สำหรับอาหารดังประจำถิ่นคือ "เครปจีน-เจียนปิ่งกั่วจึ" ซึ่งแป้งได้จากถั่วเขียวบด ใส่ไข่ ปาท่องโก๋หรือแผ่นแป้งทอด เพิ่มรสชาติด้วยซอส หอมซอยและงา เป็นต้น นอกจากนี้ยังมี ตั๊กแตนทอด ที่ถือเป็นของทานเล่นสุดโปรดของชาวเทียนจินกันเลยทีเดียว
และของลือชื่ออีกอย่าง คือ "ซาลาเปาหมาเมิน-โก่วปู้หลี่เปาจึ" เป็นร้านเก่าแก่ตั้งขึ้นค.ศ.1858 ต้นตำรับคือนายเกากุ้ยโหย่ว หรือชื่อเล่นว่า โก่วจึ(เจ้าลูกหมา) แรกเริ่มเปิดแผงขายซาลาเปาในชื่อว่า"เต๋อจี้ว์ห้าว" ความพิถีพิถันในการทำแป้งและไส้ รสชาติที่นุ่มนวล แถมมีรูปลักษณ์สวยงามน่ารับประทาน โดยมีการจับจีบซาลาเปาอย่างน้อย 15 จีบ ทำให้ซาละเปาของเขาเป็นที่เลื่องลือ มีลูกค้ามาทานมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกากุ้ยโหย่วไม่ว่างจะพูดคุยทักทายกับลูกค้า จึงพากันล้อว่า "โก่วจึขายซาลาเปาไม่สนใจใยดีผู้คนเลย" นานวันเข้าเหลือเป็น "โก่วปู้หลี่(หมาเมิน)" และกลายเป็นชื่อเรียกติดปากแทนชื่อร้านไปในที่สุด
"อู่ต้าเต้า" เป็นเขตที่มีตึกสไตล์ตะวันตกยุคทศวรรษปี 20 และ 30 กว่า 2,000 หลัง รวมเป็นพื้นที่กว่า 100,000 ตร.ม. ที่มีความโดดเด่นเป็นพิเศษมีประมาณ 300 หลัง เป็นสถาปัตยกรรมสไตล์อังกฤษกว่า 80 หลัง อิตาลีกว่า 40 หลัง นอกจากนี้ยังมีสไตล์ฝรั่งเศส เยอรมัน สเปน ทั้งที่เป็นศิลปะแบบบาร็อค เรเนซองส์ คลาสสิค รวมถึงแบบประยุกต์ที่ผสมผสานความเป็นจีนเข้ากับตะวันตก เป็นต้น
"ถนน 5 สายสำคัญ" ที่รวมกันเรียกว่า "อู่ต้าเต้า" แท้ที่จริงแล้วประกอบด้วยถนนหกเส้นใหญ่ ได้แก่ เฉิงตู ฉงชิ่ง ฉางเต๋อ ต้าหลี่ มู่หนาน และม๋าฉ่าง ในอดีตช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ต้นศตวรรษที่ 20 แถบนี้เป็นเพียงพื้นที่รกร้างเท่านั้น มีกระต๊อบบ้านเรือนผู้คนกระจายอยู่ไม่กี่หลัง ต่อมาในค.ศ. 1860 เทียนจินได้แบ่งพื้นที่ดังกล่าวให้เป็นเขตเช่าของชาติอังกฤษ และหลังเกิดการปฏิวัติซินไฮ่ในค.ศ. 1911 เขตเช่านี้จึงเปรียบได้กับที่ลี้ภัยทางการเมืองของบรรดาเชื้อพระวงศ์ชนชั้นสูง รวมถึงเป็นที่พำนักอาศัยของพวกผู้ดีมีตระกูล บุคคลสำคัญหรือผู้มีชื่อเสียงในอดีต
นครเทียนจิน ปัจจุบันเป็นเมืองที่ขึ้นตรงต่อส่วนกลางเช่นเดียวกับปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ และฉงชิ่ง โดยทิศตะวันออกติดกับทะเลป๋อไห่ ได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางการคมนาคมขนส่งทางน้ำที่สำคัญสุดของจีนทางเหนือมาแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน โดยมีบันทึกทางประวัติศาสตร์ระบุวันเวลาก่อร่างสร้างเมืองไว้อย่างชัดเจนเพียงหนึ่งเดียวของจีนว่า สร้างขึ้นเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม ค.ศ. 1404 ในรัชสมัยหย่งเล่อแห่งฮ่องเต้หมิงเฉิงจู่(จูตี้) จักรพรรรดิองค์ที่ 3 แห่งราชวงศ์หมิง โดยเล่าขานกันว่า หลังจากพระองค์ได้มาข้ามฟากที่บริเวณแดนน้ำ 3 สายมาบรรจบกันที่นครเทียนจินนี้แล้วก็ขึ้นครองบัลลังก์ได้สำเร็จ จึงถือว่าที่แห่งนี้เป็นดินแดนที่สิริมงคลยิ่ง และโปรดเกล้าพระราชทานนามให้ในปีที่สองแห่งการครองราชย์(ค.ศ.1404) ว่า "นครเทียนจิน" ที่หมายความถึง "แดนดินแห่งโอรสสวรรค์ข้ามฟาก"
เก่าเล่าไปใหม่บอกมา โดย วังฟ้า 羅勇府
