เมื่อกษัตริย์ เฉิงหวาง ทรงบรรลุนิติภาวะ ก็ได้ทรงปกครองอาณาจักรด้วยพระองค์เอง ตลอดเวลา 40 ปีที่กษัตริย์เฉิงหวางครองราชย์ เป็นระยะเวลาที่ราชวงศ์โจวรุ่งเรืองที่สุด ต่อมา ราชโอรสคือ กษัตริย์คางหวาง ขึ้นครองราชย์สืบต่อมา ในสมัยกษัตริย์ คางหวาง บ้านเมืองก็ยังมีเสถียรภาพ เศรษฐกิจมีความรุ่งเรือง แต่นับตั้งแต่ ลี่หวาง กษัตริย์ราชวงศ์โจวองค์ที่ 10 เป็นต้นไป เกียรติภูมิของกษัติย์ราชวงศ์โจวเริ่มเสื่อมลงเป็นลำดับ กษัตริย์ ลี่หวาง เป็นคนโหดร้ายและละโมบ กษัตริย์ลี่หวาง ครองราชย์เมื่อประมาณ ปี 830-840 ก่อนคริสตศักราช ทรงมีความละโมบถึงขนาดห้ามราษฎรล่าสัตว์ตามบริเวณภูเขา และห้ามตกปลาในแม่น้ำ เพราะถือว่า ทั้งภูเขาและแม่น้ำเป็นของส่วนพระองค์ แต่ผู้เดียว เมื่อมีผู้แสดงความไม่พอใจ พระองค์มักจะสั่งให้จับตัวผู้นั้นมาลงโทษ นอกจากนี้ ยังทรงเชื่อถือในพ่อมดหมอผี ผู้มีเวทมนตร์คาถา ถ้าพระองค์สงสัยว่า ขุนนางผู้ใหญ่คนไหนไม่จงรักภักดี ก็จะให้พ่อมดหมอผีดังกล่าวมาชี้ตัวในพระราชสำนัก ผู้ที่ถูกชี้ตัวจะถูกนำไปประหารชีวิตทันที ในที่สุด ประชาชนก็ลุกฮือกันด้วยความโกรธแค้นชิงชังพระองค์ ถึงขนาดยกกำลังบุกเข้าไปในพระราชวังที่กษัตริย์ลี่หวางประทับ กษัตริย์ลี่หวางต้องเผ่นหนีออกจากวัง ไปอยู่ที่เมืองจื่อ ในมณฑลซานซีปัจจุบัน ขณะที่เจ้าชายจิ้ง โอรสของกษัตริย์ลี่หวางต้องหลบหนีอยู่ในบ้านของจ้าวกงหู่ ขุนนางผู้ใหญ่คนหนึ่ง กลุ่มก่อกบฏจึงบุกต่อไปยังบ้านของขุนนางผู้ใหญ่นี้ และให้มอบตัวเจ้าชายออกมาทันที ด้วยความจงรักภักดี จ้าวกงหู่ให้บุตรชายของตนแสดงตนเป็นเจ้าชายจิ้ง เลยถูกพวกกบฏฆ่าตาย เจ้าชายจิ้งจึงรอดชีวิตมาได้ หลังจากนั้นเป็นเวลา 13 ปี จ้าวกงหู่และขุนนางผู้ใหญ่อีกคนหนึ่งร่วมกันปกครองอาณาจักร

ต่อมา เจ้าชายจิ้ง บรรลุนิติภาวะและขึ้นครองราชย์ ทรงพระนามว่า ซวนหวาง นับเป็นกษัตริย์ราชวงศ์โจวองค์ที่ 11 หลังจากกษัตริย์ลี่หวางสิ้นพระชนม์ลงที่เมืองจื่อ ในรัชการซวนหวาง บ้านเมืองมีเสถียรภาพ เศรษฐกิจเจริญขึ้น แต่กษัตริย์องค์ต่อไป คือ อิวหวาง เป็นแบบฉบับของทรราชผู้ชั่วช้าในประวัติศาสตร์จีน เหมือนกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์เซี่ย