บรรยากาศสดชื่นแบะเป็นกันเองในเช้าวันแดดดี

ถัดกันไปอีกนิด ขยับสายตากดลงต่ำไปที่ริมชายน้ำ ป้าคนหนึ่งอายุอานามน่าจะรุ่นพี่ของแม่ผมอีกอีก นั่งเอาไม้ตีเสื้อผ้าดังเปาะๆ ตีสามสี่ที ก็สลับเอาเสื้อลงไปแกว่งในน้ำคลอง ตอนแรกผมก็หวาดเสียวว่าแกอาจจะคมำลงไป แต่พอหยุดมองสักพักความห่วงใยนั้นก็หมดไป เพราะดูแล้วแกทำด้วยความเชี่ยวชาญ ทำด้วยความเคยชินมานานนับปี สะบัด แกว่ง จุ่ม และยกขึ้นมาทุบ แถมใบหน้าเรียบเฉยไม่มีทีท่าว่าจะเย็นยะเยือกที่ปลายมือ

ขณะนิ่งมองอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นก็มีเรือยนต์เดินเครื่องเบาๆ เคลื่อนเข้ามา ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่หัวเรือพร้อมถือด้ามสวิงขนาดยาวสำหรับช้อนขยะก็ร้องทักทายกับป้า ดูแล้วทั้งสองน่าจะคุ้นเคยกันดี ส่วนคนบังคับหางเสือเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆ ให้ และเงยหน้าขึ้นมามองเลนส์กล้องของผมที่จับโฟกัสอยู่พอดิบพอดี

ผมรักเช้านี้เหลือเกิน ได้เห็นชีวิตที่เรียบง่ายท่ามกลางแดดอุ่น ซึ่งดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นใจไปเสียหมด เพราะรถจักรยานที่ผ่านมาก็เป็นแบบเก่า ไม่ใช่จักรยานไฟฟ้าที่ขี่กันเหมือนถูกตัดสายเบรกทิ้ง ทุกอย่างจึงเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ทุกชีวิตบนถนนผิงเจียงลู่ในเช้านี้ดูเหมือนถูกย้อนเวลากลับไปในอดีตที่ผู้คนไม่ต้องรีบร้อนกันไปไหน ไม่ต้องแข่งขันขันชนิดเอาเป็นเอาตายอย่างในปัจจุบัน ทุกคนต่างมีเวลาส่งยิ้ม พูดทักทาย และมองแสงแดดค่อยๆ เคลื่อนตัวอาบไล้กำแพงสีขาวซีดของบ้านแบบซูโจว

ผมยืนนิ่งอยู่ที่กลางสะพานหินโบราณค่อยๆ หมุนมองรอบกายบันทึกภาพแห่งความทรงจำนี้ไว้ทุกอณู

เพราะภาพบางภาพ ไม่ว่ากล้องดีแค่ไหนก็ไม่สามารถถ่ายเก็บไว้ได้หมด มีเพียงแต่ความทรงจำเท่านั้นที่สามารถบันทึกไว้ได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

และภาพบางภาพก็ต้องบันทึกไว้เป็นตัวอักษร เพราะมันก็เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ

ที่สำคัญ...เมื่อคุณอ่าน คุณก็จะได้มีความทรงจำเดียวกันกับผม

บ้านริมคลองของซูโจว