เมื่อเดือนที่แล้ว มีการประชุมสองสภาของจีนที่กรุงปักกิ่ง ขณะรายงานผลการดำเนินงานของรัฐบาล นายกรัฐมนตรีจีนย้ำอีกครั้งว่า จะผลักดันกระบวนการพัฒนาความเป็นเมืองแบบใหม่ และดำเนินนโยบายปฏิรูปสำมะโนประชากรต่อไป โดยตั้งเป้าหมายว่า ปีนี้ จะให้ชาวชนบท 13 ล้านคนเข้าไปอาศัยอยู่ในเมืองและได้สำมะโนครัวชาวเมือง

สถิติล่าสุดปรากฏว่า ปี 2016 สัดส่วนประชากรประจำในเมืองของจีนเป็น 57.35% และสัดส่วนผู้มีสำมะโนครัวชาวเมืองเป็น 41.2% ซึ่งเพิ่มขึ้น 1.3% เมื่อเทียบกับปี 2015 ตามแผนพัฒนาความเป็นเมืองแบบใหม่ของจีน ถึงปี 2020 สัดส่วนประชากรประจำในเมืองจะเพิ่มถึงประมาณ 60% และสัดส่วนผู้มีสำมะโนครัวชาวเมืองจะเป็นประมาณ 45%

ผู้แทนประชาชนจำนวนไม่น้อยเห็นว่า การเร่งกระบวนการความเป็นเมืองนั้น มีส่วนช่วยต่อการเพิ่มอุปสงค์ภายในประเทศมากยิ่งขึ้น จึงเป็นการกระตุ้นเศรษฐกิจอย่างมีประสิทธิผล แต่ในกระบวนการดังกล่าว ต้องเร่งปฏิรูปนโยบายที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะนโยบายสำมะโนประชากร และต้องให้มีบริการสาธารณะขั้นพื้นฐานอย่างพอเพียง

นายช่าย จี่หมิง สมาชิกสภาผู้แทนประชาชนแห่งชาติ และผู้อำนวยการศูนย์วิจัยรัฐศาสตร์และเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยชิงหวาชี้ให้เห็นว่า หากจะบรรลุเป้าหมาย ของแผนพัฒนาความเป็นเมืองแบบใหม่ปี 2020 ต้องให้ประชากรได้รับสำมะโนครัวชาวเมืองเฉลี่ยปีละกว่า 10 ล้านคน การวางแผนให้ชาวชนบท 13 ล้านคนได้สำมะโนครัวชาวเมืองในปีนี้ เป็นหนทางที่ต้องดำเนินเพื่อบรรลุเป้าหมายตามแผนพัฒนาความเป็นเมือง และเป็นช่องทางที่จะกระตุ้นอุปสงค์ภายในประเทศด้วย พร้อมกับการที่ชาวชนบทย้ายไปอยู่ในเมืองมากยิ่งขึ้น อุปสงค์ด้านที่อยู่อาศัย การศึกษา การรักษาพยาบาล และบำนาญ เป็นต้น ต่างก็จะเพิ่มขึ้นตาม ซึ่งจะเป็นการขับเคลื่อนการเติบโตของเศรษฐกิจอย่างมีพลัง

นายหยีว์ หยุ่ง ผู้แทนประชาชนแห่งชาติเห็นว่า การพัฒนาสู่ความเป็นเมืองเป็นพลังขับเคลื่อนการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมอย่างใหญ่หลวง ขณะที่นับวันมีชาวชนบทย้ายไปอาศัยอยู่ในเมืองมากยิ่งขึ้น ทรัพยากรด้านต่างๆ รวมถึงบุคลากรและอีกหลายด้าน จะค่อยๆรวบรวมกันอย่างต่อเนื่อง ซึ่งจะมีส่วนช่วยต่อการสร้างทรัพย์สินอย่างมีประสิทพิภาพมากยิ่งขึ้น และทำให้ประชาชนมีชีวิตที่มีความสุขมากขึ้น

นอกจากนี้ เนื่องจากชาวชนบทที่ไปหางานทำในเมืองส่วนใหญ่จะมีรายได้มากกว่าในบ้านเกิด บางคนยังซื้อบ้านซื้อรถในเมืองได้ กระบวนการความเป็นเมืองจึงนับว่ามีความสำคัญต่อการบรรเทาและขจัดความยากจนอีกด้วย

แต่สิ่งที่น่าสังเกตคือ นับวันมีชาวชนบทเข้าไปทำงานในเมืองมากขึ้น โดยส่วนหนึ่งได้ซื้อบ้านในเมือง และคงไม่กลับไปอยู่บ้านเกิดอีก แต่สำมะโนครัวของพวกเขายังอยู่ในชนบท ทั้งนี้ทำให้สัดส่วนประชากรที่มีสำมะโนครัวชาวเมืองต้องต่ำกว่าสัดส่วนประชากรประจำในเมือง แต่โครงการส่วนใหญ่กำหนดบนพื้นฐานนโยบายสำมะโนครัว จึงเกิดปัญหาจำนวนไม่น้อย