กองทัพต้องเดินด้วยท้องฉันใด อาร์ตติสต์ก็ต้องกินข้าวด้วยฉันนั้น พอได้ยินว่ากินข้าวทุกคนก็รีบไปโยนกระเป่าไว้ในห้องของใครของมัน แล้วรุดมารวมพลกันที่โถงชั้นหนึ่งของที่พักทันที

งานนี้พัลลภผู้ซึ่งเคยเดินทางมาซีอานแล้วครั้งหนึ่งเมื่อปีกลาย แนะนำว่าต้องไปลิ้มชิมรสอาหารนานาชนิดที่ถนน "หุยหมิงเจีย" ซึ่งเป็นถนนอาหารมุสลิมชื่อดังที่สุดของซีอานเป็นอันดับแรก เพราะที่นี่มีทั้งอาหารหลักที่ทำให้ทั้งอร่อยและอิ่มท้อง อาการว่างและของกินเล่นที่มีขายตามร้านและรถเข็นตลอดเส้นทาง พร้อมของฝากท้องถิ่นราคาย่อมเยาอีกด้วย

จากที่พัก เราเดินเลาะตามชายคาตึกเพื่อหลบแสงแดดใกล้เที่ยงที่แผดเผามาเรื่อยๆ จนถึง "จงโหลว" หรือ "หอระฆัง" ซึ่งตั้งอยู่กลางเมือง แล้วมุดลงทางลอดใต้ดินเพื่อมาออกที่หน้าร้านสตาร์บั๊ค เพราะเป็นจุดที่จำได้ง่าย และจะเห็นหอกลอง ซึ่งเป็นอาคารโบราณอีกแห่งหนึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลกัน และที่นั่นคือปากทางของถนนอาหารมุสลิมที่ขึ้นชื่อของซีอาน

ถึงจุดนี้เราใช้เวลาเดินโดยไม่ได้แวะชมนกชมไม้ประมาณไม่เกิน 15 นาที ซึ่งนับว่าดีมากในวันที่แดดร้อนจัดขนาดนี้

"นี่มันกี่องศากันแน่นะเนี่ย" ยุรีที่ทั้งสวมแว่นกันแดดและหมวกถามพลางเงยหน้ามองพระอาทิตย์เที่ยงวันที่ไม่ปรานีนักท่องเที่ยวที่ถือว่าคนแดดอย่างเราชาวไทยเลยด้วยซ้ำ

"เมื่อวานเช็กในอินเตอร์เน็ต อุตุนิยมวิทยาปักกิ่งบอกว่าซีอานร้อนประมาณ 38 องศาเซลเซียสในตอนกลางวัน ส่วนกลางคืนอยู่ที่ประมาณ 20" พัลลภตอบทั้งที่สายตาของเขาจับอยู่ที่หญิงสาววัยรุ่นชาวจีนสองคนที่ใส่เสื้อผ้ารับหน้าร้อนอย่างเต็มที่

"สงสัยต้องเช็กอุตุฯ ของซีอานดีกว่ามั้งถึงจะชัวร์ เพราะนี่มันน่าจะเลยไปแล้ว" ตะวันแนะอย่างน่าสนใจ

"เราแวะซื้อตุ๊กแถวสิบสองราศีนั่นหลบร้อนกันก่อนไหม เพื่อนฝากซื้อไปขายอ่ะ" เมธีชี้ไปที่ร้านขายของฝากที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

"ผมขอแนะนำว่าถามราคาได้ แต่อย่าเพิ่งซื้อ เพราะร้านหน้าแบบนี้มันรอโขกนักท่องเที่ยวทั้งนั้นแหละ ถามแล้วเอาไปเทียบกับร้านในๆ นู่นดีกว่า ไม่ก็รอตอนเย็น เดี๋ยวจะพาไปร้านที่เคยซื้อปีที่แล้ว" พัลลภแนะนำ

"ไม่ก็อย่าเพิ่งดูดีกว่าไหม เราตรงไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม" ฉันซึ่งตอนนี้กำลังจะละลายไปกับแสงแดดและความอ่อนเปลี้ยจากอาการหิวโหยออกความเห็น

"ดีเลย เราก็หิวมากแล้วเหมือนกัน" ตะวันพูดขณะที่กำลังง่วนแต่งรูปที่เพิ่งถ่ายเพื่อเอาลงอินสตาแกรมรีบแทรกขึ้น

