วันหนึ่งในปี 2005 ขณะที่นางสาวสุวรรณากับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนกำลังเดินเล่นในสวนดอกไม้ของมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย ทันใดนั้นมีฝนตกลงมา ทั้งสามคนนี้จึงพากันวิ่งไปหลบฝนในศาลาแห่งหนึ่ง

นางสาวสุวรรณาเป็นชาวไต เกิดที่สิบสองปันนา เรียนการวาดภาพตั้งแต่เด็ก และเรียนจบมหาวิทยาลัยในด้านนี้ ปัจจุบัน เป็นอาจารย์สอนจิตรกรรมอยู่ที่สถาบันอาชีวศึกษาและเทคโนโลยีสิบสองปันนา การไปเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อศึกษาศิลปะบ้านเมืองของไทย เพื่อเพิ่มความรู้และเทคนิคการวาดภาพ

(ผลงานภาพวาด "สิบสองปันนาอันสีทอง" ของสุวรรณา)

ขณะที่สุวรรณารู้สึกเสียดายที่ไม่สามารถเดินชมดอกไม้ เนื่องเพราะฝนตก พอดีมีผู้ชายคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซค์มาจอด แล้วเข้าหลบฝนที่ศาลานี้ด้วย เขาได้เห็นสามสาวที่ดูหน้าตาเป็นชาวต่างชาติหลบฝนอยู่ที่นี่เช่นกัน จึงทักทายว่า

"สวัสดีครับ พวกคุณเป็นคนญี่ปุ่นใช่ไหมครับ"

"ไม่ใช่" สุวรรณาตอบแบบเย็นชา เพราะรู้สึกภูมิใจที่เป็นคนจีน

"งั้นเป็นคนไต้หวันใช่ไหมครับ" ผู้ชายถามอีก

"เราเป็นคนจีน มาจากแผ่นดินใหญ่" เพื่อนของสุวรรณาคนหนึ่งเอ่ยบอกกับชายผู้นี้

หลังผู้ชายอธิบายต่อ สุวรรณาจึงได้ทราบว่า ไม่ค่อยมีชาวจีนแผ่นดินใหญ่มาถึงมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย ชาวต่างชาติจากเอเชียที่มาที่นี่มักเป็นชาวญี่ปุ่น มาทำงานเป็นอาจารย์สอนภาษาและส่วนหนึ่งเป็นนักท่องเที่ยวจากไต้หวันของจีน

ผู้ชายคนนี้ชื่ออุดร เป็นอาจารย์คนไทยในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ หลังจากการทักทายและรู้จักกันแล้ว สุวรรณาเห็นว่าอุดรเป็นคนหัวล้าน แย่เขาว่า

"คุณไม่มีผม ไม่เห็นต้องกลัวฝนเลย มาหลบฝนทำไมล่ะ" ทุกคนหัวเราะกันใหญ่

แต่สุวรรณาไม่เคยคิดว่า ฝนตกครั้งนี้เป็นบุพเพสันนิวาส โอกาสสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอมาถึงแล้ว

แม้ว่าอุดรเกิดในเมืองไทย แต่เขาก็มีความรู้เกี่ยวกับเมืองจีนอย่างดี ช่วงเรียนมัธยมปลายในกรุงเทพฯ อุดรมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งเป็นคนจีนอยู่ที่เยาวราช ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เพื่อนคนจีนคนนี้พาอุดรไปเที่ยวที่บ้าน ไปเดินตลาดจีน กินขนมของจีน และดูการแสดงของจีน อุดรเล่าว่า แถวบ้านเพื่อนคนนี้ก็เหมือนกับบ้านหลังที่สองของเขา ตั้งแต่ช่วงนั้นเป็นต้นมา อุดรก็เกิดความสนใจเกี่ยวกับจีนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะวัฒนธรรมชนเผ่าของจีน

ก่อนรู้จักสุวรรณา อุดรเคยไปเมืองจีนหลายครั้ง เขาศึกษาระดับปริญญาโทในสาขาการจัดการมนุษย์กับสิ่งแวดล้อมที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หลังจบการศึกษาก็ทำงานด้านนี้ และเคยไปมณฑลยูนนานของจีนเพื่อสำรวจแม่น้ำโขงและเคยเข้าร่วมงานสำรวจทางหลวงคุนหมิง-กรุงเทพฯ การสัมผัสกับเมืองจีนอย่างใกล้ชิดด้วยตัวเอง ทำให้เขาสนใจและชอบดินแดนนี้มากยิ่งขึ้น

