นี่เป็นข้อมูลพื้นฐานก่อนเดินทางที่ผมพอรู้มาบ้างจากการทำงานกับเพื่อนๆ ชาวจีนที่ปักกิ่ง ซึ่งทำให้ผมตัดสินใจเดินทางมาที่นี่

คุณอ่านแล้วคงยิ้มเยาะว่า รู้แค่นี้จะไปท่องเที่ยวมีสนุกได้หรือ เพราะมันเป็นข้อมูลกว้างๆ และก็ดูพื้นเกินไป จะให้ทำไงได้ล่ะครับ ก็เดือนที่ผ่านมาผมงานยุ่งจะตาย ได้พักก็นับว่าบุญโขแล้ว จึงรีบซื้อตั๋วก่อนที่หัวหน้าจะเปลี่ยนใจ

ไปถึงที่สถานีรถไฟซูโจว ผมก็เกิดอาการงุนงงหลงทิศขึ้นมาทันที เพราะยังจับทิศและผังเมืองไม่ได้

ตอนแรกว่าจะเดินจากสถานีไปยังที่พัก เพราะดูจากแผนที่จากเว็บไซต์ของที่พักแล้วไม่ได้ไกลมาก แต่ตอนโทรมาจองห้องและบอกเจตนาเรื่องการเดินเท้า หนุ่มรีเซฟชั่นที่ปลายสายก็บอกกลับมาเป็นภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำว่า "ได้โปรดอย่าทำเช่นนั้น เพราะเราจะเก็บห้องไว้ให้คุณแค่สามทุ่มเท่านั้น"

ตอนที่เท้าแต่ชานชาลา ผมเหลือบดูนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถือ ปรากฏว่าเพิ่งห้าโมงเย็น แต่ชาวซูโจวขนานแท้ยังบอกว่าไม่ให้เดิน ก็แสดงว่าต้องไกลพอสมควร จึงตรงดิ่งไปที่ช่องทางแท็กซี่ แต่ปรากฏว่ามีประชาชนจีนต่อคิวอยู่ยาวเหยียด แถมไม่มีวี่แววของแท็กซี่สักคัน ผมจึงเดินออกมานอกอาคารผู้โดยสาร เพราะในข้อมูลสั้นๆ ของโฮสเทลมีบอกไว้ว่ารถเมล์สายไหนไปถึงที่พักได้บ้าง แต่จะด้วยว่าข้อมูลในอินเตอร์เน็ตไม่อัพเดต หรือเมืองซูโจวเปลี่ยนสายการเดินรถก็ไม่ทราบ เพราะเดินหาเท่าไรก็ไม่เจอรถเมล์สายที่ต้องการ แต่จะให้ลงไปต่อคิวรอแท็กซี่อีกก็คงไม่ไหว จึงตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้า ไปเดินหาแท็กซี่เอาที่ถนนข้างนอกก็ได้

อากาศตอนเย็นๆ ของซูโจวหนาวพอควร แต่ก็ไม่มากเท่าปักกิ่ง ลมก็พัดเบาๆ ไม่ได้กระโชกโฮกฮากจนบาดหูบาดตัว เสื้อที่เตรียมมาเรียกได้อุ่นอุ่นเกินจำเป็นจึงช่วยให้เดินริมทางเท้าได้สบายๆ ท้องถนนหน้าสถานีรถไฟดูบางเบากว่าสถานีอื่นๆ อาจจะด้วยเพราะเพิ่งถูกสร้างขึ้นก็เป็นได้ เพราะมองไปสองข้างทางถนน ก็เห็นแต่ทุ่งหญ้าและป่าบึง ไม่มีอาคารพาณิชย์ ไม่มีรถเข็นขายปลาหมึกย่าง ไม่มีรุขายผลไม้ และแท็กซี่ไม่เปิดมิเตอร์เหมือนที่บ้านเรา แต่ที่แปลกและเหมือนเมืองไทยคือ "มอเตอร์ไซต์รับจ้าง" หลายคนเลือกใช้บริการ เพราะสะดวกและถูก แต่ผมมองดูแล้วคิดว่าขอไม่ลองดีกว่า ใช่ว่าผมจะถือตัวหรืออะไรนะ เพราะคุณก็รู้ว่าที่กรุงเทพฯ ผมนั่งเข้าออกซอยทั้งเช้าและเย็น แต่ที่นี่ผมไม่กล้าจริงๆ อยากเก็บขาไว้เดินเล่นให้ทั่วเมืองเก่าซูโจว เก็บมือไว้เขียนจดหมายถึงคุณ และเก็บชีวิตไว้ใช้ชีวิตด้วยกันดีกว่า

