คัมภีร์เมิ่งจื่อ เป็นหนังสือคัมภีร์โบราณที่สำคัญยิ่งเล่มหนึ่งของจีน เป็นงานประพันธ์ของเมิ่งจื่อ นักปรัชญาเมธีคนสำคัญสมัยจั้นกั๋ว ซึ่งได้ร่วมกันจัดทำขึ้นกับบรรดาสานุศิษย์
ในตอนปลายสมัยราชวงศ์โจวได้มีสำนักสอนปรัชญาขงจื่อปรากฏขึ้นหลายแห่ง แต่ก็ไม่มีบุคคลใดมีสติปัญญาเลอเลิศพอที่จะเป็นหลักประกันความคงอยู่และเจริญรุ่งเรืองของปรัชญาขงจื่อได้ จนกระทั่งสมัยของเมิ่งจื่อ เมิ่งจื่อได้เผยแพร่ลัทธิขงจื่อออกไปอย่างกว้างขวางและเจริญรุ่งเรือง คำสอนของเมิ่งจื่อปรากฏเป็นคัมภีร์สำคัญเล่มหนึ่งคือคัมภีร์เมิ่งจื่อ
เมิ่งจื่อได้ศึกษาปรัชญาจาก "จื่อซือ" นักปราชญ์ผู้มีชื่อในยุคนั้น เมิ่งจื่อรู้แจ้งในหลักปรัชญาแล้ว ก็ได้เดินทางไปเผยแพร่หลักปรัชญาของตนแก่พระเจ้าฉีเซวียนอ๋อง ฉีเซวียนอ๋องยินดีนัก แต่ในสมัยจั้นกั๋ว เกิดสงครามนับครั้งไม่ถ้วน ความวุ่นวายทางสังคมและความไม่แน่นอนทางการเมืองทำให้ฉีเซวียนอ๋องปฏิบัติตามข้อเสนอว่าด้วย "เมตตาธรรม" ของเมิ่งจื่อไม่ได้ เมิ่งจื่อจึงออกเดินทางต่อไปที่เมืองเหลียง พระเจ้าเหลียงฮุ่ยอ๋อง เข้าใจคำสอนเหล่านั้นได้ดี แต่ไม่คิดจะปฏิบัติตามที่ท่านสอน ซ้ำยังกล่าวหาเพื่อแก้ตัวว่า ปรัชญานี้เหลวไหลเป็นไปไม่ได้
สมัยนั้นเป็นยุคขุนศึกจั้นกั๋ว บ้านเมืองน้อยใหญ่ต่างกระหายสงคราม ช่วงชิงความเป็นใหญ่ ใคร่ได้ครอบครองแผ่นดินของกันและกัน ปรัชญาปกครองแผ่นดินโดยธรรมของเมิ่งจื่อ จึงมีอันต้องล้มเหลวลงอย่างสิ้นเชิง
เมื่อไม่อาจเผยแพร่ปรัชญาธรรมเพื่อความสงบสุขแก่ปวงประชาได้ ท่านจึงเดินทางกลับบ้านเมืองมารวบรวมเรียบเรียงหนังสือว่าด้วยกรุณามโนธรรม สืบต่อผลงานของจื่อซือ โดยมีศิษย์เอก อาทิ กงซุนโฉ่ว กับ วั่นจาง ร่วมกันพิจารณาเรียบเรียง
