"...卢沟桥的狮子呀最奇呀怪 你就数哇数哇数哇 怎么就数不过来..."

(...สิงโตหินสะพาน "หลูโกวเฉียว" ช่างแปลกเป็นที่สุด จะนับ นับ นับสักเท่าไร ก็นับได้ไม่ถ้วนสักที...)

เนื้อร้องท่อนหนึ่งของบทเพลง "สะพานของปักกิ่ง 北京的桥" ที่บอกเล่าถึงความเด่นดังของสะพานหลูโกวเฉียว 卢沟桥ในเรื่องความหลากแบบหลายลีลาของสิงโตหินที่ตั้งเรียงรายนับกันไม่ถ้วนบนราวสะพาน

สิงโตหินที่สร้างในสมัยราชวงศ์จินหลงเหลือถึงปัจจุบันไม่มาก

ที่เห็นส่วนใหญ่ถูกสร้างในสมัยราชวงศ์หมิงและชิง

"หลูโกวเฉียว" เป็นสะพานหินโค้ง 11 ช่อง มีความยาวทั้งสิ้น 266.5 เมตร กว้าง 7.5 เมตร ราวสะพานทั้งสองประกอบด้วยเสาหินสลัก 140 เสา สิงโตหินที่สลักประดับบนหัวเสาขนาดเล็กใหญ่จากบันทึกว่าเดิมมีจำนวน 627 ตัว แต่เหลือถึงปัจจุบันเพียง 501 ตัว โดยนักเดินทางผู้ยิ่งใหญ่ของโลกชาวเวนิส-อิตาลี มาโคโปโล ได้กล่าวยกย่องสะพานหลูโกวเฉียวไว้ในบันทึกการเดินทางของเขาด้วยว่า เป็นสะพานที่ดีที่สุดเป็นหนึ่งไม่มีสองของโลก ทำให้สะพานนี้มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สะพานมาโคโปโล ซึ่งด้านตะวันออกของสะพานเป็นเขตเมืองหว่านผิง สร้างขึ้นในรัชสมัยฉงเจิน ปีที่11 แห่งราชวงศ์หมิง (ค.ศ. 1638)

แผ่นศิลาจารึกลายพระหัตถ์ฮ่องเต้คังซีและเฉียนหลงทางตะวันตกและตะวันออกของสะพาน

สะพานหินโบราณ "หลูโกวเฉียว" ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ในเขตเฟิงไถที่ห่างจากตัวเมืองปักกิ่งออกไปราว 15 กิโลเมตร เนื่องจากสร้างข้ามแม่น้ำหลูโกวเฉียวจึงเป็นที่มาของชื่อ (ปัจจุบันคือ แม่น้ำหย่งติ้งเหอ) ก่อสร้างขึ้นในราชวงศ์จิน รัชสมัยต้าติ้งปีที่ 29 แห่งจักรพรรดิซื่อจง (ค.ศ. 1189) และในสมัยราชวงศ์หมิง ช่วงรัชสมัยหย่งเล่อปีที่ 10 (ค.ศ.1412) ถึงรัชสมัยเจียจิ้ง ปีที่ 34 (คศ.1555) มีการซ่อมบำรุงรวม 6 ครั้ง แต่เป็นงานซ่อมแซมที่ไม่ใหญ่นัก จวบกระทั่งสะพานถูกทำลายเนื่องจากเกิดอุทกภัย จึงถูกสร้างขึ้นใหม่และมีลักษณะอย่างที่เห็นในปัจจุบันในปี ค.ศ. 1698 รัชสมัยคังซีแห่งราชวงศ์ชิง ต่อมาในปี 1908 เมื่อจักรพรรดิกวงสูแห่งราชวงศ์ชิงสิ้นพระชนม์ลง และต้องทำการเคลื่อนย้ายพระศพไปฝังยังสุสานชิงตะวันตกที่มณฑลเหอเป่ยผ่านทางสะพานแห่งนี้ ทำให้ต้องรื้อป้ายหินทั้งสองฟากออกไปเป็นการชั่วคราวเพื่อขยายความกว้างของสะพาน แต่เมื่อเสร็จสิ้นแล้วก็นำป้ายหินกลับมาตั้งดังเดิม

ร่องรอยกระสุนปืนใหญ่ของทหารญี่ปุ่นบนกำแพงเมืองหว่านผิง

หลังจากนั้นในปี 1937 ก็ได้เกิด "เหตุการณ์สะพานหลูโกวเฉียว หรือ เหตุการณ์ 7 กรกฎา" ที่กองทัพจีนและญี่ปุ่นเกิดการปะทะกันที่บริเวณสะพานแห่งนี้ และถือเป็นชนวนเหตุแห่งการประกาศสงครามต่อต้านญี่ปุ่น ที่ทำการบุกรุกหวังยึดครองจีนและขยายสู่สงครามโลกครั้งที่ 2 โดยก่อนหน้าในช่วงปี 1908-1949 สะพานหลูโกวเฉียวได้รับการบูรณะซ่อมแซมแต่เพียงเล็กน้อย จวบกระทั่งเข้าสู่ยุคจีนใหม่ รัฐบาลก็ได้ทำการบูรณะอย่างจริงจังมีการลาดยางมะตอย ซ่อมแซมป้ายหิน ซุ้มคุ้ม และเสาสิงห์ โดยในปี 1967 ได้ทำการปรับขยายทางเดินความกว้างตัวสะพานออกไปอีกกว่า 400 เมตร เสริมคานคอนกรีต

ซุ้มประตูเมืองหว่านผิงตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของสะพานหินโบราณหลูโกวเฉียว

แต่ต่อมาในปี 1986 เมื่อเทศบาลนครปักกิ่งได้จัดตั้งคณะกรรมการขึ้นมาดูแลรักษาวัตถุโบราณสำคัญทางประวัติศาสตร์สะพานหลูโกวเฉียวนี้โดยเฉพาะ ก็ได้รื้อการขยายทางเดิน คานคอนกรีต รวมถึงยางมะตอยที่ปูไว้ออกไป คืนสภาพพื้นผิวสะพาน เสริมความแข็งแรงให้กับเสาราวสะพาน ตอม่อสะพาน รวมทั้งฟื้นคืนสภาพเมืองหว่านผิง ป้อมปราการหอยามรักษาการณ์ของเมืองด้วย และเพื่อเป็นการอนุรักษ์สะพานโบราณหลูโกวเฉียวชื่อดังแห่งนี้ไว้ ในปี 1971 กรุงปักกิ่งจึงได้จัดสร้างสะพานหลูโกวเฉียวขึ้นใหม่ เพื่อใช้เป็นสะพานทางหลวงข้ามแม่น้ำ ตั้งอยู่ห่างออกไปจากสะพานเก่าราว 1 กิโลเมตร มีลักษณะเป็นสะพานโค้ง 17 ช่อง ยาว 54.99 เมตร กว้าง 15.5 เมตร

หมายเหตุ ค่าบัตรเข้าชม 20 หยวน (เด็กความสูงต่ำกว่า 120 ซม.ไม่เสียค่าใช้จ่าย)

เมษายน - ตุลาคม เปิดปิดเวลา 7.00 น. – 19.00 น.

พฤศจิกายน – มีนาคม เปิดปิดเวลา 8.00 น. – 17.00 น.

เก่าเล่าไปใหม่บอกมา โดย วังฟ้า 羅勇府