แต่อย่างไรก็ตาม ที่ดึงดูดความสนใจของอุดรมากที่สุดคือ ผู้คนในเมืองจีน เขาเล่าว่า สิ่งสนใจที่สุดในช่วงนั้นก็คือ ชนกลุ่มน้อยในมณฑลยูนนาน ยกชนเผ่าละว้าเป็นตัวอย่าง ที่เมืองไทย จีน และพม่า ต่างก็มีชาวละว้าอาศัยอยู่ เขากล่าวว่า

"คนไทยรู้ว่า ที่เมืองจีนก็มีชาวละว้า แต่ไม่รู้ละว้าในจีนเป็นยังไง ผมเคยเรียนมนุษยศาสตร์ จึงสนใจเรื่องนี้ และทำการวิจัยด้านนี้ตลอดมา ละว้าในพม่าเป็นหนึ่งในชนเผ่าที่สร้างปัญหาเรื่องยาเสพติดในลุ่มน้ำโขง และเมืองไทยเป็นตลาดรองรับ ชาวละว้านับเป็นชนเผ่าที่สร้างปัญหาในลุ่มแม่น้ำโขง แต่ได้ยินว่า ชีวิตละว้าในเมืองจีนต่างกับในพม่า ผมจึงอยากรู้ว่าชาวละว้าในจีนเป็นอย่างไร มีวิถีชีวิตเช่นไร แตกต่างกับชาวละว้าในพม่าหรือไม่ มีการพัฒนาคุณภาพชีวิต และได้รับการส่งเสริมด้านการศึกษาสมัยใหม่อย่างไร"

เนื่องจากไม่รู้ภาษาจีน อุดรจึงจ้างล่ามคนหนึ่งให้ช่วยแปลในช่วงทำการวิจัย ต่อมา ได้รู้จักกับสุวรรณา สาวจีนสุดสวย แต่เนื่องจากปัญหาด้านภาษา เขาจึงไม่กล้าคิดว่า จะมีครอบครัวในเมืองจีน

ทั้งๆที่มีอุปสรรคในการติดต่อ แต่นิสัยของอุดรกับสุวรรณามีส่วนที่เหมือนกันมากมาย เช่น สนใจวัฒนธรรมชนกลุ่มน้อย ชอบศิลปะพื้นบ้าน ชอบธรรมชาติ ชอบไปสัมผัสชีวิตในชนบท แต่ไม่สนใจชีวิตในเมืองใหญ่ๆที่ทันสมัย

เพื่อนๆของอุดรและสุวรรณาเห็นว่า สองคนนี้เหมาะที่จะอยู่ด้วยกัน จึงเป็นแม่สื่อระหว่างสองคน แต่สุวรรณาใช้ภาษาไทยหรืออังกฤษไม่เป็น ถ้าอยู่เมืองไทยจะลำบากมาก ส่วนอุดรใช้อังกฤษได้เป็นอย่างดี สิ่งที่ได้เปรียบยิ่งคือ อุดรทำงานและใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงราย จึงฟังภาษาไตลื้อรู้เรื่องมากกว่า 70% หากย้ายไปอยู่ที่สิบสองปันนาก็คงไม่มีปัญหาในเรื่องภาษา ดังนั้น อุดรเริ่มแอบคิดในใจว่า วันหลังจะหาโอกาสไปทำงานที่เมืองจีน

จากนั้นเป็นต้นมา อุดรก็เริ่มเรียนภาษาจีนโดยฟังรายการสอนภาษาจีนของสถานีวิทยุซีอาร์ไอ หลังจากรับทราบว่า อุดรคิดจะมาเมืองจีน สุวรรณาก็เริ่มตั้งใจเรียนภาษาไทยอย่างเอาจริงเอาจังเช่นกัน

ในที่สุด อุดรได้มีโอกาสไปทำงานในสถาบันอาชีวศึกษาและเทคโนโลยีสิบสองปันนาในฐานะเป็นผู้เชี่ยวชาญต่างชาติ และทำการวิจัยอย่างเจาะลึกด้านชนกลุ่มน้อยของจีน