หลี่โป๋ หนุ่มจีนวัยเพียง 27 ปี ที่พอถึงปลายเดือนตุลาคมปีนี้ เขาก็จะมีกุญแจที่อยู่อาศัย(เชิงพาณิชย์)มาถือครองแล้ว ซึ่งเงินงวดแรกที่เขาวางชำระเป็นจำนวน 150,000 หยวน ได้มาจากการเก็บหอมรอมริบรวมรวมไว้ด้วยตนเอง โดยไม่ได้รบกวนให้พ่อแม่ต้องควักเนื้อจ่ายเพิ่มให้แม้สักสลึงแดงเดียวเลย

ถ้าดูจากวัยและประวัติการทำงานของเขาแล้ว เขาทำงานเป็นลูกจ้างบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งได้เพียงประมาณ 3 ปี มีอัตราเงินเดือนที่ 3,000 หยวนเท่านั้น และไม่ได้มีอาชีพเสริมใดๆ ที่จะสามารถมีเงินเก็บเป็นกอบกำได้มากถึงเพียงนี้ในระยะเวลาสั้นๆ จึงสร้างความฉงนใจให้กับเพื่อนร่วมงานที่ทราบเรื่องกันถ้วนทั่ว

ที่อยู่อาศัยเชิงพาณิชย์ที่หลี่โป๋ซื้อมีขนาดประมาณ 80 ตารางเมตร ตั้งอยู่ในเขตเถี่ยซีทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของศูนย์กลางเมืองเสิ่นหยาง เมืองเอกของมณฑลเหลียวหนิง มณฑลทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน มูลค่าของห้องนั้นเกือบ 400,000 หยวน ซึ่งภายหลังจากชำระค่างวดครั้งแรกไปแล้ว เขาจะทยอยผ่อนจ่ายที่เหลือเดือนละ 2,000 หยวน

โดยเงินสดที่วางจ่ายไปงวดแรกจำนวน 150,000 หยวน เขาว่าได้มาจากการเงินออม 3 ส่วน ส่วนแรกเป็นเงินออมจากการทำงานมาเกือบสามปีเท่ากับ 20,000 หยวน ส่วนที่สองได้มาจากเก็บออมเงิน "แต๊ะเอีย" ที่เขาได้รับในวันตรุษจีนจากญาติผู้ใหญ่ รวบรวมมาตลอดร่วม 20 ปีได้เป็นจำนวน 30,000 หยวน ส่วนที่สามอีก 100,000 หยวน ได้มาจากการที่พ่อแม่ตั้งเงินเดือนให้เขาไว้ตั้งแต่ปี 1990 เดือนละ 220 หยวน จากรายได้ของทั้งสองในขณะนั้นที่รวมกันแล้วไม่ถึง 600 หยวนด้วยซ้ำ จนต่อมาปี 2000 รายรับของพ่อแม่เขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เงินเดือนของเขาก็ได้เพิ่มขึ้นตามไปด้วยเป็น 520 หยวน

ย่าของหลี่โป๋ว่า สมัยก่อนรายรับครอบครัวไม่มากนักผู้หลักผู้ใหญ่ปกติก็จะแจกเงินแต๊ะเอียให้คนละ 20, 30 หยวนเท่านั้น เพราะฉะนั้นแต๊ะเอียปีแรกปี 1991 ที่หลี่โป๋เริ่มทำบัญชีรวมแล้วได้รับเท่ากับ 300 หยวน แต่ละปีได้รับมากน้อยต่างกันไป จนมาถึงปี 2000 เงินแต๊ะเอียที่สะสมเพิ่มขึ้นเป็น 4,000 กว่าหยวน พอตอนมัธยมต้นเงินแต๊ะเอียของเขาสะสมไว้ได้ประมาณหมื่นกว่าหยวนแล้ว ย่าก็นำเงินก้อนนี้ไปฝากเข้าธนาคารไว้ให้ จนถึงปี 2010 ที่จบการศึกษาจากรั้วมหาวิทยาลัย เงินแต๊ะเอียที่สะสมไว้รวมดอกเบี้ยได้เพิ่มมูลค่าเป็น 30,000 หยวนแล้ว

หลี่โป๋ว่า ตอนยังเล็กเขามีความคิดจะนำเงินแต๊ะเอียที่ได้รับออกมาใช้ซื้อของที่ชอบอยู่เหมือนกัน แต่เพราะย่าเก็บไว้ให้ ส่วนเงินเดือนที่พ่อแม่ให้เขาก็ยิ่งรู้สึกแตะไม่ได้เพราะรู้สึกว่าเป็นเงินที่ผู้ใหญ่ให้ ไม่ได้หามาด้วยตนเอง พอนานวันเข้าจำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ภาคภูมิใจกับตัวเลขที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ยิ่งไม่กล้านำออกไปใช้สุรุ่ยสุร่ายนั่นเอง

จากผลการสุ่มสำรวจหนุ่มสาวจีนที่เกิดระหว่างปี 1985-1995 ซึ่งมีอายุระหว่าง 17-27 ปี จำนวน 30 คน เป็นเพศชายและหญิงอย่างละครึ่ง พบว่ามีหญิงสาวเพียง 5 คนเท่านั้น ที่เก็บสะสมเงินแต๊ะเอียที่ได้รับ แต่ก็เป็นเพียงเก็บไว้ที่บ้านไม่ได้นำเข้าธนาคาร

การออมเงินฝากเข้าธนาคารถือเป็นการลงทุนทางการเงินอย่างหนึ่งที่จะเพิ่มผลกำไรให้ได้ และการออมเงินแต๊ะเอียก็ถือเป็นพฤติกรรมในการจัดการทางการเงินรูปแบบหนึ่งด้วย แม้ว่ามูลค่าของเงินย่อมลดน้อยลงไปตามกาลเวลา การจะออมเงินเฉยๆ เพียงอย่างเดียวย่อมไม่เกิดประโยชน์งอกเงยได้มากมาย แต่อย่างน้อยการฝึกนิสัยให้ลูกหลานตัวน้อยรู้จักอดออมตั้งแต่ยังเล็ก ย่อมเป็นผลดีในอนาคตอย่างน้อยก็อาจมีเงินทุนสักก้อนให้หยิบจับลงทุนได้เหมือนอย่างหลี่โป๋หนุ่มจีนรายนี้

เก่าเล่าไปใหม่บอกมา โดย วังฟ้า 羅勇府