คัมภีร์เมิ่งจื่อ เป็นหนังสือคัมภีร์โบราณที่สำคัญยิ่งเล่มหนึ่งของจีน เป็นงานประพันธ์ของเมิ่งจื่อ นักปรัชญาเมธีคนสำคัญสมัยจั้นกั๋ว ซึ่งได้ร่วมกันจัดทำขึ้นกับบรรดาสานุศิษย์

"เมิ่งจื่อ" หรือชาวตะวันตกรู้จักในชื่อ "เมนเชียส(Mencius)" ใช้ชีวิตในช่วง 372–289 ปีก่อนคริสต์ศักราช เป็นนักคิด นักการศึกษาที่สำคัญยิ่งในสมัยจั้นกั๋ว เป็นตัวแทนสำคัญแห่งสำนักปรัชญาขงจื่อหรือที่เรียกกันว่า "หยูเจีย" ในประวัติศาสตร์ของจีน เป็นผู้สืบทอดและพัฒนาแนวคิดขงจื่อในยุคต่อมา ได้สร้างระบบแนวคิดของขงจื่อให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นกว่าเดิม โดยเฉพาะในด้านการเมือง ส่งอิทธิพลใหญ่หลวงต่อชนรุ่นหลัง จึงได้ชื่อว่า เป็น "ปรัชญาเมธีผู้ยิ่งใหญ่ที่รองจากขงจื่อ" เมิ่งจื่อได้รับการแต่งตั้งจากจักรพรรดิหยวนเหวินจง(จักรพรรดิองค์ที่แปดของราชวงศ์หยวน)ให้เป็น "หญ่าเซิ่ง" ซึ่งก็คือปรัชญาเมธีผู้เป็นรองจากขงจื่อ คนรุ่นหลังก็ได้เรียกกันต่อ ๆ มา แนวคิดของท่านและแนวคิดของขงจื่อเรียกรวมกันว่า จริยธรรมขงเมิ่ง ความคิดของท่านทั้งสองยังคงมีอิทธิพลต่อความคิดและการปฏิบัติตนของชาวจีนตราบจนทุกวันนี้

เมิ่งจื่อเป็นคนเมืองโจวเฉิง ปัจจุบันคืออำเภอโจวเซียน ทางตอนใต้ของมณฑลซันตง ทางใต้ของมณฑลซันตง สืบเชื้อสายมาจากตระกูลขุนนางในแคว้นหลู่ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของขงจื่อ สมัยที่เมิ่งจื่อมีชีวิตอยู่นั้น เป็นยุคที่มีปรัชญาการเมืองนับร้อยสำนัก เมิ่งจื่อเป็นครูสอนหนังสือ มีประสบการณ์คล้าย ๆ กับขงจื่อ ต่อมาได้เดินทางไปเผยแพร่คำสอนต่าง ๆ ของขงจื่อ โดยมีลูกศิษย์ลูกหาติดตามไปด้วยเป็นจำนวนไม่น้อย เมิ่งจื่อเป็นตัวแทนสำคัญแห่งสำนักปรัชญาขงจื่อหรือที่เรียกกันว่า "หยูเจีย" ในประวัติศาสตร์ของจีน เมิ่งจื่อเป็นผู้สืบทอดและพัฒนาแนวคิดขงจื่อในยุคต่อมา ได้รับการถ่ายทอดแนวความคิดของขงจื่อจากหลานชายของขงจื่อเอง จึงถือว่าเป็นลูกศิษย์ของขงจื่อคนหนึ่ง เมิ่งจื่อได้สร้างระบบแนวคิดของขงจื่อให้สมบูรณ์ยิ่งกว่าเดิม โดยเฉพาะในด้านการเมือง