"7ปัญญาชนแห่งป่าไผ่(竹林七贤)" เป็นกลุ่มปัญญาชนคนดังของแคว้นเว่ย(วุยก๊ก-โจโฉ)ในยุคเว่ยจิ้น(ค.ศ.220-420) ที่มักรวมตัวกันดื่มสุราสนทนาร่วมกันเสมอในป่าไผ่ ความเป็นศิลปินของแต่ละคนแสดงออกในด้านต่างๆ บ้างชอบร้องรำทำเพลง บ้างชอบอาบลมห่มฟ้า

4)เซี่ยงซิ่ว(向秀) - จริงใจไม่ขี้เหล้า

นักประพันธ์คนดังมีชื่อเสียงและผลงานเป็นที่ยอมรับของคนทั้งหมู่บ้านตั้งแต่ยังหนุ่ม แม้สหายในกลุ่มจะชื่นชอบการดื่มสุราเป็นชีวิตจิตใจ แต่ความสนใจของเขากลับอยู่ที่งานอดิเรกของ "จีคัง" สหายคนสนิทที่มีอันจะกินแต่ชอบออกกำลังด้วยการตีเหล็ก ต่อมาภายใต้สถานการณ์กดดันจากการแผ่ขยายอำนาจของตระกูลซือหม่า(สุมา)และลูกพี่คนสนิทอย่าง "จีคัง" ถูกสังหาร ความทุกข์ที่สูญเสียเพื่อนรักและความชอบปลีกวิเวกเป็นทุนเดิม ทำให้เขาหันไปศึกษาหลักปรัชญา "จวงจื่อ" หนึ่งในสุดยอดปรมาจารย์ลัทธิเต๋า ที่รังสรรค์แนวคิดการมีชีวิตอยู่อย่างไม่ยึดติด มีอิสระเสรีที่แท้จริง โดยได้เขียนอรรถาธิบายและกลายเป็นส่วนหนึ่งหนังสือหลักคำสอนจวงจื่อที่เรียบเรียงและเพิ่มเติมให้สมบูรณ์ขึ้นโดยกัวเซี่ยง(郭象)

5) หลิวหลิง(刘伶) - อาร์ตตัวพ่อ

ว่ากันว่า หลิวหลิงมีหน้าตาขี้เหร่สุดในกลุ่ม แถมชอบแก้ผ้าเมาหัวราน้ำ ครั้งหนึ่งมีแขกมาเยือนถึงบ้านและกล่าวตำหนิที่เห็นเขาไม่สวมเสื้อผ้า เขากลับตอบว่า ข้ามีฟ้าดินเป็นบ้าน มีห้องหับเป็นอาภรณ์ เหตุไฉนพวกท่านจึงย่างกรายเข้ามาในกางเกงข้าเล่า? ทั้งนี้ ความไม่แยแสและทำตามความพึงพอใจส่วนตน ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่พอใจและไม่อยากไปข้องแวะกับการเมืองภายใต้การปกครองของตระกูลซือหม่าผู้สถาปนาราชวงศ์จิ้นนั่นเอง

6) หร่วนเสียน(阮咸) - นักดนตรีฝีมือระดับเทพ

เป็นหลานของ "หร่วนจี๋" จึงมักเรียกขานกันว่า "หร่วนน้อย" มีความสามารถทางดนตรีสูง โดยเฉพาะเป็นนักดีดพิณฝีมือฉกาจ ถึงกับมีการตั้งชื่อเรียกพิณผีผาโบราณของจีนตามชื่อของเขาด้วย สำหรับอุปนิสัยส่วนตัวของเขาเป็นคนที่ทำอะไรตามอำเภอใจไม่ต่างจากผู้เป็นลุง มีเรื่องเล่าสนุกๆ ว่า ในสมัยนั้น มีธรรมเนียมนิยมที่ถือปฏิบัติกันมาในวันที่ 7 เดือน 7ของทุกปีจะมีการนำเสื้อผ้าออกมาตากผึ่งแดด ซึ่งพวกบ้านคนรวยมีฐานะต่างๆ ก็มักจะนำชุดขนสัตว์ ผ้าแพรไหมต่างๆ ออกมาผึ่งแดดตากอวดกันให้พรึ่บไปหมด แต่สำหรับหร่วนเสียนว่ากันว่า ผ้าที่เค้าเอาออกมาพาดลำไม้ไผ่ถือเดินอวดไปไหนต่อไหนด้วยคือกางเกงชั้นในของตน

7) หวังหรง(王戎) - คารมเป็นต่อ เกิดในตระกูลดัง เป็นคนตรงไปตรงมา ฉายแววเฉลียวฉลาดแต่เด็ก และแม้รูปร่างไม่สูงใหญ่แต่ก็มักเป็นจุดสนใจของกลุ่ม เพราะความที่เป็นคนคุยเก่ง สามารถจับประเด็นและเสนอความคิดได้น่าฟังน่าสนใจ แต่ข้อเสียที่หลายคนเก็บไปนินทาก็คือความเป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว ว่ากันว่า เขาและภรรยามักจะถือ "เบี้ยงาช้าง" ที่เปรียบได้กับเครื่องคิดเลขในสมัยโบราณติดมือไว้อยู่ตลอด เพื่อคอยคิดคำนวณทรัพย์สมบัติของตน

ในยุคแห่งการแก่งแย่งอำนาจ ชาวบ้านต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความหวาดเกรง หวังแต่จะประคองชีวิตให้รอดปลอดภัยได้ด้วยดี ส่วนบรรดาผู้มีความรู้ความสามารถก็ไม่มีที่แสดงออก อาศัยการดื่มสุราระบายความกลัดกลุ้ม ดังนั้น กลุ่ม "7ปัญญาชนแห่งป่าไผ่" ที่แม้จะมีความคิดเห็นทางการเมือง อุดมการณ์ และความสามารถที่แตกต่างกัน แต่ก็โคจรมาพบและผูกไมตรีกันจนกลายเป็นกลุ่มบุคคลสำคัญเป็นที่รู้จักเลื่องลือ นับเป็นตัวแทนกลุ่มสำคัญของปัญญาชนในยุคสมัยนั้นอย่างดี

เก่าเล่าไปใหม่บอกมา โดย วังฟ้า 羅勇府