ด้านข้างของอาคารมีปล่องระบายควันจากระบบไอน้ำโบราณ ก่อด้วยอิฐสูงถึง 20 เมตรซึ่งสร้างขึ้นมาพร้อมกับอาคารตั้งแต่เมื่อปี 1908 ปล่องและเครื่องจักรไอน้ำได้หยุดทำงานในปี 1931 เมื่อทางโรงประปาเปลี่ยนมาใช้พลังงานไฟฟ้าแทน แต่ทุกอย่างก็ยังคงเก็บรักษาไว้เช่นเมื่อ 100 ปีก่อนที่มันได้ถือกำเนิดขึ้นมา

ส่วนห้องเครื่องจักรไอน้ำก็ได้กลายมาเป็นอาคารพิพิธภัณฑ์ในปัจจุบัน อาคารแห่งนี้มีเพดานสูง 12 เมตร มีพื้นที่ 600 ตารางเมตร เมื่อครั้งยังมีเครื่องจักรยังทำงานอยู่นั้น สามารถผลิตพลังงานไฟฟ้าได้ 441.6 กิโลวัตต์ ซึ่งสามารถขับเคลื่อนปั้มน้ำได้ 2 ตัว เพื่อสูบน้ำที่ผ่านขั้นตอนการทำให้สะอาดแล้วไปยังอาคารเก็บน้ำ ก่อนจะส่งตามท่อไปยังหัวจ่ายตามที่ต่างๆ ซึ่งสามารถแจกจ่ายน้ำได้ 18,700 ลูกบาศก์เมตรต่อวัน

ด้านหน้าอาคารมีการจัดตั้งท่อส่งน้ำขนาดต่างๆ ทั้งแบบโบราณ และแบบที่ทันสมัยที่สุด ไว้ให้ผู้ชมได้เห็นพัฒนาการของท่อส่งน้ำต่างๆ ที่ค่อยขยายขนาดขึ้น และปรับเปลี่ยนวัสดุที่ใช้ทำให้มีความทนทานและสะอาดขึ้น

อย่างที่ได้กล่าวไปแล้วเมื่อตอนต้นรายการว่า ห้องแสดงทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็น 3 ส่วนด้วยกัน โดยต้องเริ่มเดินวนชมจากด้านซ้ายมือไป และบรรจบที่จุดสุดท้ายที่ประตูทางเข้า-ออกอีกครั้ง

เมื่อย่างเหยีบเข้าไปนั้น ผู้จัดการของพิพิธภัณฑ์ก็ออกมาต้อนรับอย่างดี แตกต่างจากที่อื่นๆ ที่เคยไปมา และเขาพร้อมที่จะเดินเคียงคู่ไปกับเรา อธิบายข้อมูลทุกอย่างที่ถูกจัดแสดงไว้

เครื่องชักน้ำบาดาล