บรรยากาศแห่งความสุขปีใหม่ในประเทศไหนก็แทบไม่ต่างกัน ทุกคนมีใบหน้าที่แช่มชื่น เรื่อไปด้วยรอยยิ้ม เพราะในใจทุกคนต่างลิงโลดที่จะได้ออกเดินทางไปท่องเที่ยวกับวันหยุดที่ได้มามากกว่าช่วงใดๆ ของปี อีกทั้งยังมีโบนัสนอนก้นกระเป๋าให้อุ่นใจว่าสามารถเที่ยวได้เต็มที่เสียด้วย ก็ยิ่งพาให้ใครๆ ก็พากันยิ้มหัว และคิดวางแผนว่าจะไปหาความสุขให้กับตนเองและครอบครัวได้ที่ไหนบ้าง

ขณะที่ข้าพเจ้านั่งเขียนบทความอยู่นี้ มือขวาก็จะคอยคลิ๊กสลับไปดูหน้าเฟซบุ๊กที่เปิดซ้อนไว้อยู่เรื่อยๆ ก็ด้วยเพราะอิจฉาที่ใครๆ ได้มีโอกาสออกไปท่องเที่ยว โดยเฉพาะเพื่อนๆ ที่เมืองไทย ต่างพากันหอบลูกจูงหลาน จูงมือแฟน หรือแบกเป้ไปคนเดียวก็มีขึ้นไปเที่ยวทางภาคเหนือ ไม่ว่าจะเป็นเชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮ่องสอน น่าน แพร่ ลำปาง บางคนก็วางแผนข้ามแระเทศไปยังลาวต่อ ด้วยเพราะเดี๋ยวนี้วีซ่าอาเซียนอำนวยความสะดวกสบายในการเดินทางมากขึ้น ทั้งระบบการขนส่งของลาวเองก็พัฒนาไปมาก ทำให้การเชื่อมเดินทางถึงกันเป็นไปอย่างราบรื่นมากขึ้น

ที่เขาขึ้นเหนือกันนั้นก็มีเหตุผลเดียวคือ ต้องการสัมผัสอากาศที่หนาวเย็นของช่วงปลายปีเช่นนี้ที่กรุงเทพฯ ไม่มีทีท่าว่าจะสามารถเปลี่ยนเป็นอื่นไปได้ นอกจากความร้อนระอุเช่นวันอื่นๆ ในรอบปี

ด้วยความที่ไกลบ้าน ดูรูปคนนั้นคนนี้ไป ใจก็ประหวัดกวัดไกวถึงดินแดนถิ่นเกิด คิดถึงต้อนไม้สีเขียวขจี แสงแดดอ่อนๆ ลำธารและบึงน้ำที่เต้นระริกจากแรงกระเพื่อมเมื่อสายลมเย็นโชยผ่าน คิดถึงท้องทะเลอันกว้างใหญ่ สถานที่เพื่อนฝรั่งมังค่ามากันแล้ว เป็นต้องกลับมาเล่าให้ฟังไม่ขาดปากว่าสวยยังงั้นยังงี้ แล้วสุดท้ายก็มักจบด้วยประโยคคำถามกับตัวเราว่า "นายมาอยู่ที่นี่ทำไม ประเทศไทยสวยวิเศษขนาดนี้"

ณ ขณะที่นั่งจ้องมองปลายนิ้วไล่เรียงไปบนคีย์บอร์ดที่ละตัวๆ ด้วยความที่พิมพ์สัมผัสไม่เป็นนี้ ตอบได้เพียงอย่างเดียวว่า "ก็มาทำงานไง"

เพราะงานบางอย่างก็จำเป็นที่จะต้องเสียสละความสุขส่วนตัวไปบ้าง เพื่อที่จะได้ประสบการณ์และเงินทองมาหมุนเวียนการดำเนินชีวิต ทั้งนี้เพราะโลกแห่งข่าวสารเกิดขึ้นทุกวินาที คนที่เลือกทำงานนี้ย่อมรู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถมีวันหยุดเหมือนเพื่อร่วมโลกคนอื่นได้