ห้องจัดแสดงปูชนียบุคคลและวัฒนธรรมซวุนหนัน ได้นำเสนอวิวัฒนาการของคนกลุ่มหนึ่ง ที่เรียกว่า "shi" พวกเขาไม่ใช่ขุนนางขุนศึก แต่มีฐานะสูงกว่าชาวบ้านทั่วไป เพราะได้รับการศึกษา อบรมมาเป็นอย่างดี มีอันจะกิน ส่วนใหญ่ใช้ความรู้ความสามารถมาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว อย่างเช่น ในสมัยราชวงค์ชิง โดยเฉพาะในช่วงต้นราชวงค์ ได้ใช้ระบบการปกครองโดยแบ่งเขต จึงทำให้ทางใต้เมืองปักกิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตซวุนอู่ตอนใต้กลายเป็นย่านชุมชนของชาวฮั่น ในช่วงนั้น เนื่องจากการพัฒนาประเทศต้องการผู้มีความสามารถมากขึ้น ดังนั้น ผู้ที่เรียนหนังสือมากมายจากมณฑลต่างๆพากันเดินทางไปยังกรุงปักกิ่งเพื่อเข้าสอบขุนนาง ส่วนใหญ่ได้พักอาศัยในเขตซวุนหนัน สมัยจักรพรรดิคังซี และจักรพรรดิเฉียนหลง ยังจัดการสอบใหม่เพื่อสรรหาผู้มีความสามารถเขียนและแก้ไขเพิ่มเติมหนังสือประวัติศาสตร์ จนได้หนังสือ "ซื่อคู่ฉวนซู" ซึ่งเป็นหนังสือชุดใหญ่ที่สุดของจีน เป็นหนังสือที่ได้รวบรวมหนังสือสำคัญๆ ของจีน มีความยาวประมาณ 700 ล้านตัวอักษร รวมกว่า 36,000 เล่ม ด้วยเหตุนี้ ทำให้เขตซวุนหนันกลายเป็นเขตที่มีบัณฑิตมากมายอาศัยอยู่ และกลายเป็นเขตที่มีวัฒนธรรมที่แตกต่างกับเขตอื่น อวลด้วยบรรยากาศทางวิชาการ และในช่วงปลายราชวงค์ชิง ซึ่งประเทศประสบความยากลำบากแสนสาหัส ในเขตนี้ได้เกิดนักคิด นักการเมืองกลุ่มหนึ่งที่หมายจะดำเนินการปฏิรูป พัฒนาการศึกษา และหนังสือพิมพ์เป็นต้น เช่น คางเส่วเหวย(康有为) เหลียงฉี่เชา(梁启超) สมัยราชวงค์ชิง ซุนจงซาน(孙中山) ซ่งเจี้ยวเหลิน(宋教仁) ชิวจี่น(秋瑾) ตลอดจน เหมาเจ๋อตง โจวเอนไหลเป็นต้นล้วนเคยอาศัยในเขตนี้ นอกจากนั้น การประชุมเพื่อจัดตั้งพรรคก๊กมินตั๋งของดร.ซุนจงซานก็จัดขึ้นที่ซวุนหนัน

ห้องจัดแสดงงิ้วในกรุงปักกิ่ง จริงๆแล้ว งิ้วจีนมีประวัติวิวัฒนาการมากว่า 800 ปีแล้ว อาจกล่าวได้ว่า เป็นงิ้วที่มีประวัติยาวนานที่สุดหนึ่งในสามของโลก เริ่มตั้งแต่สมัยราชวงค์จิน กระทั่งถึงสมัยราชวงค์ชิง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง งิ้วปักกิ่งซึ่งจากเริ่มต้นกระทั่งถึงช่วงที่พัฒนาคึกคักที่สุดล้วนเกี่ยวพันกับเขตซวุนหนัน นักแสดงงิ้นปักกิ่งชื่อดังหลายคนล้วนเคยอาศัยในเขตนี้ เช่น หยังเสี่ยวเหลว เหมยหลันฟัง หม่าเหลียนเหลียงเป็นต้น ในเขตนี้ยังมีสมาคมที่ศึกษางิ้วจีนหลายสมาคมด้วย ดังนั้น ซวุนหนันจึงได้ชื่อว่า "แหล่งกำเนิดของงิ้วปักกิ่ง"

เนื่องจากเขตซวุนหนันมีที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ที่ค่อนข้างพิเศษ เพราะเป็นทางเข้าตัวเมืองปักกิ่งที่สำคัญ ในสมัยราชวงค์ชิง เขตนี้ได้กลายเป็นแหล่งที่พักอาศัยสำคัญ สำหรับบรรดาข้าราชการ พวกที่ต้องการสอบ หรือนักธุรกิจ ล้วนพักในย่านนี้ ดังนั้น ในเขตซวุนหนันจึงมีตลาดใหญ่ที่มีเอกลักษณ์ เช่น ต้าซื่อล่า เทียนเฉียว ไซ่สื้อโข่วเป็นต้น การค้าการบริการทุกชนิด ไม่ว่า อาหารการกิน ข้าวของเครื่องใช้ สถานบันเทิง พักผ่อนหย่อนใจ มีเกือบทุกอย่าง ในพิพิธภัณฑ์ จะสะท้อนเรื่องราวต่างๆไว้อย่างชัดเจน

เขตซวุนหนันยังเป็นย่านชุมชุนของชนเผ่าจีนด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตหนิวเจีย กรุงปักกิ่ง หลายร้อยปีมานี้ เขตหนิวเจียได้มีหลายชนชาติอาศัยอยู่ รวมทั้ง ชาวฮั่น ชาวมุสลิม มองโมงโกเลีย อุยกูร์ ม่านเป็นต้น ในพิพิธภัณฑ์ก็จะจัดแสดงวัฒนธรรมชนเผ่าต่างๆด้วย