คัมภีร์เมิ่งจื่อ เป็นหนังสือคัมภีร์โบราณที่สำคัญยิ่งเล่มหนึ่งของจีน เป็นงานประพันธ์ของเมิ่งจื่อ นักปรัชญาเมธีคนสำคัญสมัยจั้นกั๋ว ซึ่งได้ร่วมกันจัดทำขึ้นกับบรรดาสานุศิษย์

เมิ่งจื่อมีทรรศนะเช่นเดียวกับอริสโตเติลว่า "มนุษย์เป็นสัตว์การเมือง" คือรู้จักคิดค้นหาหลักในการอยู่ร่วมกัน รัฐจึงจัดว่าเป็นสถาบันทางจริยธรรมที่สำคัญ ผู้นำของรัฐจึงควรเป็นผู้นำที่ประกอบด้วยคุณธรรมและเป็นผู้นำทางจริยธรรมในขณะเดียวกัน เมิ่งจื่อกล่าวว่า "คนที่ทำลายกรุณาธรรม เรียกว่า ปล้น คนที่ทำลายหลักมโนธรรม เรียกว่า โหด คนที่ปล้น คร่า กรุณามโนธรรม เรียกว่า ทรชน คนโฉด ข้าพเจ้าได้ยินแต่ว่า กษัตริย์โจวอู่อ๋องนั้นได้ล้มล้างทรชนคนหนึ่งนามว่าโจ้ว ไม่ได้ยินว่า กษัตริย์โจวอู่อ๋องปลงพระชนม์กษัตริย์เลย" เมิ่งจื่อคิดว่าถ้าหากขาดคุณธรรมที่จะพึงมี ประชาชนที่มีสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะปฏิวัติและหากมีใครฆ่าผู้นำที่ปราศจากคุณธรรมก็ไม่ถือว่าเป็นฆาตรกรฆ่าผู้นำ เพราะเมิ่งจื่อถือว่าผู้มีอำนาจสูงสุดในทางการปกครองไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไร หากไม่ตั้งอยู่ในคุณธรรมแห่งตน ก็จัดว่าเป็นเพียงคนสามัญธรรมดาเท่านั้น และในการปกครองนั้นผู้นำจะต้องถือประชาชนเป็นสำคัญ "สิ่งที่กัลยาณชนต่างจากใคร ๆ นั้น อยู่ที่รักษาน้ำใจดีงามตลอดเวลา กัลยาณชนจะมีกรุณาธรรม จริยางดงามประจำใจทุกขณะ "

เกี่ยวกับรูปแบบการปกครอง เมิ่งจื่อกล่าวว่า "การปกครองที่อาศัยอำนาจ และไม่ยกย่องนับถือมนุษยธรรมนั้น เป็นการปกครองแบบทรราชย์ หรือ "ป้าต้าว" การปกครองที่อาศัยคุณธรรมเป็นหลัก และยึดมั่นอยู่ในมนุษยธรรมนั้น เป็นการปกครองแบบธรรมราชหรือ "หวังต้าว "

ในความคิดเห็นของเมิ่งจื่อการปกครองมีอยู่ 2 รูปแบบคือ

"หวังต้าว" หรือธรรมานุภาพ หมายถึงการปกครองโดยธรรมซึ่งเป็นการปกครองของปราชญ์

"ป้าต้าว" หรือเดชานุภาพ การปกครองโดยอำนาจซึ่งเป็นการปกครองของขุนนาง

เปรียบกับรูปแบบการปกครองในปัจจุบัน "หวังต้าว" ก็คือการปกครองแบบประชาธิปไตย ส่วน "ป้าต้าว" ได้แก่การปกครองแบบเผด็จการ

รัฐบาลในอุดมคติของเมิ่งจื่อคือรัฐบาลที่มีความเมตตากรุณา และเมิ่งจื่อปฏิเสธรัฐบาลที่ปกครองประชาชนด้วยอำนาจ ตราบใดที่ผู้ปกครองมีความเมตตากรุณาต่อประชาชนเป็นแรงจูงใจ ประชาชนก็จะเข้าใจและยอมรับหน้าที่ของประชาชนเอง ความเมตตากรุณาจึงเป็นเอกลักษณ์ของผู้ปกครอง ทั้งนี้จะเห็นได้ว่า ปรัชญาของขงจื่อที่เมิ่งจื่อให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกคือเรื่องคุณธรรม

เมิ่งจื่อจึงมีทรรศนะคัดค้านสงคราม เพราะสงครามย่อมนำความทุกข์ยากอันใหญ่หลวงมาสู่ประชาชน อย่างไรก็ตามเมิ่งจื่อยอมรับว่ามีสงครามที่เป็นธรรม สงครามที่ว่านั้นก็คือ สงครามที่ล้มล้างผู้ปกครองที่ชั่วร้าย แต่ถ้าเป็นสงครามที่รุกรานแล้ว ล้วนเป็นสงครามที่ชั่วร้ายทั้งสิ้น