เขตปกครองตนเองมองโกเลียในอยู่ภาคเหนือของจีน เป็นเขตปกครองตนเองชนชาติส่วนน้อยแห่งแรกของจีน จัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม ปี 1947 ภายในมีพื้นที่ติดกับ 8 มณฑล ภายนอกติดกับประเทศมองโกเลียและรัสเซีย ระยะทางจากตะวันตกถึงตะวันออกเป็น 2,400 กิโลเมตร จากเหนือสู่ใต้ 1,700 กิโลเมตร มีพื้นที่ 1,183,000 ตารางกิโลเมตร ประชากรกว่า 24 ล้านคน ซึ่งชาวชนเผ่ามองโกเลียมีจำนวน 4,340,000 คน เป็น 17% ของประชากรทั้งหมด

เขตมองโกเลียในของจีนมีทรัพยากรเกษตรและปศุสัตว์อันอุดมสมบูรณ์ มีทุ่งหญ้าประมาณ 88,000 ตารางกิโลเมตร ที่นากว่า 7,300 ตารางกิโลเมตร ป่าไม้ประมาณ 22,000 ตารางกิโลเมตร ต่างจัดอยู่อันดับ 1 ของจีน ปริมาณการผลิตนมวัว เนื้อแพะและขนแกะต่างจัดอยู่อับดับ 1 ของโลกด้วยเช่นกัน มองโกเลียในกำลังพัฒนาเป็นฐานการผลิตและแปรรูปอาหาร ผลิตภัณฑ์จากปศุสัตว์ และเป็นโซนภาวะนิเวศสำคัญทางภาคเหนือของจีน

เขตมองโกเลียในปฏิบัติตามแนวคิด "การพัฒนาสีเขียว" เน้นพัฒนาการเพาะปลูกมันฝรั่ง ประหยัดทรัพยากรน้ำ ใช้ความได้เปรียบที่มีอาหาร มีหญ้า มีแพะ มีวัว และมีเทคโนโลยี พัฒนาการเลี้ยงวัวเนื้อและแพะเนื้อ อนุรักษ์ทุ่งหญ้า และพัฒนาเทคโนโลยีการเกษตรและปศุสัตว์ทันสมัย

อำเภอซื่อจื่อหวางอยู่ในเมืองอูหลันฉาปู้ เป็นอำเภอเพาะปลูกมันฝรั่งที่ใหญ่ที่สุดในเขตภาคเหนือของจีน แต่ละปี เก็บเกี่ยวมันฝรั่งได้ประมาณ 1,000 ล้านกิโลกรัม รายได้สุทธิของชาวนา 60% ได้มาจากมันฝรั่ง ส่งไปยังหลายเมืองในประเทศและส่งออกนอกประเทศไปมองโกเลียด้วย

ในหมู่บ้านปาอินของอำเภอซื่อจื่อหวัง นายปู้เหอเฉาหลู่ ผู้ใหญ่บ้านแนะนำว่า หมู่บ้านปาอินมีพื้นที่ 150 ตารางกิโลเมตร มีอยู่ราว 300 ครอบครัว ประมาณ 600 คน แต่ละครอบครัวหรือบ้านแต่ละหลังห่างกัน 2 กิโลเมตร ทั้งกาฉามีแพะกว่า 60,000 ตัว วัวกว่า 100 ตัว ม้า 600 ตัว อูฐ 8,000 ตัว โดยจะเลี้ยงวัวและแพะเพื่อขาย แต่การเลี้ยงอูฐนั้น เพื่อช่วยเรื่องการอนุรักษ์สภาพแวดล้อมของทุ่งหญ้า ผู้ใหญ่บ้านเลี้ยงแพะกว่า 800 ตัว มีพันธุ์มองโกเลีย และพันธุ์นิวซีแลนด์ ออสเตรเลียด้วย ประชากรทั้งหมู่บ้านเป็นชาวมองโกเลีย เมื่อก่อนใช้ชีวิตแบบเลี้ยงสัตว์เร่ร่อน ต้องนำฝูงแพะหรือวัวย้ายถิ่นตามฤดูกาลและหาแหล่งน้ำ พักอยู่ในกระโจมมองโกล แบบทั้งครอบครัวอยู่ในกระโจมเดียวกัน เพื่อสะดวกต่อการย้ายถิ่นฐาน พอถึงลูกชายแต่งงานแล้ว จึงแยกออกจากกระโจมพ่อแม่ ตั้งกระโจมข้างๆ พ่อแม่ แต่ปัจจุบันนี้ เกือบไม่มีชาวปศุสัตว์อยู่ในกระโจมดั้งเดิมแล้ว เนื่องจากรัฐบาลกำหนดทุ่งหญ้าแบ่งเป็นเขตๆ แจกให้ชาวปศุสัตว์รับรับผิดชอบดูแลกันเอง และเลี้ยงสัตว์ภายในขอบเขตที่กำหนดไว้ ทุกครอบครัวจึงสร้างบ้านแบบตั้งอยู่ถาวร ไม่ต้องย้ายที่พักไปเรื่อยๆ แล้ว และแต่ละบ้านมีไฟฟ้า รับสัญญาณโทรทัศน์ได้เหมือนในเมืองใหญ่ ถ้าบ้านไหนไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึง รัฐก็จะช่วยติดตั้งอุปกรณ์ผลิตไฟฟ้าจากพลังแสงอาทิตย์หรือพลังลม ทำให้การใช้ชีวิตของชาวปศุสัตว์สะดวกสบายไม่แพ้ชาวเมือง ทุกบ้านมีรถใช้ส่วนตัว ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ต้องขี่ม้าเดินทางไปมา