มื้อเที่ยงจบลงด้วยอาหารประเภทแป้ง แป้ง และก็แป้ง เพราะมีคนสั่งบะหมี่อย่างเดียวกันมาสองชาม แป้งใสๆ ก้อนสี่เหลี่ยมยาวๆ ราดซอสดำๆ และแตงกวาซอยมาอีกสองชาม ไม่พอยังมี "หยางโร่วพ่าวหมัว" ที่พัลลภบอกว่ามาถึงซีอานห้ามพลาดเมนูเด็ดนี้เด็ดขาด เพราะไปกินเมืองอื่นก็อร่อยไม่เท่าของแท้ที่นี่ ซึ่งเราก็ได้ครองกันคนละชาม รสชาติก็อร่อยคล้ายก๋วยเตี๋ยวไทยเรา เพราะมีพริกบดดองและกระเทียมดองแนมมาด้วย แต่หนักใจตรงที่มีวุ้นเว้น และก้อนแป้งแข็งที่ซับน้ำซุปเข้าไปจนพองอืดนั่นแหละที่เป็นอุปสรรค เพราะทั้งร้อนลวกปากแล้วยังหนักท้องเป็นทวีคูณจากบรรดาแป้งๆ ที่กินไปก่อนหน้านี้ ยังดีที่มื้อนี้มีไก่ย่างเสียบเหล็กเกรียมมาเสริมให้ไม่เอียนคาร์โบไฮเดร็ดกันมากนัก

หลังจากท้องหนักอึ้งแล้ว ก็ถึงเวลาออกกำลังกายด้วยการเดินช้อปปิ้งของฝาก ซึ่งพระเอกและนางเอกของเรางานนี้ย่อมตกเป็นของเมธีและยุรี เพราะทั้งคู่เป็นนักท่องเที่ยวขนานแท้ ส่วนตะวันก็มาอยู่เดือนเศษแล้ว ด้านพัลลภนั้นไม่ต้องห่วง เพราะเพื่อนไปบ้านของเขาทีไรก็เป็นอันตกใจกันไปทุกคนว่าตั้งรกรากอยู่ที่นี่หรืออย่างไร เพราะข้าวของจุกจิกที่กองเต็มบ้านเขาอยู่นั้นรวมๆ น้ำหนักโดยสายตาแล้วน่าจะเกิด 200 กฺดลกรัมเป็นอย่างต่ำไปแล้ว และซีอานเขาก็มาเป็นครั้งท่าองแล้ว ดังนั้นการช้อปปิ้งจึงเป็นเรื่องที่คาดว่าไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน

แต่กาลกลับตาลปัตร เพราะคนแรกที่ได้ของติดไม้ติดมือกลับเป็นคนที่อยู่เมืองจีนมานานที่สุด ขณะที่เพื่อนๆ เลือกของนู่นนี่กันอยู่ เขาก็หลบไปซื้อพริกป่นมาได้ครึ่งกิโลกรัม และยังกระดิ่งจักรยานโบราณอีกหนึ่ง

และเพื่อเป็นการไม่น้อยหน้ายุรีกับเมธีก็เริ่มวาดลวดลายแวะทุกร้าน ต่อทุกเจ้า ซื้อโปสการ์ด ดินสอ และภาพเขียนขนาดเล็กของศิลปินชาวนาจีน โดยเวียนต่อตุ๊กตาทองแดงอยู่นานแต่ไม่ได้ราคาที่ถูกใจ ส่วนตุ๊กตาผ้าสิบสองราศีก็แวะดูหลายร้าน แต่สนนราคาไม่ได้ตามเป้าที่ตั้งไว้ในใจ ส่วนตะวันนอกจากถ่ายรุปลงอินสตาแกรมแล้ว ก็ไม่ได้ซื้ออะไร นับเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือ จนเดินมาถึงเกือบสุดซอยแล้วนั่นเอง จึงโดนเสื้อยืดสีแดงลาย "ไอ เลิฟ ซีอาน" ไปหนึ่งตัว ส่วนฉันได้ไข่นกกระทาที่หยอดในเบ้าขนมครกขนาดเล็กไปสองไม้เพียงเท่านั้น

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจช้อปชิมแบบนักท่องเที่ยวขนานแท้แล้ว เราโผล่ออกมายังล้านด้านหน้าหอกลองซึ่งเป็นอากาศที่แท้จริงของซีอานในวันนั้น แน่นอนว่า "เล่นเอาเหงื่อแตก" ต้องหลบร้อนไปพึ่งเย็นในร้านแม็กโดนัลด์ที่ตั้งอยู่ในทำเลทองนั้นเพื่อตกลงกันว่าเราจะเอายังไงกันต่อดีกับชีวิตที่จะหาไม่จากความร้อนระอุแบบแห้งๆ ของอากาศที่นี่กันดี

สุดท้ายตกลงกันว่าจะไปพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ไม่ไกลนี้ จากนั้นค่อยกลับไปนอนพักผ่อน พอแดดร่มลมตกสักห้าโมงเย็นค่อยไปเดินเล่นบนกำแพงเมืองโบราณกันต่อ

แต่งานนี้คนนำทางอย่างพัลลภกลับพาเราหลงไปหลงมาหาพิพิธภัณฑ์ไม่เจอ และหากยังเดินอยู่อย่างนี้จะต้องมีใครเป็นลมไปสักคนก่อนแน่นอน

"เรากลับโรงแรมดีไหม เมื่อคืนนอนในรถมาก็ไม่ค่อยเต็มอิ่ม เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยว่ากันใหม่" ตะวันที่เดินเงียบมานานเอ่ยขึ้น

ภาพเมืองเก่าถ่ายจากบนกำแพงเมือง