ตามสถิติ ทั่วโลกได้เพิ่มปริมาณการปล่อยสารคาร์บอนมากกว่า 4,500-6,500 ล้านตันเนื่องจากกิจการปศุสัตว์ กิจการปศุสัตว์ไม่เพียงแต่ทำให้เกิดสภาวะเรือนกระจกเท่านั้น หากยังทำให้พื้นที่ป่าไม้ลดน้อยลงด้วย ซึ่งเป็นผลก่อให้อากาศมีแนวโน้มอุ่นขึ้น

นอกจากนี้ กิจการปศุสัตว์ยังต้องใช้ธัญญาหารเป็นจำนวนมากเพื่อเลี้ยงสัตว์ อาหารประเภทเนื้อที่จำนวน 1 กิโลกรัมต้องใช้พืช 10 กิโลกรัม ทั่วโลกมีธัญญาหารร้อยละ 30 ใช้ในการเลี้ยงสัตว์ ฉะนั้น จึงมีบุคคลจำนวนมากเห็นว่า การกินเจจะเป็นวิธีการที่ดีในการไม่ให้สภาวะอากาศเลวร้ายลง ขณะเดียวกันยังสามารถช่วยประหยัดทรัพยากรทางธัญญาหารเพื่อนำมาใช้ในการแก้ไขปัญหาขาดแคลนอาหารได้มากยิ่งขึ้นด้วย

แต่ก็มีผู้เชี่ยวชาญระบุว่า การกินเจไม่ใช่วิธีการที่แก้ไขปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมที่ต้นเหตุ เพราะว่าการกินอาหารประเภทเนื้อจะมีความรู้สึกอิ่มท้องมากกว่าการกินอาหารเจ ทั้งนี้ก็หมายความว่าเพื่อให้ร่างกายได้รับพลังงานในปริมาณที่เท่ากัน ผู้กินอาหารเจมักจะต้องกินธัญญาหารมากกว่าเยอะจึงจะได้รับคุณค่าทางโภชนาการที่เพียงพอเท่ากับอาหารประเภทเนื้อ ฉะนั้น จะไม่ได้รับผลตามเป้าของผู้กินเจเพื่อแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อมที่ว่า "ไม่กินอาหารประเภทเนื้อประมาณร้อยละ 10 จะประหยัดธัญญาหาร 12 ล้านตัน"

จริงๆ แล้ว ปัญหาสิ่งแวดล้อมนี้ เป็นปัญหาสลับซับซ้อน การแก้ไขก็เช่นเดียวกันกับการเกิดขึ้น ซึ่งถือเป็นขั้นตอนที่ยาวนานและซับซ้อน ต้องใช้วิธีการหลายๆ ด้าน เช่น การเมือง เศรษฐกิจ และกฎหมายข้อบังคับไปปรับปรุงแก้ไข

อย่างไรก็ตาม การกินเจนั้นไม่มีความถูกหรือผิดเต็มร้อย การกินเจเป็นเพียงทางเลือกอย่างหนึ่งของแต่ละคน ถ้าพิจารณาจากแง่มุมที่ว่าดีต่อร่างกาย นักโภชนาการระบุว่า เนื่องจากในสังคมปัจจุบัน เศรษฐกิจได้พัฒนาไปด้วยดี ระดับชีวิตความเป็นอยู่ได้ดีขึ้นเรื่อยๆ การกินอาหารทั่วๆ ไปเริ่มจะเลือกกินเนื้อมากกว่าผัก ได้ทำลายโครงสร้างของอาหารการกินที่ดีต่อร่างกาย ส่งผลกระทบต่อการรับเอาโภชนาการ จึงทำให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บที่เกี่ยวข้องตามมามากขึ้น มีแต่การควบคุมปริมาณอาหารประเภทเนื้อกับผักให้สมดุลกัน จึงจะสามารถสนองความต้องการของร่างกายที่เหมาะสม เมื่อพิจารณาจากโภชนาการแล้ว สัดส่วนของเนื้อกับผักที่ดีที่สุดคือ 2 ต่อ 6 ก็คือกินอาหารประเภทเนื้อ 2 ส่วน แล้วกินพวกธัญพืช 6 ส่วน