และราชวงศ์ซาง กษัตริย์ อิวหวาง ชอบแสวงหาแต่ความสุขสำราญ กดขี่ราษฎร หลงใหลนางสนม ปาวซื่อ ถึงกับถอดพระมเหสี และรัชทายาทออกจากตำแหน่ง แถมยังประหารชีวิตพระมเหสีด้วย แต่รัชทายาทหนีรอดไปหาเจ้าผู้ครองรัฐเซิน ซึ่งเป็นคุณตาได้ เจ้าผู้ครองรัฐเซินโกรธแค้นกษัตริย์อิวหวางมาก ถึงกับติดต่อชนเผ่าเฉี่ยนหรงให้ยกทัพโจมตีเฮ่าจิง เมืองหลวงของราชวงศ์โจว จนสามารถพิชิตเฮ่าจิงได้ในปีที่ 711 ก่อนคริสศักราช และก็ได้ปล้นสะดมทรัพย์สินเงินทองของมีค่าในเมืองหลวงไปมากมาย กษัตริย์อิวหวางถูกพวกชนเผ่าเฉี่ยนหรงประหารชีวิตที่ตีนเขาหลีซาน

ต่อมา หลายรัฐได้ส่งกองทัพเข้ามาโจมตีชนเผ่าเฉี่ยนหรง จนพวกก่อกบฏต้องถอยทัพออกไปจากเมืองหลวง ผลเสียหายร้ายแรงที่ตามมาจากการก่อกบฎครั้งนี้ก็คือ ราชบัลลังก์กษัตริย์ราชวงศ์โจวอ่อนแอลงจนเจ้าผู้ครองรัฐใหญ่ๆ ทั้งหลายขาดความยำเกรงไปตามๆกัน อย่างไรก็ตาม ก็มีเจ้าครองรัฐใหญ่ 4 รัฐได้ช่วยกันกอบกู้เมืองหลวงของอาณาจักรได้สำเร็จ แล้วช่วยให้รัชทายาทขึ้นครองราชย์ ทรงพระนามว่า ผิงหวาง และก็ได้ย้ายเมืองหลวงไปอยู่ที่เมืองลั่วหยาง ในมณฑลเหอหนานปัจจุบัน ลั่วหยางเป็นเมืองสำคัญที่ราชวงศ์โจวสร้างขึ้นในตอนต้นราชวงศ์โจว เมื่อครั้งยกทัพไปพิชิตดินแดนภาคตะวันออก แล้วจึงสร้างเมืองลั่วหยางขึ้นเป็นศูนย์กลางการบังคับบัญชารัฐและเมืองขึ้นทั้งหลายในดินแดนภาคตะวันออก นับแต่นี้ไป เป็นอันว่า ยุคราชวงศ์โจวตะวันตกสิ้นสุดลง เริ่มยุคราชวงศ์โจวตะวันออก ซึ่งเป็นราชวงศ์โจวยุคหลัง ยุคนี้ยังคงมีกษัตริย์ราชวงศ์โจวครองราชย์สืบต่อกันมาจนถึงปี 256 ก่อนคริสต์ศักราชนับเป็นเวลา 514 ปี มีกษัตริย์ 25 องค์ แต่ก็ปราศจากอำนาจที่แท้จริง คงเป็นกษัตริย์แต่ในนามเท่านั้น ยุคราชวงศ์โจวตะวันออกยังแบ่งออกเป็นสองยุคย่อย ได้แก่ ยุคชุนชิว ระหว่างปีที่ 722 ก่อนคริสต์ศักราชถึงปีที่ 475 ก่อนคริสต์ศักราช และยุคสงครามระหว่างรัฐ ระหว่างปีที่ 475 ก่อนคริสต์ศักราชถึงปีที่ 221 ก่อนคริสต์ศักราช หลังจากนั้น กษัตริย์แห่งรัฐฉินก็สามารถพิชิตรัฐต่างๆ ได้ทั้งหมด รวมอาณาจักรเข้าเป็นปึกแผ่นเดียวกันเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์จีน