จำได้ไหมตอนที่เราเดินกันอยู่ในหูถ้งที่ปักกิ่ง ก็ไอ้รถมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้าปราศจากเสียงแบบนี้แหละที่มันเกี่ยวชุดกระโปรงฮาวายตัวโปรดของคุณ และผมก็ตะโกนไล่หลังคนขี่ไร้มารยาทคนนั้นไปว่า "รู้จักบัวขาวหรือเปล่า" นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็ตลกดีเนอะ สงสัยไอ้ตี๋คนนั้นมันต้องฟังออกแน่ๆ จึงบิดหนีลับไปเลย พอพี่วินหน้าสถานีขี่มาทาบทามผมจึงบอกไปว่า "หว่อ ปู๋ เหย่า" เพราะทักษะการขับขี่เขาไม่ไหวจริงๆ ใบอนุญาตก็ไม่มี แถมยังชอบขี่ย้อนศร และบางทีก็ไปแย่งพื้นที่ทางเท้าคนเดินอีก ผมเลยไม่เอาดีกว่า

สุดท้ายได้รถแท็กซี่ผี ลุงคนขับเรียกมาสี่สิบ ผมต่อไปยี่สิบ ลุงยื้อกลับมาที่สามสิบ ผมก็ยังยืนที่ราคาเดิม ซึ่งแน่นอนว่าเขาย้อมไปส่งผม อยู่ที่เมืองจีน อะไรก็ต้องต่อรองทั้งนั้น

โรงแรมหมิง ทาวน์ บนถนนผิง เจียง ลู่

โรงแรมหรือโอสเทลที่ผมพักชื่อว่า "หมิง ทาวน์" ตั้งอยู่ที่ถนน "ผิง เจียง ลู่" ด้วยความที่เป็นถนนคนเดินริมน้ำ ลุงแท็กซี่ผีเลยส่งผมลงที่ด้านทิศใต้ของถนน ตอนแรกนึกว่าแกแกล้ง เพราะเห็นบ่นกระปอดกระแปดว่ารถติดนาน ค่าโดยสารไม่คุ้นค่าน้ำมัน แต่เมื่อมองดูแล้วก็ถูกของแก และขอบคุณที่มาส่ง เพราะที่ทางเข้าถนนมีหลักหินโบราณสองก้อนตั้งเคียงกันเพื่อกันรถยนต์เข้า มีก็แต่จักยานเท่านั้นที่ผ่านไปได้

แม้จะเป็นเวลาพลบค่ำ แต่ถนนผิงเจียงก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ อากาศเย็นกว่าปกติเพราะอยู่ติดน้ำ ผู้คนเดินกันบางตา เพราะไม่ตรงกับเสาร์อาทิตย์ มีร้านกาแฟริมน้ำตั้งอยู่ใต้แชงกะเรียโบราณ ร้านขายโปสการ์ด ร้านขายของฝาก บาร์ เกสต์เฮ้าส์ และร้านอาหารเรียงรายไปตลอดทั้งถนน ร้านรวงเหล่านี้ถูกตกแต่งอย่างมีเอกลักษณ์ แสงไฟส่องสว่างเรียกให้เข้าไปหยุดยืนมอง ที่ตามริมคลองก็มีการประดับไฟในบางจุดที่ฉายขึ้นมาจากตลิ่ง เพื่อส่งให้เห็นบ้านเรือนสีขาวดำของซูโจวในเงาของแสง ระยะทางสองร้อยกว่าเมตรจากปากซอยจนมาถึงโฮสเทลหดสั้นลงในความคิด เพราะมัวแต่เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศแปลกใหม่ที่จับใจอย่างยิ่ง

ได้แต่บอกกับตัวเองว่า คิดไม่ผิดที่เลือกมาซูโจว...เพราะมันคือรักแรกพบอย่างแท้จริง

และพรุ่งนี้ต้องมาทำความรู้จักกันให้กระจ่างตามากขึ้น

บ้านเล่นระดับที่หัวมุมถนนผิง เจียง ลู่