แล้วพลาดตรงไหนล่ะเนี่ย ?

สนามบินปักกิ่งมีทั้งหมด 3 อาคารหลักด้วยกัน ของเจ้าเขียวจะอยู่อาคารที่ 3 ซึ่งอยู่ไกลจากตัวเมืองมากที่สุด และใช้เป็นที่บินกลับไปฐานที่มั่นหลักฮ่องกง ผมเดินดุ่ม ๆ ไปถึงเกท E12 ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พนักงานภาคพื้นเรียกขึ้นเครื่องพอดี เที่ยวบินนี้ผมบินด้วยเครื่องบิน Boing 777 จัดที่นั่งแบบ 2-3-2 ชั้นประหยัดครับ เหล่านางฟ้าก็ยิ้มแย้มแจ่มใสสมคำร่ำลือ ที่นั่งกว้างขวางโอ่อ่า ผมสูง 173 ยังมีช่องว่างพอจะปลูกสวนมะม่วงได้ คิดดูแล้วกันครับ ขณะที่คิดอยู่นั้น นั่นแหละครับ จุดเริ่มต้นของการตกเครื่องครั้งแรกของผม

นั่งไปได้สักพักก็เริ่มเอะใจว่าทำไมล้อไม่หมุนสักที จนกัปตันประกาศว่าช่วงเวลานี้การจราจรติดขัด มีเครื่องเข้าคิวรอเทคออฟหลายสิบลำ เราทำได้เพียง "รอ" เท่านั้น สิ้นเสียงท่านผู้นำ ผมก็ยังทำใจดีสู้เสือ นั่งดูหนังไปอะไรไป ทั้งที่ในใจก็บวกลบคูณหารกันยุ่งไปหมด คำตอบที่ได้คือ "เอาน่า..เหลือเวลาต่อเครื่องตั้งสามชั่วโมงกว่า ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก"

การเบี่ยงความสนใจของตัวเองไปโฟกัสที่อะไรสักอย่างหนึ่งมันช่วยได้มาก ๆ เลยนะครับ อย่างไอ้เจ้าหน้าจอสี่เหลี่ยมข้างหน้าผมเนี่ย มีหนังเก่าคละใหม่ให้ดูเป็นร้อย ๆ เรื่อง แยกเป็นหนังตะวันตก หนังจีน หนังเอเชีย หนังศิลปะ หนังคลาสสิคให้พร้อม สำหรับไฟลท์ยาว ๆ ก็คงพอดูกันจบเรื่องได้ แต่ถ้าเป็นไฟลท์สั้น ๆ ก็มีตัวเลือกอย่างซีรีย์เป็นตอน ๆ ให้ดูหรือจะฟังเพลง เล่นเกมส์ ช้อปปิ้งกลางอากาศก็ทำได้ นึกย้อนไปก็ต้องขอบคุณนวัตตกรรมและเทคโนโลยีจริง ๆ ที่ทำให้การเดินทางมันไม่น่าเบื่อเหมือนเมื่อก่อน

สิ้นตอนของซีรีย์ในตำนาน Game of Thrones เสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้ง บางคนแทบลุกขึ้นเต้นดีใจว่าคงได้เวลาแล้ว สิ้นเสียงกัปตัน ผมเหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์ชั่วขณะ "เรามีความยินดีที่จะแจ้งให้ทราบว่า เครื่องของเราขึ้นมาอยู่ในลำดับที่ 16 ของการขึ้นบินแล้ว..."