หลังจากนั้นก็เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ประเทศจีนก็ได้ค่อยๆ พัฒนาจนมั่นคงแข็งแกร่งขึ้น การประปาก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของรัฐ และยิ่งเมื่อเศรษฐกิจจีนเจริญก้าวหน้าแบบก้าวกระโดด นับตั้งแต่หลังการปฏิรูปและเปิดประเทศเป็นต้นมา การประปาก็ได้ขยายไปสู่ชุมชนต่างๆ ทั่วประเทศ และหลั่งไหลในทุกบ้านเรือน

แต่มีสิ่งหนึ่งแม้เวลาผ่านไปนานกว่า 100 ปีแล้ว คนจีนก็ยังคงไม่กล้าดื่มน้ำจากก๊อก ทุกบ้านยังต้มน้ำก่อนที่เอามาดื่ม ทั้งที่ปัจจุบันสามารถดื่มได้แล้วบ้างในบางแห่ง

เฉพาะในกรุงปักกิ่งนั้น อาคารบ้านเรือนที่สร้างขึ้นใหม่ จะมีท่อแยกต่างหากสำหรับที่ดื่มได้และน้ำสำหรับใช้ ซึ่งราคาของน้ำก็แตกต่างกันด้วย

เนื่องจากว่าปักกิ่งนั้นตั้งอยู่ในที่ห่างไกลแหล่งน้ำ ปัจจุบันต้องชักน้ำมาจากทางตอนใต้เพื่อมาหล่อเลี้ยงเมืองหลวงแห่งนี้ ด้วยกระบวนการของท่อส่งน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งมีการลงทุนมหาศาล ดังนั้นจึงมีการรีไซเคิลน้ำที่ใช้แล้วด้วย เพื่อเป็นการหมุนเวียนนำมาใช้สำหรับชะล้างสิ่งสกปรกทั้งหลาย

วันที่ผมไปถึงนั้นเป็นเวลาใกล้ปิดทำการแล้ว เพราะพิพิธภัณฑ์แห่งนี้เปิดบริการระหว่างเวลา 09.00 – 16.00 น. หลังจากเสียค่าบัตรผ่านประตูราคา 5 หยวนแล้ว ประตูเหล็กก็ถูกเปิดออกต้อนรับ

รถเข็นน้ำไปส่งตามบ้าน