นับตั้งแต่ราชวงศ์ซ่ง( ซ่ง ค.ศ.960-1279) เรื่อยมาถึงยุค 50 ของศตวรรษที่ 20 ที่ตั้งหอหวงเฮ่อโหลว(หอกระเรียนเหลือง)ได้ชื่อว่าเป็นเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งลัทธิเต๋า โดยเป็นที่เผยแพร่คำสอน ฝึกบำเพ็ญตน และมีตำนานเกี่ยวกับหลี่ว์ต้งปิน (ลือท่งปิน ในสำเนียงแต้จิ๋ว) หนึ่งในเทพเจ้าทั้งแปดของจีน(โป๊ยเซียน) โดยตำราโบราณของเต๋าที่บันทึกเกี่ยวกับตำนานเทพเจ้า ได้มีเอ่ยถึงไว้ตอนหนึ่งว่า "ปรมาจารย์หลี่ว์ได้ขึ้นไปบนหอกระเรียนเหลืองในวันที่ 20 เดือน 5 และเที่ยงวันนั้นก็ลอยขึ้นสวรรค์ บรรลุสำเร็จเป็นเซียน"
ภาพประดับขนาดใหญ่กลางโถง "หอหวงเฮ่อโหลว" หอสัญลักษณ์เมืองอู่ฮั่น
ตามตำนานนักพรตเต๋ากับนกกระเรียนเหลือง
ตำนานหนึ่งเล่าขานว่า หลังจากหลี่ว์ต้งปินเที่ยวท่องเขาเอ๋อเหมยซาน(เขาง้อไบ๊)จนหนำใจแล้ว หวนคิดถึงมิตรสหายที่ทะเลตะวันออก ว่าแล้วก็สะพายดาบคู่กายขึ้นหลัง เลียบเลาะตามแนวแม่น้ำฉางเจียง(แยงซี)มาจนถึงอู่ชางในที่สุด เมื่อเห็นทัศนียภาพริมฝั่งแม่น้ำของที่นี่แล้วก็ชวนให้ประทับใจยิ่ง จึงขึ้นเขาเสอซาน(เขางู)พักชมด้วยความปิติยินดี
เมื่อมาถึงยอดเขา หลี่ว์ต้งปินก็มองกวาดสายตาและไปสะดุดเข้ากับภูเขาลูกที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ดูเห็นเป็นเหมือนเต่ายักษ์กำลังยืดคอลงกินน้ำ ส่วนเขาลูกที่ตนเหยียบอยู่ นึกๆ แล้วก็เหมือนกับเป็นงูที่กำลังชูคอจับจ้องเต่ายักษ์อยู่ ใจพลันคิดว่าหากมีหอสูงไว้ยืนมองทัศนียภาพสวยงามจากบนนี้ด้วยก็คงดีไม่น้อย แต่จะไปหาช่างฝีมือดีมาจากไหน ฉับพลันก็ได้ยินเสียงนกประหลาดร้องกลางเวหา จึงแหงนหน้าขึ้นมอง พบว่าเป็น "หลู่ปัน" ปรมาจารย์แห่งวงการช่างจีน ขี่ว่าวตัวหนึ่งมุ่งหน้าผ่านมา หลี่ว์ต้งปินจึงบอกเล่าความประสงค์ของตน หลังจากหลู่ปันได้ฟังก็พูดเพียงว่าไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน
วันใหม่เพียงฟ้าเริ่มสางเท่านั้น หลี่ว์ต้งปินก็รุดมาตามนัดด้วยความใจร้อน เมื่อขึ้นถึงยอดเขาก็เห็นหองามปรากฏเป็นรูปร่างอยู่เบื้องหน้าแล้ว ก็ขึ้นไปบนหอพร้อมร้องเรียกหาหลู่ปัน แต่บนหอกลับมีเพียงนกกระเรียนไม้แกะสลักคลุมขนนกสีเหลืองตั้งอยู่เท่านั้น
