเข้า "หลิวหลีฉ่าง" จึงกลายเป็นตลาดหนังสือที่ใหญ่ที่สุดของกรุงปักกิ่ง ต่อมา เครื่องเขียน เช่น พู่กัน หมึก กระดาษ จานฝนหมึก เครื่องลายคราม ภาพเขียน ซึ่งเป็นสินค้าที่เกี่ยวพันกับหนังสือก็พากันมาจำหน่ายในตลาด " หลิวหลีฉ่าง" ด้วย