ขากลับผมย้อนมาทางประตูเมืองเช่นเดิม ขณะนี้ประดับประดาไฟแสงสีอย่างสวยงาม ขณะยืนมองจากสะพานโบราณที่สันโค้งทั้งสองข้างสร้างเป็นระเบียง เห็นผู้คนและรถราเหมือนเดินทางออกมาจากอุโมงค์แห่งอดีต ถนนที่ลอดผ่านไปยังคงเป็นแบบโบราณ และขยายไม่ได้แล้ว เพราะมีตึกขึ้นเรียงทั้งสองข้างทาง ฟุตปาธทางเดินก็แคบ อีกฝั่งคลองด้านหลังของผมออกไปเป็นอาคารสมัยใหม่ที่เต็มไปด้วยร้านฟาสต์ฟู้ดต่างชาติและสินค้าแบรนด์เนม เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งที่ชัดเจนยิ่งของเมืองจีน

เมืองอนุรักษ์และเมืองใหม่แยกส่วนกันอย่างชัดเจน

อีกครั้งที่แผนที่บอกไว้ไม่เหมือนกับระยะทางการเดินจริง เพราะยังไม่ถึงครึ่งทางก็รู้สึกว่าเนื้อปูและข้าวผัดไข่จะสลายไปหมดสิ้นแล้ว พอคืบคลานมาถึง "กวน เฉียน เจีย" ถนนคนเดินของวัยรุ่นซูโจวที่เคยพูดถึงไปก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกว่าต้องหาอะไรเติมท้องเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นคงนอนไม่หลับ เลยต้องพึ่งฟาสต์ฟู้ดทั้งที่ตัวเองไม่ชอบเลย แต่บนถนนสายนี้มีแต่ร้านวัยรุ่น จึงเลือกไม่ได้มาก เสร็จแล้วก็นั่งรถไฟฟ้าจากต้นซอยฝั่งตะวันตกไปฝั่งตะวันออก ราคาเพียง 1 หยวน เพราะกล้ามเนื้อน่องมันฟ้องว่า ถ้าฝืนเดินต่ออีกไม่เกิน 10 ก้าวคงจะรวมตัวกันแข็งตัวเป็นตะคริวแน่นอน ผมจึงยอมจ่ายเพื่อให้มันได้พักสักครู่ เพราะยังเหลือทางกลับที่พักอีกเพียงข้ามคลองอีก 2 สายเท่านั้น

หลังจากเข้าห้องพัก เปลี่ยนชุด ล้างหน้า ล้างเท้าด้วยน้ำอุ่นแล้ว ขยับขึ้นเตียงและหยิบ "รหัสฆาฏ" หนังสือแปลเล่มโตที่ติดมือมาด้วย แต่อ่านไม่ได้มาก เพราะเมื่อคืนก่อนก็มัวแต่เล่นพลูและดื่มด่ำ คืนนี้เมื่อตัดสินใจพักการท่องราตรี เพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินมาตลอดทั้งวัน ก็เลยจับมันขึ้นมาอ่านละเอียดเสียหน่อย

แต่สุดท้ายปรากฎว่า มันอ่านผมครับ

............

ร้านในถนนผิง เจียง ลู่ ยามค่ำคืน

ที่รักครับ วันนี้ผมขออนุญาตตื่นสายหน่อยนะครับ เพราะมันเป็นวันสุดท้ายของผมในซูโจว เสียดายจริงๆ ที่มีเวลาสั้นมาก ยังมีอีกหลายที่ที่ไม่ได้เห็น และยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ทำ อย่างนั่งเรือรอบเมืองก็ยัง นั่งสามล้อชมเมืองก็ยัง เมืองใหม่ก็ยังไม่เห็น อาหารท้องถิ่นอีกเพียบที่ยังไม่ได้ชิม สาวๆ ซูโจวที่ว่าสวยๆ ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยด้วย

อย่าเพิ่งทำตาเขียวสิครับ...ผมล้อเล่น เวลาผมเห็นสาวๆ สวยๆ ผมคิดถึงคุณตลอดเวลาเลย เพราะยังไงสาวไทยก็สวยที่สุด และคุณก็สวยกว่าสาวซูโจวเป็นไหนๆ (จริงๆ นะ)

เช้านี้ที่คาเฟ่ของโฮสเทลชงกาแฟดำอเมริกาโน่ได้เข้มข้นมาก เร่งให้สติและตาสว่างขึ้นมาทันที อีกวันนี้ฟ้าเปิด เลยทำให้ทุกอย่างสว่างไสวไปหมด ประกายน้ำในคลองเต้นระริก ใบไม้ดูเหมือนจะพยายามเหยียดใบให้กว้างที่สุด ลมอ่อนๆ ก็ช่วยเกลี่ยให้กิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านในของลำต้นได้อาบไล้แดดอุ่นบ้าง

มองเข้าไปในร้านโมมี หนุ่มสาวพากันนั่งเขียนโปสการ์ดถึงคนรักกันอยู่ บางคนจรดปากกาลงไปแต่ละขยัก รอยยิ้มมุมปากก็ขยับตามไปด้วย...เขาอาจจะกำลังสารภาพรักอยู่ก็เป็นได้

ที่ริมคลองป้าสองคนยิ้มแย้มคุยกันอย่างมีความสุข ไม่ซึมเซาอย่างวันก่อน เจ้าพุดเดิ้ลก็ได้อิสระจากเสื้อผ้าเทอะทะเสีย มันวิ่งวนมองตามคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างสงสัย และผมไม่ลืมกดรูปน่ารักของมันมาฝากคุณ