แสดงเป็น หัน หยูเหนียง ในเรื่อง งานแต่งในความฝัน

แต่สิ่งใหม่ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่เป็นการเดินออกจากรอยเดิมหรือขนบโบราณของงิ้วปักกิ่งอย่างมาก ก็คือ การเพิ่มอรรถรสจากเรื่องราวๆ ใหม่ที่ประพันธ์ขึ้นเอง หรือแต่งขึ้นจากนวนิยายชื่อดังของจีนกว่า 10 เรื่อง แทนที่จะแสดงแต่เรื่องเดิมๆ จากที่เคยทำในอดีต อาทิ เรื่อง "ความฝันในหอแดง" หรือ "ประวัติวีรสตรีมู่หลาน" เป็นต้น

การปรับเปลี่ยนการแสดงนี้ ได้ทำให้ผู้ชมเข้าถึงเรื่องราวของการแสดงได้มากขึ้น และสร้างความประทับใจให้อย่างมาก ความโด่งดังของเหมย หลานฟาง นั้นถึงขนาดมีคนพากันพูดว่า "ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายก็ล้วนอยากแต่งงานกับเหมย หลานฟาง"

เขาย้ายบ้านมาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ในปี 1918 และเป็นช่วงที่งานแสดงพัฒนารูปแบบไปอีกอย่างมาก จากความนิมอย่างสูง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจก่อตั้งโรงเรียนเหมยพายขึ้นเพื่อเปิดสอนงิ้วปักกิ่งที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวด้วย

แต่ในอีกด้านหนึ่ง เหมย หลานฟางก็ถูกประฌามจากนักคิดฝ่ายซ้ายว่าการแสดงงิ้วปักกิ่งไม่ใช่ศิลปะ แต่เป็นปาหี่เสียมากกว่า โดยเฉพาะจากหลู่ซิ่น ซึ่งตอนนั้นกำลังออกนิตยสารโจมตีผู้ที่เน้นไปทางด้านสุขนิยมและไม่มีจิตสำนึกกับการเมือง เพราะในช่วงนั้นประเทศจีนทั้งถูกโจมตีจากต่างชาติ และทั้งมีการสู่รบกันเองภายในประเทศด้วย ซึ่งก็ไม่ต่างจากโกว โม่โรว ซึ่งในช่วงนั้นก็ยังเขียนบทกวีสายลมแสงแดดอยู่ ก็ถูกซีกทางฝั่งหลู่ซิ่นโจมตีพฤติกรรมด้วยเช่นกัน โดยเรียกร้องให้ทุกคนมาร่วมกันหาทางออกให้สังคมดีกว่าจะมาทำการแสดงเพื่อมอมเมาผู้คน

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เหมย หลานฟาง ก็ยังคงดำเนินวิถีทางของตนเองต่อไป และยังเพิ่มชื่อเสียงให้กับตนและประเทศด้วยการรเดินทางออกไปแสดงยังต่างประเทศ

ในปี 1919 ได้รับเชิญจากโรงละครโตเกียว อิมพีเรียล เขาจึงนำคณะเดินทางไปเยือนและทำการแสดงทั้งในโตเกียวและเมืองอื่นๆ ซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่งิ้วปักกิ่งได้เดินทางออกไปทำการแสดงในต่างประเทศ เหมย หลานฟางได้เลือกแสดงเรื่อง "นางฟ้าโปรยดอกไม้" และเรื่องอื่นๆ ส่วนในการเดินทางไปแสดงที่ญี่ปุ่นครั้งที่ 2 ในปี 1924 เขาได้เลือกแสดงเรื่อง "เทพเจ้าแห่งแม่น้ำโลว" เรื่อง "ทางผ่านสายรุ้ง" และกลับมาแสดงที่ญี่ปุ่นอีกครั้งในปี 1952 หลังจากสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีนแล้ว รวมทั้งหมด 3 ครั้ง