หลังจากมองหน้ากันไปมาก็เหมือนจะใจตรงกันว่า...เออพักก่อนก็ดี จะฝืนไปทำไมกัน

พอนั่งรถมาถึงประตูใต้เมธีกับยุรีก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา อยากไปให้ถึงพิพิธภัณฑ์ให้ได้ เพราะในแผนที่บอกว่าไม่ไกล ส่วนเราสามคนโบกมือลาและอวยพรให้สนุกด้วยตาโรยๆและเสียงอ่อยๆ

แต่ฉันก็ยังอาสาไปจองทัวร์ไปสุสานหุ่นทหารจิ๋นซีที่โรงแรมให้เพื่อนๆ ก่อนจะขึ้นไปพักผ่อน เพื่อประกันว่าพรุ่งนี้เราได้ไปถึงจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของการเดินทางครั้งนี้อย่างแน่นอน

"คนละ 230 หยวน ราคานี้รวมค่าตั๋วเข้าสุสานหุ่นทหาร ค่าเข้าพิพิธภัณฑ์ ค่าไกด์ และค่ารถเรียบร้อยแล้ว" พนักงานชายชาวจีนสาธยายถึงสรรพคุณของการเดินทางในวันรุ่งขึ้น

"แล้วอาหารกลางวันล่ะ" ฉันถามด้วยห่วงว่ากองทัพเราจะเคลื่อนไม่ไหวหากท้องแห้งไส้กิ่ว

"ไม่ต้องห่วง เพราะไกด์จะพาไปรับประทานในร้านอาหารท้องถิ่น อ่อ...และไกด์ต้องพาไปแวะโรงงานทำตุ๊กตาดินเผาที่เลียนแบบกรรมวิธีการผลิตหุ่นทหารจิ๋นซีแป๊ปนึงในช่วงเช้าด้วยนะ ถ้าคุณไม่สนใจก็ไม่ต้องซื้อ เพราะนี่เป็นส่วนหนึ่งของทัวร์"

"โอเค แล้วพรุ่งนี้รถออกกี่โมง"

"เก้าโมงเช้า ตรงเวลาหน่อยนะ เพราะมีคนอื่นไปด้วยอีก 5-6 คน" พนักงานหนุ่มย้ำด้วยรอยยิ้ม

ฉันควักเงินของตัวเองจ่ายให้เพื่อนๆ ไปก่อน แล้วรับสำเนาใบจองเดินงัวเงียขึ้นไปยังห้องพัก

ระหว่างทางฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่า ที่นี่ตกแต่งได้ประณีตดี ในโถงส่วนห้องพักมีการจัดเก้าอี้แบบจีนขนาดใหญ่ไว้ให้นั่งสนทนากันหากเบื่อบรรยากาศภายในห้อง มีโต๊ะเขียนหนังสือ ซึ่งไม่น่าใช้ได้จริง นอกจากตั้งไว้เพื่อประกอบบรรยากาศการถ่ายภาพ แสงที่สาดลอดแผ่นปูหลังคาแบบโปร่งลงมา ทำให้พื้นที่โถงกลางแจ่มชัดโดยไม่ต้องอาศัยไฟฟ้า และแลเห็นละอองฝุ่นบางๆ โรยตัวล้ออยู่กับลำแสงนั้น โถงแห่งนี้ถัดมาเพียงขึ้นบันไดไม่กี่ขั้น แต่ราวกับถูกปิดกั้นด้วยประตูที่มองไม่เห็น เพราะความเงียบงันได้เข้ายึดกุมไว้ทุกอณู เหมาะที่จะทิ้งตัวให้จมอยู่กับหนังสือดีๆ สักเล่มในยามบ่ายแดดแผดเผาเช่นนี้

