จากเมนูสิ้นคิดอย่าง "กงเป่าจีติง" อาหารจานเด็ดที่ไม่เผ็ดร้อนเกินรับ ที่ไม่ว่าจะคนจีนหรือต่างชาติสามารถออกปากสั่งกันได้แบบไม่ต้องคิดมากให้ยุ่งยาก ซึ่งแน่นอนเมนูจานด่วนแบบสิ้นคิดของจีนยังมีมาเสนอให้ไปลองลิ้มชิมกันอีก สำหรับอันดับฮิตสิ้นคิดแบบไม่น้อยหน้ากันจานต่อไป ได้แก่

อวี๋เซียงโร่วซือ มีทั้งเปรี้ยวเค็มหวานพร้อมสรรพอยู่ด้วยกัน

ซึ่งส่วนประกอบหลัก คือ เนื้อหมู เห็ดหูหนู ต้นหอม และพริกหยวก

อวี๋เซียงโร่วซือ (鱼香肉丝) หรือ หมูผัดปลาหอม ถือได้ว่าเป็นอีกหนึ่ง "อาหารรากหญ้า" ที่มีต้นกำเนิดจาชาวบ้านมณฑลเสฉวนเช่นกัน โดยที่มาของชื่อเรียกมีปลามาเกี่ยวข้องได้อย่างไรนั้น ว่ากันว่าเมื่อนานแสนนานมาแล้ว มีครอบครัวหนึ่งชอบรับประทานปลามาก ตอนผัดปลาก็จะใส่เครื่องเทศต่างๆ ได้แก่ ต้นหอม ขิง กระเทียม เหล้า จิ๊กโฉ่ว ซีอิ๊ว และอื่นๆ เพื่อช่วยดับกลิ่นคาว จนมีอยู่ครั้งหนึ่งสามีต้องออกไปติดต่อธุรกิจต่างถิ่น ภรรยาอยู่บ้านคนเดียวขณะทำกับข้าวผัดเนื้อหมูทานเอง เกิดเหลียวไปเห็นเครื่องปรุงและส่วนผสมที่ใช้ใส่ดับกลิ่นคาวปลาที่เหลืออยู่จากครั้งก่อน เพื่อประหยัดไม่ให้เสียของก็จับทุกอย่างใส่ลงไปผัดกับเนื้อหมูด้วย คาดไม่ถึงว่า สามีเกิดเสร็จงานกลับมาบ้านเร็วกว่ากำหนด ภรรยาจึงนึกกังวลใจว่าสามีทานแล้วคงจะไม่พอใจกับสูตรมั่วๆ ครั้งนี้ของตน แต่ผลกลับออกมาเกินคาดอีกเช่นกัน สามีทานแล้วออกปากชมและถามถึงที่มาของอาหารหน้าตาแปลกใหม่นี้อย่างนิยม เรียกว่าเกิดมาแบบฟลุ๊คๆ แต่ความอร่อยถูกใจนั้นรับประกันว่าไม่ฟลุ๊คแน่