ความดีใจที่เห็นหอสูงสำเร็จสมดังหวัง หลี่ว์ต้งปินจึงหยิบขลุ่ยออกมาเป่าบรรเลงอย่างรื่นเริง ปรากฏว่ากระเรียนไม้แกะสลักก็ขยับเต้นรำตามเสียงเพลงอย่างน่าอัศจรรย์ หลี่ว์ต้งปินเห็นดังนั้นก็กระโดดขึ้นนั่งบนหลัง และทั้งคู่ก็เหินสู่ฟ้าไปพร้อมกัน
และอีกตำนานหนึ่งว่า เป็นเรื่องอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร้านเหล้าแซ่ซิน อยู่มาวันหนึ่งมีแขกรูปร่างบึกบึนสูงใหญ่แต่สวมเสื้อผ้าเก่าขาดวิ่น เดินเข้าร้านมาและถามเจ้าของร้านว่า "ให้เหล้าเราดื่มสักจอกได้มั๊ย?" เจ้าของร้านเป็นผู้มีจิตใจดีเป็นทุนเดิม ได้ยินดังนี้ก็รินเหล้ามาให้ทั้งๆ ที่รู้ว่าแขกไม่มีเงินจ่ายค่าเหล้าได้ก็ตาม เป็นอย่างนี้อยู่ถึงครึ่งปีไม่มีปฏิเสธหรือขับไล่
อยู่มาวันหนึ่งแขกยาจกผู้นี้ก็ได้บอกกับเจ้าของร้านเหล้าว่า "เราติดค้างค่าเหล้าไว้มากมาย มิอาจคืนเงินให้ได้" ว่าแล้วก็หยิบเปลือกส้มมาวาดภาพนกกระเรียนตัวหนึ่งขึ้นบนกำแพงให้แทน ด้วยความที่ใช้เปลือกส้ม ภาพนกกระเรียนที่ได้จึงออกสีเหลือง และยามที่แขกในร้านตบมือร้องรำทำเพลงขึ้นด้วยความสนุกสนาน นกกระเรียนเหลืองบนกำแพงก็ปรากฏมีชีวิตขึ้นได้ และออกขยับรำไปมาตามจังหวะ เป็นที่น่าอัศจรรย์ของผู้ที่พบเห็น หลังจากนั้น ร้านเหล้าเถ้าแก่ซินก็มีลูกค้ามากันมากมาย
ผ่านไปร่วมสิบปี เจ้าของร้านมีฐานะร่ำรวยขึ้นผิดหูผิดตา แขกยาจกคนเดิมกลับมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เจ้าของร้านเห็นรีบเข้าไปแสดงความขอบคุณและว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี ปรารถนาสิ่งใดขอให้บอก แขกยาจกหัวเราะขึ้นและกล่าวตอบว่า เรานี้มิได้มาเพื่อให้ท่านเลี้ยงดูปูเสื่อตอบแทนกลับดอก ว่าแล้วก็หยิบขลุ่ยออกมาเป่า กระเรียนเหลืองบนกำแพงก็ขยับมีชีวิตขึ้น และพาแขกยาจกบินลับฟ้าหายไป เจ้าของร้านเห็นดังนั้นจึงนำเงินที่มีไปสร้างหอบนเขาเสอซาน และถูกเรียกขานว่า "หอกระเรียนเหลือง" สืบต่อกันมา
แฟนต้าฯ พาตะลุย โดย วังฟ้า 羅勇府
เนื้อหาเกี่ยวข้องเพิ่มเติม
เก่าเล่าไป ใหม่บอกมา："หลู่ปัน" กับสิ่งประดิษฐ์ในวันฝนตก
https://thai.cri.cn/247/2012/06/29/225s199581.htm
เก่าเล่าไป ใหม่บอกมา：สะพานของปักกิ่ง (2) กับตำนานเซียนช่าง "หลู่ปัน"