พื้นที่ตั้งแต่ชั้นสองขึ้นมา ทุกอย่างสร้างด้วยไม้ จึงมีป้ายห้ามสูบบุหรี่ติดอยู่ทั่วไป ฉันต้องเดินแบบจรดปลายเท้าลงก่อน ค่อยย่องอย่างที่แม่และยายเคยสอนมาตั้งแต่เด็ก เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนใครอื่น แต่ช่วงที่ฉันกำลังจะขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม ก็มีหญิงสาวชาวจีนคนหนึ่งที่เหมือนเพิ่งสระผมเสร็จและหมาดๆ อยู่ วิ่งตึงๆ สวนลงมา ตัวของเธอเฉียดไหล่ฉันไปชนิดถ้าเกี่ยวกันหน่อยคงต้องมีใครสักคนล่วงไปตามขั้นบันได และได้กลิ่นยาสระผมคุ้นจมูกเหมือนที่ฉันใช้อยู่ที่บ้าน ส้นเท้าของเธอกระแทกจนไม้กระดานทุกแผ่นสะเทือนถึงกัน และวิ่งลงน้ำหนักอย่างนั้นจนลับหายไปตรงช่องบันไดลงไปชั้นหนึ่งนั้น

ฉันเดินเงียบๆ เหมือนก่อนหน้าตรงดิ่งไปยังห้อง

คนจีนเขาไม่เคยอยู่บ้านไม้ เรื่องกิริยาแบบหญิงไทยเขาย่อมไม่เข้าใจแน่นอน และสาวไทยเองทุกวันนี้ก็เดินแบบที่คนโบราณสอนไว้กันไม่ค่อยเป็นแล้วเหมือนกัน เพราะไม่ได้อยู่บ้านไม้ยกพื้นกันอีกแล้ว แต่ก็นะ หล่อนน่าจะเห็นป้าย "กรุณาอย่าส่งเสียงดัง" ที่ติดอยู่บนผนังนั่นบ้าง จะได้ไม่รบกวนคนที่มาพักผ่อนที่นี่ด้วยกัน อย่างน้อยก็ควรเกรงใจตะวันกับพัลลภที่ชิงหนีขึ้นไปนอนก่อนหน้าฉันตั้งนานแล้วด้วยนิดนึง

ราวห้าโมงครึ่งคณะเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เพื่อที่จะไปทัวร์กำแพงเมืองโบราณ ซึ่งประตูทางขึ้นทิศใต้อยู่ไม่ไกลเพียงการเดินราวร้อยเมตรจากเกสต์เฮ้าส์

ทางเข้าของกำแพงอยู่กลางวงเวียนที่สร้างล้อมประตูไว้ ทำให้เราต้องฝ่าการจราจรที่คนขับรถไม่เคยยินยอมให้คนข้ามถนนไปก่อน เราต้องชิงจังหวะอย่างว่องไว เพราะทางม้าลายอยู่ตรงมุมโค้งพอดี แถมรถโดยสารประทางก็เคลื่อนมาด้วยความเร็วไม่ได้ขาดระยะ เรายืนมองหาช่องอยู่นาน พร้อมกับพยายามสบตาตำรวจจราจรที่ยืนอยู่กลางถนนอย่างไร้ประโยชน์ สุดท้ายเราตัดสินใจตามชาวซีอานเจ้าถิ่นที่เดิมดุ่ยๆ เหมือนไม่มีรถวิ่งปรู๊ดปร๊าดอยู่ในสายตาข้ามผ่านมาได้อย่างอัศจรรย์

"ปักกิ่งขับรถดีที่สุดในประเทศจีน เพราะที่นั่นเป็นเมืองหลวง ทุกอย่างต้องเป๊ะ อยู่ที่นั่นนานๆ ไม่ค่อยชินกับต่างจังหวัดของเมืองจีน เพราะคนขับ คนเดินถนน คนขี่จักยาน หรือมอเตอร์ไซค์ล้วนต่างคนต่างไปทั้งนั้น แถมนานๆ ถึงจะมีอุบัติเหตุให้เห็น" พัลลภผู้ส่งสัญญาณให้เราเดินข้ามถนนมาหมาดๆ อธิบายถึงพฤติรรมการใช้ถนนของคนที่นี่ "โชคดีนะที่ซีอานรถมากขึ้น เลยทำให้วิ่งได้ไม่เร็วมาก ไม่งั้นรอไปเถอะ อีกนานกว่าจะข้ามกันมาได้"

