ปีต่อมากิจการประปาเริ่มจะดีขึ้นบ้าง เพราะผู้คนเริ่มให้ความสนใจ จะด้วยพลังจากโฆษณาหรือเริ่มลืมเรื่องอดีตกันไปแล้ว หรือแพ้ความใสสะอาดของน้ำก็ตาม แต่ในปีต่อมาบริษัทก็ตกต่ำลงอีก เพราะความล่มสลายของราชวงศ์ชิงจากการปฏิวัติในปี 1911

แม้จะประสบเหตุการณ์ทางการเมืองต่างๆ แต่ธุรกิจของบริษัทก็ดำเนินการมาได้อย่างกระท่อนกระแท่น และสาหัสอย่างยิ่งเมื่อแม่น้ำซุน ซึ่งเป็นแหล่งน้ำหลักในการผลิตของโรงประปาค่อยๆ แห้ง ขอดลงในช่วงปี 1930 – 1940 แต่ก็นับว่าเป็นโชคดีส่วนหนึ่ง จากส่วนที่น้อยมาก เพราะกองทัพญี่ปุ่นที่ยึดครองปักกิ่งอยู่ในสมัยนั้นได้นำเข้าเทคโนโลยีจากประเทศของตนเข้ามา โดยใช้เครื่องยี่ห้อฮิตาชิมาทำการขุดเจาะน้ำดิบจากชั้นใต้ดินขึ้นมาเพื่อทำเป็นน้ำประปาต่อไป

การประปาของปักกิ่งเริ่มพัฒนาก้าวหน้าอย่างแท้จริงก็เมื่อเหมาเจ๋อตุงรวบรวมประเทศเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันได้ และสถาปนาประเทศขึ้นนั่นเอง

แต่ห้วงเวลานั้นโรงประปาก็ได้สูญเสียสัญลักษณ์สำคัญ คือโครงเหล็กที่ครอบปล่องระบายไอน้ำจากเครื่องจักรในโรงประปา ซึ่งถูกออกแบบอย่างสวยงามโดยช่างเยอรมัน มีลักษณะคล้ายกับหอไอเฟลของประเทศฝรั่งเศส โดยรอบๆ โครงเหล็กก็จะมีกระดิ่งลมแขวนไว้ด้วย ทั้งหมดถูกรื้อลงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพื่อนำไปหล่อเป็นเหล็กสำหรับใช้ในการพัฒนาอุตสาหกรรมและสังคมใหม่ในปี 1950 ตามการรณรงค์ของประธานเหมา

ท่อชนิดต่างๆ