นอกจากนี้ ในแต่ละหมู่บ้านของมองโลเลียใน ยังต้องมีห้องหนังสือหรือห้องสมุดอย่างน้อย 1 แห่ง เรียกว่า "เฉ่าหยวนซูอู" แปลว่า ห้องอ่านหนังสือในทุ่งหญ้า ส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในกระโจมแบบดั้งเดิม ที่สร้างด้วยปูนซีเมนต์ มีเนื้อที่กว่า 100 ตารางเมตร โต๊ะหนังสือเป็นแบบกลม บนโต๊ะวางไว้หนังสือประเภทต่างๆ ทั้งความรู้ทั่วไป ความรู้ในการเลี้ยงสัตว์ การปลูกหญ้า การรักษาพยาบาล วรรณคดี สุขภาพสตรีและเด็ก รวมถึงตำราสอนการปรุงอาหาร เป็นต้น นอกจากนี้ ยังมีหนังสือพิมพ์และนิตยสารหลายชนิด เนื่องจากชาวปศุสัตว์เป็นชนชาติมองโกเลีย บางคนจึงไม่รู้ภาษาจีนกลาง ในห้องสมุดจึงมีหนังสือทั้งภาษาจีนกลางและภาษามองโกเลียด้วย

นายปู้เหอ เฉาหลู่ ผู้ใหญ่บ้านยังเล่าว่า ในแต่ละหมู่บ้าน จะมีสัตวแพทย์ประจำคอยดูแลรักษาสัตว์ แม้ว่าเมื่อก่อนคนรุ่นใหม่จบการศึกษาระดับสูงในเมืองแล้ว มักหางานในเมือง ไม่อยากกลับทุ่งหญ้าอีก แต่ปัจจุบัน ชาวปศุสัตว์มีรายได้เพิ่มขึ้นทุกปี ในเมืองกลับหางานอยากขึ้น แรงกดดันมากขึ้น จึงมีนักศึกษาจำนวนมากขึ้นจบการศึกษาแล้วกลับสู่ทุ่งหญ้า เป็นสัตวแพทย์หรือทำงานด้านปศุสัตว์ บางทีมีรายได้มากกว่าการทำงานในเมืองด้วยซ้ำ และเนื่องจากรัฐบาลมีข้อบังคับให้ฉีดวัคซีนกับสัตว์ที่เลี้ยงในทุ่งหญ้าทุกปี ประกอบกับมีสัตวแพทย์ประจำ ดังนั้น ในเขตมองโกเลียในไม่เคยเกิดโรคระบาดในสัตว์ ไม่ว่าแพะหรือวัว ล้วนขายแบบทั้งตัว ทั้งแบบที่ยังมีชีวิตก็ได้ ถือเป็นสัตว์ที่ปลอดภัย และไว้ใจได้ สามารถขายส่งออกไปยังต่างประเทศได้ด้วย