ปกติเวลาขนาดนี้ถ้าเป็นฤดูกาลอื่นคงมืดมิดจนเดินไปไหนมาไหนไม่สะดวกแล้ว แต่หน้าร้อนกว่าพระอาทิตย์จะยอมเหนื่อยล้าหนีจากท้องฟ้าก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มเศษ ทำให้เราไม่ห่วงที่จะมาเดินกำแพงตอนเย็นๆ อย่างน้อยก็คงไม่ร้อนเท่าตอนที่พระอาทิตย์อยู่กลางกระหม่อม แถมกว่าจะปิดก็ตั้งสี่ทุ่ม ดังนั้นเรามีเวลาเดินทอดหุ่ยกันไปจนรอบกำแพงก็ยังได้

หลังจากจ่ายตั๋วราคาใบละ หยวนแล้ว เราก็ไปพบกับเหล่านักแสดงจำเป็นที่แต่างชุดเป็นคนในสมัยจิ๋นซีกำลังจะเดินกลับเข้าห้อง เพราะคาดว่าน่าจะหมดกะทำงาน พัลลภไปยื้อพี่ทั้งสี่คนที่น่าจะร้อนระอุในชุดกรุยกรายมาหมายชั่วโมงไว้ชั่วคราว เพื่อรอให้พวกเราได้มีโอกาสถ่ายคู่กับคนในชุดโบราณเหล่านี้

"เหมือนที่พระราชวังเคียงบุกกงที่เกาหลีเลย ใครไปก็ต้องไปรอถ่ายรูปกับคณะนักแสดงเหล่านี้" ตะวันซึ่งเคยไปเกาหลีใต้มาแล้วพูดขึ้น

"มาปีที่แล้วไม่มีนะ หรือผมมาไม่ถูกเวลาก็ไม่รู้ สงสัยเพิ่งนึกได้ว่าทำแบบนี้มันส่งเสริการท่องเที่ยวมากกว่าให้ร้านเช่าชุดโบราณถ่ายรูปมาเปิด ต้องเสียเงินเสียทองแถมเสี่ยงโรคผิวหนังอีก เพราะดูท่าแล้วชุดเช่าพวกนั้นไม่น่าจะเคยตกถึงน้ำมาตั้งแต่เปิดร้าน ผมว่าสถานที่สำคัญๆ ใหญ่พวกนี้ จ้างคนมาใส่ชุดเดินแบบนี้แหละได้บรรยากาศเมืองโบราณดี และไม่รบกวนนักท่องเที่ยวมากเกินไป" พัลลภผู้ซึ่งมีประสบการณ์เที่ยวจีนมากกว่าใครเสริมขึ้น

ป้อมบนกำแพงเมืองยามราตรี

"คนจีนเก่งเนอะ อยู่ที่ไหนก็ขายของได้ บนรถไฟยังแยกเช่าร้านอาหาร และรถเข็นขายของเลย ในที่เที่ยวก็ก็เลยแยกร้านเช่า กับร้านขายของฝาก ร้านขายธูป ตู้รับบริจาค ดูดวง ออกจากกัน เหมือนตอนที่เราไปวัดลามะ แยกธุรกิจกันหมด แถมเกือบโดนใส่ชุดจักรพรรดิถ่ายรูปแล้ว ดีที่เห็นนักท่องเที่ยวคนอื่นใส่ก่อนแล้วบ่นว่าเหม็น เราเลยไม่กล้า" เมธีพูดถึงประสบการณ์ส่วนตัวที่เพิ่งเจอมาหมาดๆ ที่ปักกิ่ง และเข้ากันกับที่คุยกันอยู่พอดีขณะเดินขึ้นบันไดชันๆ ของกำแพงเมือง