ในตอนที่ 1 เรื่อง大自然的馈赠 "ของขวัญจากธรรมชาติ"ได้เล่าเรื่องบุคคลธรรมดาหลายคนซึ่งเกี่ยวข้องกับข้าวเหนียวของมณฑลกุ้ยโจว หมูแฮมของมณฑลอวิ๋นหนัน รากบัวของมณฑลหูเป่ยและหัวปลากับแผ่นแป้งของกรุงปักกิ่ง ทำให้ผู้ชมได้รับรู้ว่า อาหารบางอย่างที่เดิมทีเราเห็นว่าธรรมดาๆ เช่น พวกรากบัว หน่อไม้ ปลาแม่น้ำเป็นอาหารแสนธรรมดา แต่กว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ

รากบัวคนไทยชอบรับประทานมากค่ะ เป็นอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูง มีประโยชน์ต่อร่างกาย และทำเป็นซุปหรือทำเป็นขนมอร่อยมาก แต่ราคาค่อนข้างแพง เห็นกรุงปักกิ่งมีรากบัวขายตลอดปี ไม่ค่อยแพงด้วย

แต่การขุดรากบัวลำบากมากค่ะ เพราะรากบัวอยู่ใต้ดินประมาณครึ่งเมตร สารคดีตอนหนึ่งเล่าเรื่องพี่น้องสองคนที่ชื่อเซิ่งอู่ และเม่าหรงผู้ขุดรากบัวว่า ผู้ขุดต้องยืนอยู่ในน้ำในช่วงที่อากาศเย็นจัดและต้องใช้มือขุด

ช่วงเดือนกันยายนจนถึงเดือนมกราคมของทุกปี สองพี่น้องต้องเดินทางไปถึงอำเภอเจียอวี๋ มณฑลหูเป่ย ซึ่งยังมีแรงงานอีก 300 คน ร่วมกันรับจ้างขุดรากบัวตั้งแต่พระอาทิตย์พ้นขอบฟ้าตอนเช้าจนถึงย่ำค่ำดวงอาทิตย์ลับฟ้า

การขุดรากบัวไม่เพียงแต่ต้องใช้แรงมาก และยังต้องใช้แรงเป็น เพราะหากทำให้รากบัวขาด ก็จะขายไม่ได้หรือขายได้ในราคาต่ำ

แม้ว่า งานนี้ลำบากมาก แต่เนื่องจากค่าแรงดี คนงานจึงยอมไปทุกปี พี่น้องสองคนบอกว่า ชอบหน้าหนาว เพราะอากาศเย็น จะมีคนไปซื้อซุปรากบัวจำนวนมาก รากบัวก็จะได้ขายดี เมื่อดูถึงตรงนี้ รู้สึกเห็นใจพี่น้องสองคนและแรงงานที่ไปขุดรากบัว ยิ่งรู้สึกว่า ซุปรากบัวมีรสชาติอร่อยมากทีเดียว

ในตอนที่ 4 เรื่อง 时间的味道 "รสชาติของกาลเวลา"ได้เล่าเรื่องของ虾酱奶奶คุณย่าที่ทำกะปิขายมานานหลายสิบปี คุณย่าเกิดอยู่ในเกาะต้าอ้าวของฮ่องกง ยึดอาชีพทำกะปิขาย ด้วยรสชาติยอดเยี่ยมไม่เหมือนใครกะปิของคุณย่าขายดีตลอด มีอยู่วันหนึ่ง คุณย่ามองดูรูปถ่ายบนผนังแล้วก็น้ำตาไหล

เป็นรูปถ่ายของคุณปู่คู่ชีวิตที่เสียไป สามีภรรยาผลิตกะปิด้วยกันหลายสิบปี ร่วมทุกข์ร่วมสุขในการทำกะปิออกขาย หลังจากคุณปู่เสียชีวิตไปแล้ว เหลือคุณย่าทำกะปิอยู่คนเดียว จึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันเวลาเก่าๆในอดีตกับคุณปู่ ความคิดถึงของคุณย่าทำให้ผู้ชมน้ำตาซึมไปด้วย

