ไม่เฉพาะผู้ปกครองที่มีฐานะดีเท่านั้น ครอบครัวที่อาศัยเงินเดือนเป็นรายได้หลักจำนวนไม่น้อยก็ไม่ายอมแพ้เหมือนกัน สาเหตุสำคัญมี 2 อย่าง หนึ่ง ส่วนใหญ่มีลูกคนเดียว ยังไงๆ เงินที่เก็บมาหลายปีก็ต้องใช้ให้กับลูกคนเดียวคนนี้อยู่ดี และพ่อแม่จีนส่วนใหญ่ยอมทุ่มเงินก้อนใหญ่ให้กับลูก โดยเฉพาะเรื่องการศึกษา สอง ค่าเรียนค่ากินค่าที่พักรวมแล้ว 4 แสนหยวนต่อปี คิดๆ แล้วแพงกว่าต้นทุนส่งลูกเข้าโรงเรียนเกรดดีและเงินที่จ่ายให้กับโรงเรียนกวดวิชาต่างๆ ไม่มากเท่าไร และหลังจากส่งลูกไปต่างประเทศแล้ว พ่อแม่จะได้หมดภาระและทุ่มเวลาให้กับการทำงาน

แต่อย่างไรก็ตาม เด็กที่สามารถไปเรียนในต่างประเทศ ส่วนใหญ่มาจากครอบครัวมีอันจะกิน พ่อแม่มีการศึกษาค่อนข้างสูง และให้ความสำคัญกับการศึกษาของลูก แต่การเรียนในต่างประเทศไม่ใช่เรื่องสบายอย่างที่หลายคนคิด โดยเฉพาะการศึกษาระดับมัธยมปลาย มีการแข่งขันอย่างดุเดือดไม่แพ้การสอบเอ็นทรานซ์ภายในประเทศเลย โรงเรียนกินนอนเกรดดีที่ติด 30 อันดับแรกของสหรัฐฯ แต่ละปีรับนักเรียนจากจีนไม่เกิน 6 คน รวมแล้วอย่างมาก 100 กว่าคน แต่มีคนสมัครกว่า 10000 คน การสอบคัดเลือกนักเรียนเข้มงวดมากกับคะแนน TOEFL และ SAT อีกทั้งต้องสอบสัมภาษณ์หลายครั้ง นักเรียนเก่งมักถูกโรงเรียนหลายแห่งแย่งกัน และกฎที่ห้ามโรงเรียนรัฐรับนักเรียนต่างชาติก็กำลังมีการผ่อนปรน มีสมาชิกสภาหลายคนเรียกร้องให้รัฐบาลยกเลิกกฎนี้ เพื่อให้โรงเรียนของรัฐรับนักเรียนมากขึ้น มีพ่อค้าจีนคนหนึ่งหัวใสซื้อโรงเรียนมัธยมที่ถูกทิ้งร้างไว้แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยปรินซ์ตัน และร่วมมือกับโรงเรียนมัธยมชั้นหนึ่งของปักกิ่งแห่งหนึ่ง เปิดโรงเรียนนานาชาติปรินซ์ตัน ฤดูใบไม้ร่วงของปี 2013 มีนักเรียน 30 คนเข้าไปเรียนที่นั่นแล้ว คาดว่าภายในเวลา 5 ปีจะรับนักเรียน 250 คน ส่วนใหญ่มาจากจีน

ปี 2007-2014 ประเทศที่ได้รับความนิยมจากนักเรียน 10 อันแรก ได้แก่ สหรัฐอเมริกา(28.44%) ออสเตรเลีย(23.94%) แคนาดา(19.58%) อังกฤษ(9.74%) ประเทศอื่นๆ ในยุโรป(8.35%) สิงคโปร์(3.66%) ฝรั่งเศส(3.23%) นิวซีแลนด์(2.67%) เยอรมนี(2.50%) และเนเธอร์แลนด์(1.40%)