ซีหงซื่อฉ่าวจีตั้น อร่อยง่ายๆ อย่างมีคุณค่า

ที่แม้เดินเข้าร้านก็ยังอดสิ้นคิด สั่งมาทานได้อีกแบบไม่รู้เบื่อ

ส่วนจานเด็ดต่อมา คือ ซีหงซื่อฉ่าวจีตั้น (西红柿炒鸡蛋) หรือมะเขือเทศผัดไข่ เมนูอาหารสามัญประจำบ้าน ด้วยรสไม่จัดจ้านแล้วแถมกินดีมีประโยชน์ จึงสามารถครองตำแหน่งขวัญใจทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ ผู้ชาย โดยเฉพาะผู้หญิงต่างชอบทานกันมากเพราะถือเป็นหนึ่งในอาหารเสริมความงาม เข้าทำนองไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบรถสปอร์ตหรูๆ และไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบ "มะเขือเทศผัดไข่" แต่ทุกสิ่งอย่างมักมีข้อยกเว้น เหมือนกับเรื่องราวความรักของสาวหนุ่มคู่หนึ่ง ที่ทั้งคู่เป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน ได้ยินชื่อรู้จักแซ่กันอยู่ แต่เป็นเพียงห่างๆ ไม่มีโอกาสสนิทสนมคุ้นเคยกันมาก่อน จนมาถึงช่วงวันหยุดยาวเดือนพฤษภาคมปีหนึ่ง ชายหนุ่มเกิดทำบัตรประชาชนหายต้องเดินทางกลับไปทำใหม่ที่บ้านเกิด ส่วนหญิงสาวก็ตั้งใจว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านพร้อมน้องชายด้วยเช่นกัน ทั้งสามคนจึงนั่งรถไฟกลับภูมิลำเนาพร้อมกัน

พอกลับไปถึงฝ่ายชายได้ส่งข้อความทางโทรศัพท์เชิญหญิงสาวมารับประทานข้าวที่บ้าน ฝ่ายหญิงก็ตอบรับด้วยดี เย็นวันนั้นมีกับข้าวกว่าสิบอย่างบนโต๊ะที่ส่วนใหญ่เป็นฝีมือคุณพ่อ แต่มีอยู่หนึ่งอย่างที่เขาปรุงด้วยตัวเอง หวังโชว์ฝีมือให้สาวเจ้าทาน นั่นก็คือ มะเขือเทศผัดไข่ เพราะระหว่างอยู่บนรถไฟ ฝ่ายชายได้ยินเธอและน้องชายคุยกันว่า มะเขือเทศผัดไข่นั้นอร่อยล้ำเป็นที่สุด แต่สำหรับการตั้งใจทำกับข้าวโชว์ฝีมือครั้งนี้ของเขากลับไม่ได้รับการตอบสนอง ฝ่ายหญิงไม่แตะต้องและไม่ชายตามองเลยแม้เพียงนิด ในใจเขาคิดว่าฝ่ายหญิงคงต้องการบอกปฏิเสธเขาเป็นเชิงอ้อมๆ

แต่เมื่อกลับมาปักกิ่ง เขาลองเอ่ยปากขอคบหาด้วยหญิงสาวกลับไม่ปฏิเสธ ปริศนาการไม่ยอมทานมะเขือเทศผัดไข่ฝีมือเขาในวันนั้นจึงยังคงคาอยู่ในใจ จวบกระทั่งความสัมพันธ์ของทั้งคู่สนิทสนมกันมากแล้ว ฝ่ายชายจึงถามฝ่ายหญิงถึงเหตุการณ์วันนั้น ฝ่ายหญิงกลับตอบหน้าตาเฉยว่า เธอไม่ชอบทานกับข้าวมะเขือเทศผัดไข่นี้ และไม่เคยทานมาก่อนเลยสักครั้ง ซึ่งน้องชายของเธอก็ไม่ชอบเช่นกัน และถามกลับอย่างไม่รู้เรื่องว่า กับข้าวจานนั้นเธอทำหรอกเหรอ? เล่นเอาฝ่ายชายอึ้ง ว่าที่ตนได้ยินว่าชอบนั้นมันคืออะไรคงเป็นตนที่หูฝาดฟังพลาดไปเอง และนับแต่นั้นจวบกระทั่งทั้งคู่แต่งงานกัน กับข้าวสามัญประจำบ้านที่เป็นที่โปรดปรานของคนทั่วไปอย่างมะเขือเทศผัดไข่ ก็ไม่เคยปรากฏกายให้เห็นบนโต๊ะอาหารของพวกเขาอีกเลย ซึ่งฝ่ายชายก็บอกว่า ถือว่าเป็นการคุ้มแสนคุ้มกับการทิ้งกับข้าวไปหนึ่งอย่าง แลกมาได้ภรรยาสุดที่รักหนึ่งคนนี้

เก่าเล่าไปใหม่บอกมา โดย วังฟ้า 羅勇府