ในตอนที่สองเรื่อง 主食的故事 "เรื่องของอาหารหลัก" ได้เล่าถึงเมืองเจียซิงของมณฑลเจ้อเจียงที่ได้สมญานามว่าอู่ข้าวอู่น้ำของจีนมาเป็นเวลายาวนาน แต่ชาวเมืองเจียซิงมีชื่อเสียงด้วยการใช้ชีวิตอย่างพิถีพิถันละเอียดประณีตเริ่มต้นชีวิตวันหนึ่งด้วยบ๊ะจ่างที่ร้อนระอุ เพราะว่า บ๊ะจ่างของเมืองเจียซิงขายดีทั่วประเทศ

ในโรงงานผลิตบ๊ะจ่างที่มีสายผลิตทันสมัยของเมืองเจียซิง คุณหลิวกวางหรง ช่างห่อบ๊ะจ่างจากมณฑลเสฉวน แต่ละวันสามารถห่อบ๊ะจ่างได้กว่า 3,000 ลูก เท่ากับว่า หนึ่งนาทีห่อบ๊ะจ่าง 7 ลูก ซึ่งรวมเวลาหยิบเอาใบไผ่ ตักข้าวและไส้แล้วห่อและผูกไว้จนเสร็จใช้เวลาเพียงไม่ถึง 10 วินาทีต่อลูก แต่ความถูกต้องของปริมาณเป็นร้อยเปอร์เซนต์ การชมสารคดีนี้ทั้งเจริญหูเจริญตา แล้วยังสามารถได้ชมเทคนิคฝีมือการทำอาหารที่เก่งๆด้วย

หลังจากสารคดีนี้ออกอากาศแล้วอาหารที่เคยปรากฏในสารคดีนี้ ได้รับความนิยมและขายดีทีเดียว พวกนักกินรีบค้นหาทางอินเตอร์เน็ตและสั่งซื้ออย่างไม่ลังเลใจเลย มีสถิติเผยว่า การค้นหา毛豆腐ซึ่งเป็นเต้าหู้หมักชนิดหนึ่งก่อนทำเป็นเต้าหู้ยี้ เพิ่มขึ้น 48 เท่า ชาวเน็ตคนหนึ่งเผยว่า ในระหว่างดูรายการ มีอย่างน้อย 30 ครั้ง อดไม่ได้ที่ต้องเปิดคอมพิวเตอร์ค้นหาอาหารที่แนะนำอยู่

มีข่าวว่า ในคืนที่ออกอากาศเล่าเรื่องหมูแฮมของมณฑลอวิ๋นหนันวันนั้น หมูแฮมขายทางเน็ตได้ 33 ราย ซึ่งมี 32 ราย สั่งซื้อในเวลาหลัง 5 ทุ่ม

ผู้กำกับสารคดีชุดนี้ชื่อเฉิน เสี่ยวชิง เป็นนักกินตัวยง เขาเล่าว่า รักชอบงานถ่ายทำสารคดีอย่างมาก โดยเฉพาะสารคดีดังกล่าวได้ถ่ายทำด้วยความเคารพและรักชอบอาหารจากใจ ทำให้รู้สึกมีความสุขมาก

หลายคนบอกว่า เมื่อดูสารคดีนี้แล้ว ทำให้คิดถึงรสชาติของคุณแม่ และคิดถึงบ้าน เพราะอาหารหลายอย่างเป็นอาหารที่เราคุ้นเคย บางอย่างเป็นอาหารโปรดตั้งแต่เด็ก

ผู้กำกับ เฉิน เสี่ยวชิงยังเล่าว่า สารคดีนี้ไม่เพียงแต่เพื่อให้ผู้ชมเพิ่มความรู้เกี่ยวกับอาหารในท้องที่ต่างๆทั่วประเทศ ยังมีประสงค์เพื่อให้ผู้ชมเรียนรู้ประวัติศาสตร์ความเป็นมาของอาหารจีน ความพิถีธีพิถันและความละเอียดประณีตของอาหารจีนนับตั้งแต่การคัดเลือกวัตถุดิบในการทำอาหาร ประเพณีวัฒนธรรมอาหารจีน เพื่อให้ผู้คนทั้งหลายมีความเข้าใจวิถีชีวิตและบรรยากาศครอบครัว การดำรงชีวิตในสังคมของประชาชนจีนให้มากขึ้น