เล่ากันว่า สมัยโบราณ มีหนุ่มคนหนึ่งชื่อ หลูเซิง เดินทางผ่านเมืองหานตัน เมืองหลวงก๊กจ้าว สมัยจ้านกั๋ว พักอยู่ที่โรงเตี๊ยมเล็ก หลุ่ย ต้งปิน นักบวชลัทธิเต๋าก็พักอยู่ในที่เดียวกัน หลูเซิงคุยกับหลุ่ยต้งปินอย่างสนุก แต่บ่นว่าตนเองยากลำบาก หลุ่ยต้งปินก็หยิบหมอนอันหนึ่งออกจากระเป๋า บอกหลูเซิงว่า "ใช้หมอนนี้หนุนนอน ก็จะร่ำรวยและเจริญรุ่งเรือง" ขณะนี้ เจ้าของโรงเตี๊ยมกำลังหุงข้าวฟ่างหวงเหลียงซึ่งเป็นข้าวในท้องถิ่นอยู่ หลูเซิงคิดว่า ข้าวยังไม่สุก ไปนอนสักพักดีกว่า ก็เลยใช้หมอนหนุนนอน แต่เพิ่งหลับก็ฝันว่า เขาแต่งงานกับหญิงสาวที่ทั้งสวยและรวยในอำเภอชิงเหอ มีหน้ามีตา มีเงินที่ใช้ไม่หมด ปีต่อไป สอบได้ตำแหน่งสูง และมีตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นขุนนางระดับสูงสุด มีลูกชาย 5 คน แต่ละคนแต่งงานกับหญิงสาวของตระกูลดี มีตำแหน่งสูง มีหลายสิบกว่าคน ทุกคนเฉลียวฉลาดและมีฐานะดีด้วย เขาอายุยืนกว่า 80 ปีจึงเสียชีวิต แต่พอตื่นขึ้นมา พบว่า เป็นเพียงความฝันเท่านั้น ข้าวฟ่างหวางเหลียงยังไม่สุกเลย หลูเซิงคิดว่า ความร่ำรวยความเจริญรุ่งเรือหลายสิบปี ก็เป็นเพียงความฝันสั้นๆ เท่านั้น หลุ่ยต้งปินยิ้มและบอกว่า "ชีวิตของคนก็เป็นอย่างนี้ ต้องใช้ความพยายามของตน ไปสร้างชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ไม่ใช่การบ่นและฝันกลางวัน" หลูเซิงตอบว่า "ความฝันเมื่อกี้นี้เป็นฝันดีและฝันหวาน ไม่ว่าดีหรือไม่ ยากจนหรือร่ำรวย ได้หรือเสีย เป็นหรือตาย ผมได้สัมผัสทุกอย่างแล้ว ทำให้ผมรู้ความหมายของชีวิตแล้ว ขอบคุณอาจารย์" แล้วก็ลุกขึ้น ไหว้ลาหลุ่นตงปี เดินทางต่อไป

ปัจจุบัน ในตำบลหวงเหลียงเมิ่ง เมืองหานตัน มณฑลเหอเป่ยของจีน มีศาลเจ้า "หวงเหลียงเมิ่งหลุ่ยเซียนฉือ"(黄粱梦吕仙祠) ซึ่งในศาลเจ้านี้ มีรูปปั้นของหลุ่ยต้งปินและรูปหินแก่สะลักของหลูเซิงด้วย และมีป้ายหินเล่าเรื่อง "ความฝันหวงเหลียง"ตั้งโชว์